Προκομμένοι Γερμανοί , τεμπέληδες Έλληνες...

Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολη ΙΙ, λάδι σε καμβά

Τις δύο επιστολές μας τις έστειλε με e-mail η φίλη Λ.M.

Αξίζει να τις διαβάσετε...

1) Ανοιχτή επιστολή προς τον Γ.Α. Παπανδρέου, εφημερίδα Das Bild, 5 Μαρτίου 2010:

«Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ,

Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα βρίσκεστε σε μία χώρα η οποία είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας. Βρίσκετε στη Γερμανία.

Εδώ οι άνθρωποι εργάζονται μέχρι τα 67 τους. Ο 14ος μισθός για τους δημόσιους υπαλλήλους δεν υπάρχει πλέον από καιρό. Εδώ δεν πρέπει να πληρώνει κανείς χιλιάδες ευρώ για λάδωμα, για να βρει εγκαίρως κρεβάτι σε νοσοκομείο. Ούτε πληρώνουμε συντάξεις για κόρες στρατηγών, που δυστυχώς δεν βρίσκουν σύζυγο. Σε εμάς τα πρατήρια βενζίνης έχουν ταμειακές μηχανές, οι οδηγοί ταξί δίνουν αποδείξεις και οι αγρότες δεν παίρνουν επιδοτήσεις της ΕΕ για εκατομμύρια ελαιόδεντρα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Και η Γερμανία έχει βέβαια μεγάλα χρέη, αλλά μπορούμε και τα ξεπληρώνουμε. Επειδή το πρωί ξυπνάμε αρκετά νωρίς και δουλεύουμε όλη την ημέρα. Επειδή πάντα αποταμιεύουμε ένα μέρος του μισθού μας για δύσκολους καιρούς. Επειδή έχουμε υγιείς επιχειρήσεις, τα προϊόντα των οποίων έχουν ζήτηση σε όλο τον κόσμο.

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ,

Σήμερα βρίσκεστε στη χώρα που με τους χιλιάδες τουρίστες της φέρνει ένα σωρό χρήματα στην Ελλάδα. Που με τον Όττο Ρεχάγκελ σας έστειλε ακόμη και τον προπονητή των πρωταθλητών στην Ευρώπη στο ποδόσφαιρο. Θέλουμε να είμαστε φίλοι με τους Έλληνες. Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που η Γερμανία έχει δώσει για τη χώρα σας, από τότε που αυτή εντάχθηκε στο ευρώ, γύρω στα 50 δισ. ευρώ καθαρά. Αλλά ένα πράγμα πρέπει να είναι επίσης σαφες: ίδιον της καλής φιλίας είναι να λες στον άλλο, όταν είναι αναγκαίο, καμιά φορά και την αλήθεια.

Υπό αυτό το πνεύμα σας απευθύνουμε εγκάρδιο χαιρετισμό,
η σύνταξη της Bild

ΥΓ.: Σε περίπτωση όπου θέλετε να μας απαντήσετε, εσωκλείουμε το κατάλληλο γραμματόσημο. Στο κάτω κάτω θέλουμε να σας βοηθήσουμε να κάνετε οικονομία.»

2) Απάντηση από δύο τεμπέληδες Έλληνες στην εφημερίδα Das Bild

«Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι (που λέει ο λόγος!),

Ακολουθώντας την εμπνευσμένη εκείνη πρόταση που έγινε στην ταμπλόιντ, σεξουαλικά ιδεόληπτη φυλλάδα σας από δύο εξέχοντα, κατά τα άλλα, δεξιά μέλη του δημοκρατικού κοινοβουλίου σας, δηλαδή ότι οι Έλληνες θα πρέπει να πουλήσουν όχι μόνο μερικά νησιά τους αλλά και τον Παρθενώνα προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία, είδε το φως της ζωής μία εξίσου εμπνευσμένη ανοικτή επιστολή από εσάς τους ίδιους προς τον Έλληνα πρωθυπουργό. Σε αυτήν, ενώ δεν παραλείπετε να εκφράσετε την καλόγνωμη ευχή σας να είστε φίλοι με τον ελληνικό λαό, (νομίζετε πως) βρίσκετε την ευκαιρία να κατηχήσετε εμάς, τους Έλληνες (που είμαστε ένας πολύ διαφορετικός λαός από εσάς, τους Γερμανούς), σε θέματα εργατικότητας και εντιμότητας.

Λόγω της απουσίας του πρωθυπουργού μας στο εξωτερικό και του βεβαρημένου προγράμματός του, σκεφτήκαμε ότι θα άρμοζε να παράσχουμε μιαν απάντηση στην επιστολή σας εμείς. Για λίγο (αλλά όχι για περισσότερο) θα προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τη -φερόμενη ως φιλική- αλαζονεία σας και να δώσουμε μιαν απάντηση τηρώντας τη δική σας εκφραστική γραμμή:

Ο Γιώργος Παπανδρέου, λοιπόν, μπορεί να βρίσκεται αρκετά μακριά, όμως εμείς εξακολουθούμε να είμαστε σε αυτήν τη χώρα, την Ελλάδα, που είναι μια πολύ διαφορετική χώρα από τη δική σας:

α) Στη χώρα αυτήν πολλοί α-σεξουαλικοί, πεινασμένοι για έρωτα θηλυκοί Γερμανοί τουρίστες αποζητούν και βρίσκουν ένα είδος ανάλογης παρηγοριάς στην παρέα τους με ξεκούραστους αρσενικούς Έλληνες οικοδεσπότες. Βλέπετε, οι αρσενικοί οικοδεσπότες δεν έχουν εργαστεί μέχρι εξαντλήσεως και είναι σε θέση να τους παράσχουν ικανοποιητική διασκέδαση. Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των προμνημονευθεισών αυτών πεινασμένων Γερμανίδων κυριών-επισκεπτριών των νησιών μας, ώστε μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού αντρικού πληθυσμού επιλέγει να παραμείνει σε αγρανάπαυση κατά τη «νεκρή» τουριστική περίοδο του χρόνου. (Σε αυτό που ονομάζεται Οικονομική και Νομισματική Ένωση έχει αποδειχτεί αληθινό ένα και μόνο μότο: «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».) Ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο οι θυγατέρες των αξιωματικών του στρατού μας βρίσκουν δυσκολία στην εξασφάλιση κατάλληλου γαμπρού.

β) Έχετε δίκιο, λοιπόν, στην εκτίμησή σας ότι υπάρχει πλέον έλλειψη λαδιού από ελληνικά ελαιόδεντρα. Θα μπορούσατε, όμως, να διακρίνετε επίσης μία γενεσιουργό αιτία για αυτό στις δικές μας εισαγωγές «λαδιού», οι οποίες διεξάγονται εδώ και πολλά χρόνια, από τη γερμανική εταιρία με την επωνυμία Siemens. Αυτή καθώς και άλλες γνωστές -«υγιείς» κατά τα λοιπά- γερμανικές φίρμες ανήκουν στη χορεία εκείνων που έχουν αποδειχτεί διαβόητες για τις «λαδερές» δραστηριότητές τους ανά τον κόσμο, από τη Νορβηγία ως την Γκάνα. Στην έκταση όπου αυτές αφορούν την Ελλάδα, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσετε τον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο· εκείνος θα μπορούσε ίσως να πει κάτι επί θεμάτων σχετικών με την υγιή γερμανική επιχειρηματικότητα.

γ) Ας ακούσουμε τώρα και κάτι από έναν πολυαγαπημένο στην Ελλάδα Γερμανό, τον Όττο Ρεχάγκελ: «Οι Έλληνες είναι ένας ευχάριστος λαός· τους αρέσει να κουβεντιάζουν και ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ». Αγοράζουν, μπορούμε εμείς να προσθέσουμε, ολόκληρο το καρπούζι, κι όχι μια φέτα του, έστω κι αν αποφασίσουν να πετάξουν το περισσότερο στα γουρούνια (έναν ακόμη μείζονα τομέα εισαγωγών εκ Γερμανίας). Τους αρέσει να πέφτουν αργά για ύπνο, δεν ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να τερματίζουν νωρίς τη νυχτερινή ζωή τους, και συμβαίνει να απολαμβάνουν -πέραν του σεξ- τον καφέ τους κάτω απ' τη λιακάδα.

δ) Έχετε και πάλι δίκιο, όταν λέτε ότι οι δικοί μας ασθενείς υποχρεώνονται να δωροδοκήσουν, προκειμένου να βρουν κρεβάτι στα νοσοκομεία μας. Θα μπορούσατε, όμως, εξίσου καλά να πάρετε υπόψη σας ότι αυτό μπορεί να αποδοθεί, μεταξύ άλλων λόγων, στο γεγονός πως κατανέμουμε ελλιπείς πόρους στην υγειονομική περίθαλψη, γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά για να αγοράζουμε, λόγου χάρη, υποβρύχια -ελαττωματικά μερικές φορές- από τη Γερμανία, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε απειλές από κάποιους γείτονές μας - οι οποίοι, την ίδια στιγμή, δέχονται την καλύτερη των μεταχειρίσεων κατά τις εγκληματικές διεκδικήσεις τους εναντίον της χώρας μας από κάποιους συμμάχους μας, π.χ. από κάποια αξιόπιστα μέλη της γερμανικής Δεξιάς.

ε) Εμείς σας ευχόμαστε να μην βρεθείτε ποτέ υπό την πίεση να πουλήσετε κάποιο από τα μνημεία σας. Αν όμως δεχτούμε ότι ένα έθνος όφειλε να πουλήσει κάποια από τα κατάλοιπα του παρελθόντος του, δεν θα ήταν άραγε περισσότερο επικερδές για τον αγοραστή (είμαστε σίγουροι πως θα συμφωνήσετε σ' αυτό), εάν αυτό το μνημείο ήταν η Ακρόπολη και όχι το Μπούχενβαλντ ή το Νταχάου;

Αρκετά όμως με το υπόρρητο εθνικιστικό/ρατσιστικό παραλήρημα του «ροζ» ταμπλόιντ σας, όπως και με το πολιτιστικό σύμπλεγμα που είναι εγγενές στις προτάσεις των περιώνυμων δεξιών πολιτικών σας. Η δική μας Γερμανία δεν είναι ούτε μια μνησίκακη ούτε μια εκδικητική ηττημένη, «πειθαρχημένη» χώρα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η δική μας Γερμανία δεν είναι ούτε και μια καμπύλη διακυμάνσεων στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης, με μια πελώρια γλώσσα για να γλείφει τα δάχτυλα από ένα μακρύ χέρι που εκτείνεται πέρα από τον Ατλαντικό, μέχρι την Ουώλ Στρητ.

Η δική μας ελληνική καρδιά ερωτεύεται την Ελένη του Γκαίτε και τραγουδά τους στίχους του Χάινε· έχει μόνιμη επικοινωνία με τη θεολογία του Λουθήρου και συγκινείται από το Θρήνο του Μένωνα για τη Διοτίμα του Χαίλντερλιν· βρίσκει παραμυθία στην ψυχολογία του Γιάσπερς και θαμπώνεται με το θέατρο του Μπρεχτ· εντρυφά στη φιλοσοφία του Χέγκελ και μελετά τα κοινωνικά προβλήματα μαζί με τον Μαρξ· κλαίει για τη γεμάτη ανθρωπιά πολιτική θυσία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και ψυχαγωγείται με την κινηματογραφία του Φασμπίντερ· ξετρελαίνεται με τα προϊόντα της γερμανικής τεχνολογίας και χορεύει στους ρυθμούς των Scorpions, ενόσω θαυμάζει ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο του Γκρόπιους ή έναν πίνακα του Λις. Αυτή είναι η δική μας Γερμανία: μια ανοιχτόμυαλη, αληθινά γενναιόδωρη χώρα, η πρωτοπορία της ευρωπαϊκής οικονομίας, επιστήμης και παιδείας. Ποια είναι η δική σας Γερμανία;

Στην επιστολή σας κάνετε λόγο για την έννοια της φιλίας. Ο Ηράκλειτος έλεγε πως φιλία δεν είναι τόσο η βοήθεια που θα δεχτούμε, όσο το αίσθημα ότι σε περίπτωση ανάγκης μπορούμε να στηριχτούμε στον φίλο μας. Τα υποβρύχια που «γέρνουν» μας τα προμήθευσαν έναντι αδράς αμοιβής, αγαπητοί συντάκτες της Bild, αξιόπιστοι και εργατικοί Ευρωπαίοι φίλοι μας, λειτουργώντας σαν «αεριτζήδες», έτσι δεν είναι; Μπορεί, πάλι, κανείς να αναλογιστεί τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στον κόσμο του πληρωμένου έρωτα. Εκεί, όπου οι συνθήκες δεν είναι τόσο «πολιτισμένες» όσο στον δικό μας «αγνό» κόσμο, η φιλία έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο περιεχόμενο. Μια διάσημη Ελληνίδα ιερόδουλος, η Γαβριέλα, έλεγε ότι «η πόρνη πρέπει να είναι πάντοτε φίλη με τον πελάτη». Θα μπορούσε άραγε να υποστηρίξει κανείς ποτέ ότι κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον νταβατζή; Εμείς, τουλάχιστον, όχι - αν και όλα τούτα δεν έχουν, βέβαια, καμία απολύτως σχέση με τον ειδυλλιακό κόσμο των «υγιών» επιχειρηματικών ομίλων τύπου Siemens. Ή μήπως έχουν;

Αγαπητοί «φίλοι», αγαπητές «φίλες»: ίσως δεν (θέλετε να) ξέρετε ότι στη χώρα μας, με την ανεργία σε πολύ υψηλά επίπεδα και τους μισθούς στο κατώτατο επίπεδο της ευρωζώνης, πολλοί συμπατριώτες μας δουλεύουν σε δεύτερη, ακόμη και σε τρίτη, δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Ωστόσο, είναι ακριβώς επειδή δουλεύετε όλη την ημέρα, κάθε μέρα, μέχρι το πέρας της ζωής σας ΔΙΧΩΣ να απολαμβάνετε τη ΖΩΗ, αλλά περισσότερο είναι επειδή είστε περήφανοι για το ότι ΔΕΝ έχετε έναν 14ο μισθό, που δεν θα καταλάβετε ποτέ τα λόγια του Ζορμπά: «Κάθε φορά που πλαντάζω, κάτι μου φωνάζει "χόρεψε!"..., και η λύπη σιγά σιγά σβήνεται μες στη ζωντάνια του χορού». (Μια ιστορική πληροφορία: ο Αλέξης Ζορμπάς πέθανε από την πείνα το 1941 υπό τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδας.)

Δύο τεμπέληδες, ειλικρινείς φίλοι της Γερμανίας,

Σταμάτης Νικηταράς, οικονομικός επιστήμονας, ειδικός στα ΜΜΕ και «αεριτζής» απόγονος του πολυμήχανου Οδυσσέα

Θανάσης Χαλιώτης, ένας κομμάτι γερμανόφωνος, αριστερός (όχι ΠΑΣΟΚ), πολύ φτωχός και εξίσου «αεριτζής» ιστορικός

ΥΓ.1: Σας ευχαριστούμε για το γραμματόσημο που εσωκλείσατε, αλλά, καθώς δεν θέλουμε να κάνουμε οικονομία, αποφασίσαμε να αγοράσουμε (στο κάτω κάτω, δικά μας είναι τα λεφτά;) ένα άκρως ελληνικό γραμματόσημο, με την ελπίδα ότι θα το εκτιμήσετε δεόντως.»