ΑΡΘΡΟ ΙΙΙ: Ελληνικό Έθνος ή πολυπολιτισμός; *

Τρία άρθρα, τρείς προσεγγίσεις - με διαφορετικές ίσως ιδεολογικές απαρχές (κάτι που ουδόλως μας ενδιαφέρει) για το μεταναστευτικό και την πολυ-πολιτισμικότητα που απειλούν να καταστρέψουν τελειωτικά την ελληνική κοινωνία. Κοινό χαρακτηριστικό των άρθρων - πέρα από τις διαφορές - είναι επιτέλους ο θαρραλέος εντοπισμός του θέματος μέσα στην ακατανόμαστη σούπα της "πληροφόρησης" και της αρειμάνιας αδιάφορίας που ζούμε και ανεχόμαστε. Μόνο και μόνο γι' αυτό τους αξίζει ένα μπράβο..!

Με το παρακάτω άρθρο του Κωνσταντίνου Ρωμανού στην εφημερίδα το ΠΑΡΟΝ κλείνει - ουσιαστικά ανοίγει - ένας πρώτος κύκλος διαλόγου γύρω από το Μεταναστευτικό ζήτημα:

"Ελληνικό Έθνος ή πολυπολιτισμός"

* του Κωνσταντίνου Π.Ρωμανού
Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου

Εάν το άρθρο μου «Ελληνικό Έθνος ή πολυπολιτισμός;» («Το Παρόν» 1/6/08) δημιούργησε στον Γιώργο Καραμπελιά τυχόν εντύπωση ότι δεν εκτιμώ τους αγώνες και την μεγάλη συμβολή του στον σύγχρονο ελληνικό διαφωτισμό, λυπούμαι ιδιαίτερα. Γι’ αυτό, τιμώντας τον εκλιπόντα πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι το χειρότερο είδος ανθρώπου ήταν ο «αγνώμων», σπεύδω να δηλώσω με κάθε ειλικρίνεια ότι έχω πολλά διδαχθεί από τον Γιώργο Καραμπελιά.

Όμως το στοίχημα είναι να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε διάλογο ακόμα και ιδίως όταν διαφωνούμε, διάλογο καλής πίστης, όπως είπε και ο Γιώργος Καραμπελιάς. Να μην χάνουμε τον στόχο δηλαδή, τώρα μάλιστα που ο εχθρός δεν είναι μόνο προ των πυλών, αλλά και μέσα στα τείχη. Να χαίρουμε όταν επιτυγχάνουμε συμφωνία με τους συναγωνιστές μας και να λυπούμεθα όταν δεν γίνεται δυνατόν να γεφυρωθούν οι απόψεις.

Με την έγνοια αυτή να επανέλθω στα ζητήματα της λαθρομετανάστευσης-πολυπολιτισμού, με κίνδυνο να ενισχύσω στον Γιώργο Καραμπελιά την εντύπωση ότι κυριαρχούμαι από «έμμονη ιδέα» και «τυφλή ξενοφοβία». Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχούμαι από μια έμμονη οργή όχι εναντίον των λαθρομεταναστών, αλλά των (Ελλαδιτών) πραξικοπηματιών, οι οποίοι χωρίς ίχνος πρόβλεψης για μια εθνική μεταναστευτική πολιτική, χωρίς ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας (εφόσον απαγορεύουν κάθε δημόσιο διάλογο για τα θέματα αυτά και ασκούν τρομοκρατία ιδεολογική, η οποία σταδιακά μετεξελίσσεται σε ωμή βία - και δεν υπερβάλλω καθόλου) επέβαλαν με δόλο στον ελληνικό λαό τον μεγαλύτερο εποικισμό αλλοεθνών των νεώτερων χρόνων. Και μάλιστα με την δεδηλωμένη πρόθεση να μεταλλάξουν το ελληνικό έθνος σε πολυεθνικό κρατικό μόρφωμα, εκμηδενίζοντας έτσι την εθνική κυριαρχία του ελληνικού γένους επί του ελλαδικού χώρου. Γι’ αυτό και ο υπουργός Δικαιοσύνης είπε προσφάτως μέσα στην Βουλή ότι δεν πρέπει να υπερασπιζόμεθα την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, διότι αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην έννοια του δικαιώματος καθ’ εαυτού! Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή να αμφισβητεί εν ενεργεία υπουργός μιας κυβερνήσεως την ίδια την θεμελιακή προϋπόθεση υπάρξεως κάθε κυβερνήσεως - χωρίς να παραιτείται!

Το ότι οι κυβερνώντας γνωρίζουν άριστα τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης σε συνδυασμό με την ακραία ελληνική υπογεννητικότητα φαίνεται καθαρά από τα καταπελτικά πορίσματα και προτάσεις της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων, τα οποία ήδη τον Φεβρουάριο του 1993 είδαν το φως της δημοσιότητας. Εδώ τονίζεται ότι μόνο οι ομογενείς πρόσφυγες αφομοιώνονται με ευεργετικό αποτέλεσμα στην ελληνική κοινωνία, ενώ οι λαθρομετανάστες δημιουργούν «σοβαρά κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα». Εν όψει της ελληνικής υπογεννητικότητας υπάρχει κίνδυνος να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά, εκτός των άλλων στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, με εξαιρετικά δυσμενή απώτερα επακόλουθα. Η δε μείωση των γεννήσεων «απειλεί πλέον σοβαρά», κατά την διακομματική επιτροπή, «την ανανέωση και διαιώνιση της ελληνικής μας φυλής». Η επιτροπή καταλήγει ότι «πρέπει να γίνεται αυστηρός έλεγχος για την νομιμότητα της εισόδου στην χώρα μας και για την νόμιμη παραμονή και απασχόληση». Βεβαίως δεν ήταν ούτε κατά διάνοια στο πνεύμα της εισήγησης της εν λόγω επιτροπής αυτό που εν πλήρη γνώσει των συνεπειών γίνεται σήμερα, δηλαδή η εκ των υστέρων επιβράβευση των παρανόμων μέσω νομιμοποιήσεως... Ούτε βέβαια μπορούσε το 1993 να προβλέψει η επιτροπή, η οποία γνώμονα είχε την διαιώνιση του γένους των Ελλήνων ότι λίγα χρόνια αργότερα οι κυβερνώντες θα εστρέφονται κατά του Έθνους που εντέλλονται να υπερασπίσουν, παραδίδοντάς το συνειδητά στην εξαφάνιση διά της υπογεννητικότητας (ο δείκτης είναι 0,9) και του μαφιόζικου πολυπολιτισμού.

Οι δηλώσεις σημαντικών πολιτικών προσώπων εντός και εκτός Βουλής κατά του Έθνους και υπέρ ενός πολυπολιτισμικού κράτους είναι πολλές και συγκλίνουσες με τις πολιτικές πρακτικές που ακολουθούνται. Η αθόρυβη μετάλλαξη της εκπαίδευσης από εθνική σε πολυπολιτισμική είναι σημαντικός πυλώνας ενός πολυεπίπεδου σχεδίου. Στόχος είναι, όπως μας λέει ο θεωρητικός της εκπαίδευσης καθηγητής Γεώργιος Λεοντσίνης (συνεργάτης της καθηγήτριας Ρεπούση), η «πολιτική αναγνώριση του πολιτικού πολυπολιτισμικού κράτους» (Λεοντσίνη, «Πολυπολιτισμικότητα και Σχολική Ιστορία», Εκδόσεις «Ατραπός», Αθήνα 2007, σελ. 75). Η κριτική του εθνομηδενισμού στα σχολικά βιβλία, με επίκεντρο το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού, που έγινε το 2006-07, απέφυγε επιμελώς να αναδείξει το πρόβλημα του πολυπολιτισμού, που είναι το δεύτερο σκέλος της στοχοθεσίας των συγγραφέων και υποστηρικτών αυτών των βιβλίων. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ο πατριωτικός χώρος δεν ανέλυσε και κατέδειξε τους τρόπους με τους οποίους η νεοταξική στρατηγική καταλύει το Έθνος (και στην παιδεία την εθνική συνείδηση) για να εγκαθιδρύσει στο κενό που δημιουργείται νέο καθεστώς πολιτικού πολυπολιτισμού. Είναι σαν να διαμαρτύρεσαι εναντίον αυτών που επιδιώκουν την κατεδάφιση ενός ωραίου παραδοσιακού κτιρίου, αποφεύγοντας όμως να αναφέρεις ότι στην θέση του θέλουν να ανεγείρουν μοντέρνο πολυώροφο υπερκατάστημα.

Δυστυχώς, ακόμα και πολιτικοί διανοητές του μεγέθους Γιώργου Καραμπελιά ως τώρα αρνήθηκαν (ευελπιστούμε ότι αυτό θα αλλάξει) να συνδέσουν εθνομηδενισμό - λαθρομετανάστευση - πολυπολιτισμό. Ο λόγος πρέπει κατά πάσα πιθανότητα να αναζητηθεί στην σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της ιδεολογικής τρομοκρατίας του καθεστωτικού «αντιρατσισμού».

Ακόμα και το πολιτικό κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. υπέκυψε σ’ αυτήν, θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει διαπιστευτήρια, καλώντας τους βουλευτές του να υπογράψουν δήλωση κατά του «ρατσισμού» και ιδρύοντας αντιρατσιστική επιτροπή! Ακόμα και το μικρό νεοϊδρυθέν κόμμα ΕΑΡ των «αρχαιολατρών» θεώρησε αναγκαίο να συμπράξει σε «αντιρατσιστικό» φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ! Ειδικά αυτοί που κηρύσσουν την απόλυτη ανωτερότητα του ελληνικού ανθρωπιστικού ιδεώδους να προωθούν εμπράκτως την ξετσίπωτη ύβρη του «ρατσισμού» κατά του ελληνικού λαού!

Ο ελληνικός λαός έχει ανεχθεί την μεγαλύτερη λαθρομετανάστευση της Ευρώπης. Αν μπορεί κανείς να του προσάψει κατηγορία, αυτή δεν είναι ο «ρατσισμός», αλλά η φαινομενική έλλειψη ευθύνης ως πολίτη και εθνικού υποκειμένου. Αυτό μας φέρνει και στο ζήτημα της «τυφλής ξενοφοβίας», που αβασάνιστα μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς («Το Παρόν», 8/6/08). Σχολιάζοντας την κατηγορία αυτή να επισημάνω ότι αυτό που ο νεοταξικός σχεδιασμός επιδιώκει με την ανενδοίαστη χρήση του όρου «ξενοφοβία» είναι η εγκαθίδρυση στις συνειδήσεις μιας πολύ χρήσιμης οικειοφοβίας, ήτοι ενός «αντίστροφου ρατσισμού», μιας απέχθειας προς τους ομογενείς και ομοεθνείς μας, η οποία σκοπό έχει να παραλύσει τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης της ελληνικής συλλογικότητας. Αυτό είναι προϋπόθεση για την αυτοκατάργηση της συλλογικότητας και την αντικατάστασή της από τον λαθρομεταναστευτικό πολυεθνοτισμό. Από τους διανοητές μας θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη διείσδυση στην πολιτική λειτουργία των εννοιών και όχι την αβασάνιστη χρήση τους ως εργαλείων καταστολής.

Λίγα τώρα περί αριθμών. Είναι κατ’ αρχάς κέρδος ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς έθεσε μετά τις προτροπές μας το ζήτημα της ποσότητας αυτών που μας προτρέπει να εντάξουμε στην εθνική μας κοινότητα. Αυτό είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση συγκρότησης μιας θεωρίας εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής (immigration policy) όπως αυτή υπάρχει σε όλα τα πολιτισμένα έθνη εκτός της Ελλάδας. Μας λέει λοιπόν σχετικά ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα, ακόμα και με τις πιο ανησυχητικές μετρήσεις, δεν ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο... Όμως η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (29/10/07) δημοσίευσε εκτίμηση της ΕΥΠ (η οποία απ’ όσο γνωρίζω δεν διεψεύσθη) ότι οι μετανάστες είναι 2,5 εκατομμύρια! Περαιτέρω αφήνει η αριθμητική του Γιώργου Καραμπελιά να εννοηθεί ότι εξ αυτών οι παλιννοστούντες ομογενείς είναι 500.000. Όμως, σύμφωνα με την έκθεση του ΙΜΕΠΟ, που συμπίπτει με αυτήν του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο πραγματικός αριθμός των παλιννοστούντων ομογενών είναι 200.000 από την Αλβανία και 150.000 από την Σοβιετική Ένωση. Πηγές εδώ είναι το υπουργείο Εσωτερικών και η Γενική Γραμματεία Επαναπατριζόμενων Ομογενών («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 13/4/08).

Περαιτέρω μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι εγώ βεβαίωσα ότι ο πραγματικός αριθμός των μεταναστών είναι 4 εκατομμύρια, πράγμα το οποίον μόνο η «Χρυσή Αυγή» θα μπορούσε να ισχυρίζεται! Η αλήθεια εν τούτοις είναι ότι εγώ στην ερώτηση «πόσοι είναι αυτοί;» απάντησα με το υποθετικά τιθέμενο παράδειγμα. «Προφανώς άλλο είναι να απορροφήσεις μισό εκατομμύριο και άλλο να απορροφήσεις τέσσερα εκατομμύρια», δηλαδή απέφυγα -με σεβασμό προς την επιστημονική δεοντολογία- να θέσω ως βέβαιο έναν οποιοδήποτε αριθμό εν όψει των αντιφατικών εκτιμήσεων, ηθελημένων αποκρύψεων και της γενικότερης σύγχυσης που επικρατεί στο εν λόγω θέμα. Αυτό εν τούτοις που μπορώ να πω είναι ότι ενώ δεν γνωρίζω τις σχετικές εκτιμήσεις της «Χρυσής Αυγής» (να μου τις γνωστοποιήσει παρακαλώ ο Γιώργος Καραμπελιάς, αν τις γνωρίζει αυτός), όμως έχω λάβει υπ’ όψιν μου μια κατά την γνώμη μου πολύ σοβαρή μελέτη με τον τίτλο «Λαθρομετανάστευση και λαθρομετανάστες», έκδοση της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ), Αθήνα 2002. Στο κεφάλαιο 10 σελ. 30 εκτιμάται για το έτος 2002 ο αριθμός των μεταναστών στα 3 εκατομμύρια. Περαιτέρω υποθέσεις που αφορούν στο έτος 2008 μπορεί να κάνει ο καθένας, όπως και να τοποθετηθεί απέναντι στα πολύ κριτικά ζητήματα που αναλύονται στην εν λόγω μελέτη (αφού την διαβάσει φυσικά).

Λυπούμαι που ο Γιώργος Καραμπελιάς αισθάνθηκε ότι διαστρέφω τις θέσεις του λέγοντας ότι προτείνει να εντάξουμε όλους όσοι είναι ήδη εδώ, ενώ αυτός είχε προτείνει να εντάξουμε μόνο ... «όσους το επιθυμούν». Ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι την διαφορά. Θα πει ο λαθρομετανάστης που έχει περάσει τα σαράντα κύματα για να μπει στην Ελλάδα και που ενδεχομένως χρωστάει στην μαφία που τον έφερε, ότι «δεν επιθυμεί» να ενταχθεί και προτιμάει την απέλαση; Αλλά το πιο βαρύ πρόβλημα σ’ αυτήν την γραμμή σκέψης είναι η παράκαμψη της αρχής της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης: εννοώ μ' αυτό ότι το ερώτημα που πρωτεύει είναι αν το έθνος υποδοχής, με βάση το εθνικό συμφέρον, έχει δικό του λόγο ή όχι να δεχθεί τους μετανάστες που το επιθυμούν. Αλλά φαίνεται ότι μάλλον λησμόνησα εδώ ότι σιωπηλή προϋπόθεση της συζήτησης για το εθνικό αυτό ζήτημα (όπως και για τα λοιπά εθνικά ζητήματα) οφείλει να είναι η αποδοχή μιας μειωμένης εθνικής κυριαρχίας για την Ελλάδα.

Τέλος, να πω ότι όπως το έτος 2006-07 αυθόρμητα υπερασπίστηκα, το ίδιο ο Γιώργος Καραμπελιάς και τόσοι άλλοι στο μέτρο των δυνάμεών του ο καθείς, την ελληνική ιστορική μνήμη ενάντια στην παραποίησή της από τους εθνομηδενιστές (και για όσο αφορά εμένα, τους θιασώτες του «πολυπολιτισμού»), έτσι και τώρα ελεύθερα υπερασπίζομαι το Ελληνικό Έθνος και γένος από την πολυεθνοτική υποδούλωσή του που απεργάζεται το κράτος. Γνώμονάς μου τώρα, όπως και τότε, είναι η αλήθεια, η επιστημονική δεοντολογία και η αγάπη προς την πατρίδα. Στο πλαίσιο αυτό και μόνον αυτό εντάσσεται και η συγγραφή εκ μέρους μου προλόγου για το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού «Το τέλος μιας Ουτοπίας - η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη», Εκδόσεις «Πελασγός», Αθήνα 2008. Το έργο αυτό είναι η πρώτη κριτική θεώρηση του αντικειμένου αυτού από Έλληνα ερευνητή και εμπεριέχει μια μεγάλη, επιμελημένη συλλογή εμπειρικών στοιχείων, αλλά και κοινωνιολογικών θεωρήσεων που στοιχειοθετούν τον σχετικό ευρωπαϊκό διάλογο. Ούτε είναι αναγκαίο, για εμένα, ως συγγραφέα του προλόγου, να συμφωνώ με όλες τις απόψεις του συγγραφέα του βιβλίου. Αν ο Γιώργος Καραμπελιάς βρίσκει το εν λόγω πόνημα κακό, επειδή τάχα «εκφράζει την ιδεολογική θέση του ΛΑ.Ο.Σ.», να του θυμίσω ότι πλείστα όσα αυτονόητα στην Ευρώπη αποδίδονται στην συριζοκρατούμενη, απομονωμένη Ελλάδα, στον μπαμπούλα του ΛΑ.Ο.Σ. Επίσης να του θυμίσω ότι και πέρυσι προσπάθησαν τα ΜΜΕ να αποδώσουν -ψευδώς- την σύνολη αντίδραση στο βιβλίο Ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού στον ΛΑ.Ο.Σ. Η κριτική όμως του «πολυπολιτισμού» είναι καθήκον του πατριωτικού χώρου και της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας και η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΛΑ.Ο.Σ. δεν αποτελεί δικαιολογία για την αθέτηση αυτού του καθήκοντος.

Με όλον τον σεβασμό ζητώ από τον Γιώργο Καραμπελιά να παύσει να απονέμει εύσημα δημοκρατικότητας. Ας εμπιστευτεί περισσότερο το κριτήριο του κόσμου να αντιλαμβάνεται ποιος είναι δημοκράτης, πατριώτης και ποιος δεν είναι.

Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πραγματικός νεοταξίτικος φασισμός αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα: στις 5 Ιουνίου 2008 θρασύδειλοι κουκουλοφόροι έκαψαν ολοσχερώς τις Εκδόσεις «Πελασγός» (δεν αναφέρθηκε στα κυρίαρχα ΜΜΕ), φειδόμενοι ευτυχώς της ζωής του εκδότη κ. Γιαννάκενα, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά (λόγω του καπνού) προβλήματα.

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 15ης Ιουνίου 2008 της εφημερίδας Το Παρόν.

ΑΡΘΡΟ ΙI: Μεταναστευτικό, η συζήτηση ανοίγει...*

Συνεχίζουμε τις αναρτήσεις με θέμα την ελληνική κοινωνία και την παγκόσμια τάξη πραγμάτων με το ιδιαίτερα σημαντικό παρακάτω άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά (από το περιοδικό ΑΡΔΗΝ):

Μεταναστευτικό: Επιτέλους, η συζήτηση ανοίγει

*του Γιώργου Καραμπελιά

Το άρθρο του Μιχαήλ Στυλιανού, «Μεταναστευτικό και εθνική συνοχή εν αναμονή πατριωτικού φορέα…» στο Παρόν της Κυριακής 21 Οκτωβρίου, σε συνέχεια και ως απάντηση στο άρθρο μας για το ΛΑΟΣ, που είχε δημοσιευτεί την Κυριακή 14 Οκτωβρίου, αποτελεί ένα κείμενο ιδιαίτερα σημαντικό όχι μόνο για τους ενδιαφέροντες προβληματισμούς και τοποθετήσεις του, αλλά και γιατί, επί τέλους, ανοίγει μια συζήτηση για το μεταναστευτικό που ξεπερνάει τους συνήθεις αφορισμούς και δαιμονολογίες.

Κατ’ αρχάς, είναι εξαιρετικά θλιβερό για μια κοινωνία ν’ αρχίζει μόλις τώρα να συζητά διεξοδικά το σημαντικότερο κοινωνικό ζήτημα της σύγχρονης Ελλάδας, όταν οι συνέπειές του κατακλύζουν ήδη την κοινωνία μας.

Πράγματι, μέχρι τώρα, η συζήτηση περιοριζόταν απλώς σε μία διελκυστίνδα πολιτικής εκμετάλλευσης: από τη μια οι θιασώτες των «ανοικτών συνόρων» –με το αζημίωτο για το κεφάλαιο, που έτσι εξασφάλιζε φτηνά μεροκάματα– και από την άλλη εκείνοι οι οποίοι –πατώντας πάνω στην πραγματική ανησυχία για μια μετανάστευση που έπαιρνε ανεξέλεγκτες διαστάσεις– προσπαθούσαν να μεταφράσουν αυτό το δικαιολογημένο φόβο σε ρατσιστική αντίληψη.

Φύση και διαστάσεις του μεταναστευτικού

Προκειμένου να επεξεργαστούμε μία εναλλακτική στρατηγική για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος, θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε ως προς τη φύση του ίδιου του φαινομένου:

Α) Σε πλανητικό επίπεδο, δύο είναι οι κυρίαρχες διαστάσεις του ζητήματος. Αφ’ ενός, είναι το ζήτημα αυτό καθ’ εαυτό: μία γιγάντια μετακίνηση πληθυσμών από την Ανατολή προς τη Δύση και από τον Νότο προς τον Βορρά, η οποία έχει να κάνει με την κατάρρευση των δημογραφικών και οικονομικών ισορροπιών του παγκόσμιου συστήματος. Μέσα σε πενήντα χρόνια ο πληθυσμός του πλανήτη τριπλασιάστηκε και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αύξησης αφορά τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Παράλληλα, οι οικονομικές και κοινωνικές δομές των φτωχών χωρών καταστράφηκαν από την παγκοσμιοποίηση που σπρώχνει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε μια απελπισμένη έξοδο.

Β) Το έτερο, εξίσου σημαντικό, ζήτημα είναι το πώς εκμεταλλεύονται αυτή την πραγματικότητα οι ίδιες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οικονομικά και πολιτικά.

Οικονομικά, οι ελίτ ευνόησαν μία πολιτική «ανοικτών συνόρων», ενώ, παράλληλα, εγκατέλειψαν την ενσωμάτωση των ξένων εργατικών χεριών στην αόρατη χείρα της ελεύθερης αγοράς. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπτυχθεί ένα οιονεί δουλοκτητικό σύστημα με πολλαπλά για τις δυτικές κοινωνίες κέρδη: το εργατικό κόστος συμπιέστηκε, δίχως να θιγεί η καταναλωτική δύναμη των μεσαίων τάξεων, ενώ, ταυτόχρονα, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας απέκτησε πρόσβαση σε πάμφθηνες οικιακές υπηρεσίες. Στην Ελλάδα, αυτή υπήρξε μία από τις κύριες πλευρές του εκσυγχρονισμού. Διότι η εκμετάλλευση των μεταναστών «έριξε» τον πληθωρισμό από το 20%, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στο 4% επί Σημίτη, διέλυσε το εργατικό κίνημα και αποτέλεσε τον κινητήρα της ανάπτυξης στις Κατασκευές και τον Τουρισμό, ενώ –μαζί με τις επιδοτήσεις– κατέστησε βιώσιμη την αγροτική οικονομία.

Τέλος, οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο προώθησης των γεωπολιτικών σχεδίων της Νέας Τάξης πραγμάτων. Είναι γνωστό πλέον το πώς τα αυτοκρατορικά κέντρα χρησιμοποιούν συστηματικά τις εθνοτικές και θρησκευτικές ταυτότητες των μετακινούμενων πληθυσμών –ιδιαίτερα μάλιστα στα Βαλκάνια– προκειμένου να υπονομεύσουν την εθνική συνοχή και τη σταθερότητα των κοινωνιών όπου εγκαθίστανται, μέσα από τη δημιουργία στρατηγικών μειονοτήτων. Στα Βαλκάνια και τη χώρα μας πρόκειται για μια ωρολογιακή βόμβα η οποία είναι έτοιμη να εκραγεί από λεπτό σε λεπτό.

Γ) Η μετανάστευση είναι μία πραγματικότητα και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον μακροπρόθεσμα, μέσω μίας πολιτικής που θα αίρει τις πραγματικές αιτίες που την προκαλούν, προϋποθέτει δε την ανάσχεση της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Πρόκειται για τη μόνη ρεαλιστική λύση, διότι καμία κοινωνία δεν πρόκειται να αντέξει την παγκόσμια μετακίνηση των πληθυσμών σε τέτοια έκταση: Αφ’ ενός, οι χώρες που εγκαταλείπουν οι πληθυσμοί θα καθηλωθούν εσαεί στον βυθό της απόλυτης ανέχειας, χάνοντας το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτείται για την ανάκαμψή τους· και από την άλλη, οι χώρες όπου εγκαθίστανται δεν δύνανται ν’ αντέξουν την ολοκληρωτική διάλυση του κοινωνικού τους ιστού, την εγκληματικότητα και την γκετοποίηση που συνεπάγεται. Παράλληλα, δε, στις αναπτυγμένες χώρες, ανεβαίνει ένα κύμα ξενοφοβίας που μπορεί να πάρει διαστάσεις ανάλογες με φαινόμενα του Μεσοπολέμου. Κατά συνέπεια, θα πρέπει ένα σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ των αναπτυγμένων χωρών, μέσω του ΟΗΕ, να κατευθυνθεί στην ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Ενσωμάτωση ή προκαταβολική απόρριψη;

Δ) Ασφαλώς, όμως, η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, ώστε δεν είναι δυνατόν να επιμείνουμε μόνον στη μακροπρόθεσμη διάσταση. Γι’ αυτό και θα πρέπει να επεξεργαστούμε βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες πολιτικές.

Γιατί λοιπόν επιλέγουμε ως βασική αρχή την πολιτική της ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό πολιτισμό;

Πρώτον, για λόγους αρχών. Διότι οποιαδήποτε άλλη πολιτική θα στραφεί εναντίον των ίδιων των μεταναστών που είναι τα θύματα –και όχι οι θύτες– αυτής της ιστορίας. Διότι πολλοί από εμάς, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, εκμεταλλευτήκαμε τη φτηνή εργασία των μεταναστών.

Δεύτερον, διότι είναι η μόνη ρεαλιστική. Διότι, ακριβώς, η παρουσία των μεταναστών είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορεί πλέον να αναιρεθεί με την απλή καταστολή.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε πως κάθε κοινωνία έχει ορισμένα όρια στη δυνατότητά της να ενσωματώνει ξένους πληθυσμούς και ότι, εάν αυτά τα όρια ξεπεραστούν, τότε υπονομεύεται εξ αρχής κάθε απόπειρα ενσωμάτωσης; Πώς, για παράδειγμα, να πετύχει κανείς ισότιμους όρους ένταξης ξένων και ντόπιων στην αγορά εργασίας, όταν αναδημιουργείται αδιάκοπα ένας «εφεδρικός στρατός» ανέργων, διατεθειμένων να δουλέψουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Γι’ αυτό οποιαδήποτε πολιτική ενσωμάτωσης πρέπει να θέτει και όρια στις καταιγιστικές μετακινήσεις των πληθυσμών. Και, σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο κορεσμού, εάν συνεχιστεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, όχι μόνο δεν υπάρχει δυνατότητα ενσωμάτωσης αλλά και η ξενοφοβία θα γίνει ρατσισμός.

Ε) Βεβαίως, μία πολιτική ενσωμάτωσης στην Ελλάδα δεν αποτελεί πανάκεια διότι θα πρέπει να αντιμετωπίσει τόσο την πολιτιστική και οικονομική αδυναμία της χώρας να ολοκληρώσει ένα τέτοιο σχέδιο, όσο και την ενδεχόμενη άρνηση ορισμένων ομάδων των ίδιων των μεταναστών να ενταχθούν σε μία κοινωνία.

Για το πρώτο, η αλήθεια είναι θλιβερή. Όντως, πώς κάποιος ξένος να επιθυμήσει να συνδέσει τη μοίρα του με μία χώρα και έναν λαό που διέρχεται την πιο παρακμιακή φάση της ιστορίας του; Ασφαλώς, δεν μπορούμε να δούμε το μεταναστευτικό ξέχωρα από μια συνολικότερη απόπειρα αποκατάστασης του παραγωγικού ιστού, υπέρβασης του πολιτιστικού τέλματος και άρσης των παρασιτικών λογικών που κυριαρχούν στη χώρα μας.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, όντως, οι ανησυχίες περί της συγκρότησης στρατηγικών μειονοτήτων στην χώρα μας, οι οποίες θα εμπλακούν σε ενδεχόμενες απόπειρες αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια είναι όχι μόνο φυσιολογικές, αλλά και αναγκαίες. Η περιοχή μας έχει αιματοκυλιστεί πολλές φορές με αφορμή τις μειονότητες, ακριβώς γιατί, στο παρελθόν, ήταν πολυεθνική η συγκρότησή της και η δημιουργία των εθνών κρατών προκάλεσε φοβερές συγκρούσεις και μετακινήσεις πληθυσμών, μέχρι πρόσφατα στη Βοσνία και το Κόσοβο. Υπ’ αυτή την έννοια, η πολιτική των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, σε όλη τη δεκαετία του 1990, που άφησαν ορθάνοικτα τα σύνορα, με κίνδυνο την αναδημιουργία στρατηγικών μειονοτήτων, υπήρξε επιεικώς απαράδεκτη, για να μη χρησιμοποιήσουμε κάποιο βαρύτερο όρο.

Ωστόσο ο γέγονε, γέγονε. Τι μπορεί να γίνει σήμερα;

Κατ’ αρχάς, είμαστε πεισμένοι πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών, ιδιαίτερα αλβανικής, ρουμανικής, ουκρανικής κ.λπ. καταγωγής, που είναι ορθόδοξης κουλτούρας, είναι δυνατό, σχετικά σύντομα, να ενταχθούν στον ελληνικό πολιτισμό.

Ίσως, ένα άλλο μέρος –ιδιαίτερα όταν, παράλληλα με την εθνική διαφορά, υπάρχει και η θρησκευτική– να μην είναι δυνατό ή να μη θέλει να ενταχθεί. Όμως εμείς πρέπει να έχουμε ανοικτό τον δρόμο της ένταξης. Ό,τι, για παράδειγμα, ισχύει με το θέμα των παρελάσεων και της σημαίας: όποιος επιθυμεί να παρελάσει με την ελληνική σημαία, θα πρέπει να ενθαρρύνεται. Όποιοι, αντίθετα, δεν επιθυμούν την ένταξή τους στη ελληνική κοινωνία, αργά η γρήγορα, θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους.

Επειδή όμως δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και μπορεί να υπάρχουν και τα «κακά» σενάρια, πρέπει να αναπτυχθεί και μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική:

Αρχικώς, πρέπει να μπει φραγμός στην ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και να γίνονται αποδεκτοί χωρίς περιορισμούς μόνο οι αυθεντικοί πολιτικοί πρόσφυγες. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει μόνη της το πρόβλημα της πείνας και της αθλιότητας στον πλανήτη μας με μια λογική «ανοικτών συνόρων».

Δεύτερον, πρέπει να εφαρμοστεί μια πολιτική αποφυγής της γκετοποίησης. Θα πρέπει να δίνονται κίνητρα για την εγκατάσταση των μεταναστών στο σύνολο των περιοχών της χώρας και των συνοικιών των μεγάλων πόλεων, και να εφαρμοστεί η αναλογική συμμετοχή τους στα σχολεία, η άρση των διακρίσεων σε βάρος τους κ.λπ.

Η χώρα θα πρέπει να δημιουργήσει ένα αυτόνομο Υπουργείο ή, τουλάχιστον, μια Γενική Γραμματεία Μετανάστευσης.

Και βέβαια πρέπει να εφαρμοστούν και άλλα μέτρα μακροπρόθεσμης στρατηγικής, όπως η ανάκαμψη της δημογραφίας του ελληνικού πληθυσμού, με μέτρα ενίσχυσης των γεννήσεων, κλπ, που δεν μπορούμε να συζητήσουμε σε ένα άρθρο.

Πάντως το ουσιώδες είναι πως η συζήτηση επί τέλους άνοιξε, έστω καθυστερημένα.

Υ.Γ. Το περιοδικό «Άρδην» ετοιμάζει εκτενές αφιέρωμα (αφιερώματα) στο μεταναστευτικό, όπου ει δυνατόν, θα εκτεθεί, το σύνολο των προβλημάτων και των προτεινόμενων λύσεων.

ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙΣ

ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙΣ

Η φωτογραφία του Ράντοβαν Κάρατζιτς, μαζί με τη φράση ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙΣ, καλό θα ήταν να αναρτηθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα ελληνικά blogs & ιστοσελίδες.

Έτσι σαν σαν μία ελάχιστη ένδειξη, ότι δεν είμαστε τα πλέον πειθήνια μέλη του παγκόσμιου πολυ-πολιτισμικού ορνιθοτροφείου της νέας τάξης.

_________________________________
Μας έδωσε την ιδέα το Blog του Χαράλαμπου Αλατζιά απ' όπου η φωτογραφία και η σχετική φράση.

ΑΡΘΡΟ Ι: ληξιαρχική πράξη θανάτου της ελληνικής κοινωνίας...

Πολύ αργά είναι αλήθεια, ξεκινάει ένας διάλογος γύρω από την ανεπανόρθωτη, κατά τη γνώμη μας, δομική - ολοκληρωτική καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας - βλέπε δυτικού πολιτισμού γενικότερα. Σε μια τέτοια εποχή, που όλα έχουν έρθει "τα επάνω, κάτω", είναι παντελώς άχρηστη πολυτέλεια να αναζητήσεις ιδεολογικές απαρχές στις απόψεις που παίρνουν μέρος στον διάλογο. Τη στιγμή που είναι τόσο λίγες οι φωνές που αψηφούν την νεοταξική παγκόσμια φασιστική κυριαρχία που με όπλο την πολυ-πολιτισμικότητα μας μετατρέπει μέρα με τη μέρα σε άβουλο ευδαιμονικό ορνιθοτροφείο που ανέμελα και "περνώντας καλά" οδηγείται προς τη σφαγή.

Ξεκινάμε με τη δημοσίευση επίκαιρου άρθρου (με τίτλο: ΟΙ μεταπράτες επισπεύδουν τις νομιμοποιήσεις αλλοδαπών Εθνικό - Μεταναστευτικό) για τα έλληνικά πράγματα από το forum του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ

ΟΙ μεταπράτες επισπεύδουν τις νομιμοποιήσεις αλλοδαπών

Ο Γαλλογερμανικός άξονας, με πρωτοπόρο το γαλλικό ιμπεριαλισμό έχει συνειδητοποιήσει τις καταστροφικές συνέπειες της εισαγωγής καθυστερημένων τεχνολογικά και πολιτιστικά αλλοδαπών εργατών.

Έξω από το γεγονός ότι αυτά τα καπιταλιστικά κράτη έχουν ισχυρά εθνικά ερείσματα, το πρωτεύον στη συνειδητοποίηση αυτή είναι ότι τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί η μαζική εισαγωγή καθυστερημένων ξένων, υπονομεύουν την ίδια ιμπεριαλιστική τους υπόσταση και ανάπτυξη. Σε μια εποχή που το πρωτεύον της παραγωγής είναι η τεχνολογική πρόοδος, η «φτηνή εργασία» και οι σχέσεις «δουλοπαροικίας», εξασθενίζουν τον τεχνολογικό ανταγωνισμό και καθιστούν μη ανταγωνίσιμο τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό απέναντι στην πλανητική αυτοκρατορία.

Αν δεν πάρουν μέτρα απέναντι στην επιδημία της λαθρομετανάστευσης και δεν ελέγξουν τις «εισαγωγές» εργατών, σε λίγα χρόνια θα έχουν κυριολεκτικά μεταβληθεί σε Φιλιπινέζες των ΗΠΑ.

Μπροστά σε αυτή την απειλή τον Οκτώβριο υπογράφεται από τους Ευρωπαίους σύμβαση για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευση και ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ των μαζικών νομιμοποιήσεων στους παράνομους μετανάστες.

Η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει βιαστικά, σαν τους διαρρήκτες που κτυπούν το καλοκαίρι, να νομιμοποιήσει μαζικά τους λαθρομετανάστες.
Η ελληνική κυβέρνηση και όλο το καθεστωτικό οικοδόμημα υλοποιεί δουλικά και βιαστικά:

Α). Τις επιταγές του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και της πλανητικής Νέας Τάξης:
- Την αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας και τη μετάλλαξή της σε μια Βαβέλ πολιτισμικών, ανταγωνιστικών «γκέτο» και μαφιών.
- Την πλήρη διάλυση των κοινωνικών, εθνικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών συνδετικών ιστών.
- Την επιβολή εργασιακών σχέσεων δουλοπαροικίας και τον βάρβαρο αφανισμό κάθε κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάκτησης.

Γι αυτό και η Ελλάδα με τις ευλογίες των πάντων και τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα του «αντιεθνικισμού» και «αντιρατσισμού» έχει μετατραπεί σε ΑΠΟΘΗΚΗ αλλοδαπών, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και τεχνολογικά καθυστερημένων: χώρα υποδοχής της αθλιότητας, της καθυστέρησης και της νέας δουλείας…

Β). Το καθεστωτικό οικοδόμημα και τα ιδεολογικά του μαντρόσκυλα κάθε χρώματος υλοποιεί πιο βάναυσα και δουλικά τις στρατηγικές επιταγές της Νέας Τάξης, διότι αυτές οι «επιταγές» ανταποκρίνονται και στα συμφέροντα του μεταπρατικού, παρασιτικού και μιζαδόρικου κεφαλαίου που ξεζουμίζει τον πλούτο της χώρας.

Το κεφάλαιο που κυριαρχεί εδώ δεν είναι το βιομηχανικό. Oύτε ισχυρά εθνικά κεφάλαια υπάρχουν. Υπάρχουν κεφάλαια κομπραδόρικης απληστίας, αρπακτικά εύκολου πλουτισμού. Τα κεφάλαια αυτά δεν ενδιαφέρονται για την παραγωγικότητα. Οι αποκλειστικές, σχεδόν, πηγές του εύκολου κέρδους είναι η φτηνή και απλήρωτη εργασία, εργασιακές σχέσεις δουλοπαροικίας. Αυτό το μεταπρατικό καθεστώς του τυχοδιωκτικού κέρδους ανταποκρίνεται και στα βραχύχρονα συμφέροντα των μεσαίων μικροαστικών στρωμάτων και στην ατομικιστική υστερία της γρήγορης αναρρίχησης…

Γι’ αυτό η Ελλάδα έγινε ΑΠΟΘΗΚΗ των εξαθλιωμένων και καθυστερημένων αλλοδαπών. Χώρα υποδοχής της καθυστέρησης, της εξαθλίωσης και των νέων δούλων.

Η κυβέρνηση, λοιπόν βιάζεται να προλάβει την ψήφιση της «Ευρωπαϊκής Συνθήκης». Αντί να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό εφιάλτη που ζούμε ήδη και απειλή με διάλυση την ελληνική κοινωνία, τον νομιμοποιεί και τον βαθαίνει παραπέρα: Υπογράφει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της ελληνικής κοινωνίας.

Νομιμοποιεί το δουλεμπόριο, τα «γκέτο», τις μαφίες που ξερνούν τη βαρβαρότητά τους σε μεγάλα τμήματα της Αθήνας.
Νομιμοποιεί την κατοχή της Ελλάδας από ξένους πληθυσμούς πολιτικά και πολιτισμικά καθυστερημένους.

Υπογράφει την ξένη «ειρηνική» κατοχή, τη διάλυση και την πολυπολιτισμική γκετοποίηση της Ελλάδας…

Πρέπει να αρχίσουμε να αντιδρούμε και σε αυτή τη Νέα Κατοχή της Νέας Εποχής.

Ας μεταφέρουμε τις καταγγελίες μας παντού. Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει τι τον περιμένει…

______________________________________

*προσωπικά διαφωνούμε με εκφράσεις του άρθρου τύπου "κομπραδόρικη" κλπ.- παραπέμπουν λίγο σε παλαιοκομματικές μπροσούρες και προκαταλαμβάνουν χωρίς λόγο τον αναγνώστη. Είναι κρίμα, διότι υπάρχει κίνδυνος να χάσει την αξιοπιστία του ένα σημαντικό κείμενο εξαιτίας της "ετικέτας" και μόνο.

Διακοπές: ελληνικό τοπίο, βοτανολογία...

Γιάννης Σταύρου, Ύδρα - Καμίνι, λάδι σε καμβά

Οι διακοπές του καλοκαιριού μας δίνουν την ευκαιρία για εξερευνήσεις στο τοπίο και την ελληνική φύση...Εκτός από τη θάλασσα, καλό είναι να έρθουμε σε επαφή με το φυτικό μας βασίλειο, τις ομορφιές του αλλά και τις θαυματουργές του ιδιότητες. Καιρός για λίγη βοτανολογία λοιπόν...

• Δενδρολίβανο
  

(Rosemarinusofficinails) Ροσμαρίνος ο Φαρμακευτικός
Άλλα ονόματα: Διοσμαρίνι, Δουσμαρίνι, Αρισμαρί, Λεσμαρί, Λιβανόδεντρο, Λιβανωτίς.
Οικογένεια: Χειλανθή (Labiate)

Περιγραφή
Πυκνός, ξυλώδης, θάμνος με ύψος 0,5-2 μέτρα με λεπιδόμορφο φλοιό στο ανώτερο μέρος. Τα βλαστάρια είναι τριχωτά και φέρουν βελονοειδή φύλλα που έχουν μήκος 15-35 χιλιοστά, και πλάτος 1,5-3 χιλιοστά, πολύ ανεστραμμένα με την πάνω επιφάνεια πράσινη, η κάτω επιφάνεια έχει χρώμα ελαφρά γκρι. Τα άνθη είναι σε ομάδες από 2-10 στις μασχάλες των φύλλων και έχουν γύρω στο 1 εκατοστό μήκος, έχουν χρώμα ελαφρά μπλε. Ανθίζει τον Μάρτιο -Μάιο. Ολα τα μέρη του φυτού έχουν μκι αρωματική μυρωδιά.

Χρησιμοποιούμενα μέρη
Τα ξεραμένα φύλλα, σπανιότερα τα φρέσκα.

Χρήση
Το Δεντρολίβανο είναι εξαίρετο τονωτικό και διεγερτικό όπως και η Μέντα, το Θυμάρι, το Φασκόμηλο, το Μελισσόχορτο. Πολύ­τιμο σε σωματική και πνευματική υπερκόπωση που συνοδεύ­εται από αμνησία και σε υπόταση. Καρδιοτονωτικό, υπερτασικό και ρυθμιστικό του περιβλήματος των επινεφριδίων αδένων. Έχει επίδραση στην έκκριση της χολής γι' αυτό χρήσιμο χολαγωγικόσε περιπτώσεις ηπατίτιδας, χολοκυστίτιδας, πέτρας στη χολή, ίκτερου κ ά. Επειδή είναι καλό αποχρεμπτικό (διευκολύνει τον βήχα) και αντι­σηπτικό των πνευμόνων πρέπει να χρησιμοποιείται σε χρόνιες βρογχίτιδες, σε γρίπη, σε κοκίτη αλλά και σε άσθμα. Αντιδιαρροϊκό με σημαντική επίδραση σε εντερικές διαταρα­χές, σέ κολίτιδα (εξαλείφει τον τυμπανισμό), σε διάρροια. Το έγχυμα των φύλλων του είναι χωνευτικό, σπασμολυτικό, τονώνει την όραση. Αντιρρευματικό και αντί νευραλγικό, αντιαρθριτικό. Ισχυρό εμμηναγωγό. Σε πολλές αγροτικές περιοχές το χρησιμο­ποιούν και για διακοπή κύησης. Ευεργετικό σε διαταραχές του νευρικού συστήματος, υστε­ρία, επιληψία, ζαλάδες, ημικρανίες. Τονώνει το νευρικό σύστημα.

Έγχυμα: Ένα κουταλάκι φύλλα ή άνθη σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό. Σουρώνουμε ύστερα από 10 λεπτά. Ένα φλιτζάνι τη μέρα για χωνευτικό, αντιδιαβητικό, σπασμολυτικό, αντιϋστερικό, καταπραϋντικό, χολαγωγικό και αντιφυσητικό.

Εξωτερική χρήση: Με το ίδιο αφέψημα πλένουμε την προβληματική περιοχή για πληγές και ρευματισμούς. Με αφέψημα λούζονται οι γυναίκες που υποφέρουν από νευρικούς πονοκεφάλους.

Παρενέργειες: Σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει ίλιγγο και σπασμούς.

• Λουίζα

(Vervena officinalis) Βερβένα η καλλωπιστική
Κοινά ονόματα: Λεμονόχορτο, Σταυροβότανο, Γοργόγιαννης, Βερβένα, Λυππία, Λιππιά, Αλοϋοία. Αλουσία. Ελοϊζα.
Οικογένεια: Βερβενίδες (Verbenaceae)

Περιγραφή
Τα φύλλα είναι πολύ ευωδιαστά, λογχοειδή, ταξινομημένα σε τριάδες, 8 με 10 εκατοστά μήκος, με λείες άκρες, πρασινωπά, έχοντας παράλληλα νεύρα σε ορθόγωνη κλήση στη μέση και πλατιά τριχίδια στις άκρες.

Χρησιμοποιούμενα μέρη
Φύλλα, κορυφή των ανθών.

Χρήση
Διώχνει τον πονοκέφαλο (με επαλείψεις κοπανισμένων φρέσκων φυτών στο μέτωπο), τον πονόματο (πλύσιμο με αφέψημα η έγχυμα), τη νευραλγία των αυτιών, (άχνισμα του αυτιού πάνω από το μπρίκι που βράζει το αφέψημα), ανακουφίζει από τους πόνους των ρευματισμών (με αφέψημα και πλύσεις).
Το αφέψημα και το έγχυμα της διεγείρουν το γενικό μεταβολισμό είναι τονωτικά, σπασμολυτικά, κάνουν καλό στις στομαχικές ανωμαλίες, διώχνουν την ξινίλα καθώς και τα αέρια, είναι αντιδιαρροϊκά, βοηθάνε και κάνουν πιο αποτελεσματικές τις δίαιτες αδυνατίσματος, πολεμούν την αϋπνία που προέρ­χεται από νευρική κούραση. Οι διουρητικές της ιδιότητες την κάνουν πολύ χρήσιμη σ' όσους μαζεύουν πέτρες στα νεφρά. Είναι γαλακτογόνο, πολύτιμο για τις λεχώνες που θέλουν να θηλάσουν το μωρό τους (και δεν επιτρέπουν στους μαιευτή­ρες να τους δώσουν το απαίσιο χαπάκι, που κόβει, τάχα τους υστερόπονους, ενώ στην πραγματικότητα υποδουλώνει όλες τις μητέρες στις πολυεθνικές εταιρείες που πουλάνε τα ειδικά γάλατα). Είναι εμμηναγωγό. Στυπτικό, επουλωτικό, χωνευτικό, (σε δυσπεψίες και νευρώ­σεις του στομαχιού), Αντιπυρετικό, Αντιδιαβητικό. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική χορηγεί ένα βάμμα της Λουΐζας για την υδρωπικία και την οδυνηρή περίοδο.

Έγχυμα: Με 1-2 κουταλάκια σε ένα φλιτζάνι ζεστό νερό. Το αφήνουμε 10-12 λεπτά, σουρώνουμε και το πίνουμε. Ένα μέχρι τρία φλιτζάνια τη μέρα για αϋπνία(σκέτο ή με ζεστό γάλα), νευρική κούραση, πέτρες στα νεφρά, για τις λεχώ­νες που θέλουν να θηλάσουν, ενισχυτικό σε δίαιτες αδυνα­τίσματος (ένα φλιτζάνι δροσερό κάθε βράδυ, πριν τον ύπνο).

Αφέψημα: 1/4 λίτρο βραστό νερό σε 1-2 κουταλιές φύλλα, αφήνουμε 10 λεπτά και σερβίρουμε. Το πίνουμε για στομαχόπονους, πόνους στα έντερα, διαβήτη.

Εξωτερική χρήση: Πλένουμε με ζεστό αφέψημα, το πονε­μένο μάτι, τις αιμορροΐδες, τον κόλπο που υποφέρει από κολπίτιδα, τις πληγές, τα έλκη, τα τραύματα (στις πληγές που πυορροούν βάζουμε σκόνηαπό κοπανισμένη ξερή Λουΐζα). Ο πολτός των κοπανισμένων φρέσκων φυτών (με τοπικές επαλεί­ψεις) κάνει καλό στον πονοκέφαλο και στον πυρετό.

Το CERN και οι εσχατολόγοι...(CERN συνέχεια)

Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη των χρωμάτων, λεπτομέρεια

Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι το CERN αναγκάζεται να προχωρεί σε διαψεύσεις, καθώς διάφοροι εσχατολόγοι διεθνώς εξαπολύουν επιθέσεις, δίκες κλπ προκειμένου να σταματήσει η διαδικασία των πειραμάτων...Φοβούνται μήπως μας απορροφήσει κάποια μαύρη τρύπα και εξαφανιστούμε..! Εδώ γελάμε ή κλαίμε, ανάλογα με τα κέφια μας. Στην περίοδο της απόλυτης Βαβέλ που ζούμε, άλλοι ετοιμάζονται για το διάστημα κι άλλοι μετά βίας κυκλοφορούν στην νεολιθική εποχή...

Τί να πει κανείς; Μάλλον καλύτερα να μας φάει η μαύρη τρύπα παρά το μαύρο σκοτάδι των σκοταδιστών...

Η Γη και το σύμπαν δεν κινδυνεύουν από τον Μεγάλο Επιταχυντή Ανδρονίων (LHC), το μεγαλύτερο πείραμα Φυσικής του κόσμου που ξεκινά σύντομα κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα. Νέα έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικής Φυσικής (CERN) διαψεύδει τα εσχατολογικά σενάρια…

Ο ισχυρότερος επιταχυντής του κόσμου θα ξεκινήσει να λειτουργεί τον Αύγουστο σε μια υπόγεια κυκλική σήραγγα μήκους 27 χιλιομέτρων. Μέσα στο τούνελ, αντιπαράλληλες δέσμες πρωτονίων θα συγκρούονται μετωπικά κινούμενες με την ταχύτητα του φωτός, αναπαράγοντας στιγμιαία τις συνθήκες που επικρατούσαν λίγες στιγμές μετά τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν.

Το CERN όμως ήρθε αντιμέτωπο με καταστροφολογικές φήμες, σύμφωνα με τις οποίες ο LHC θα δημιουργήσει μίνι μαύρες τρύπες που θα καταπιούν τη Γη, ή ακόμα και «παραδοξόνια» (strangelet), υποθετικά σωματίδια ικανά να καταστρέψουν ό,τι αγγίξουν μετατρέποντας την κανονική ύλη σε «παράξενη ύλη». Ακόμα πιο ακραία σενάρια προειδοποιούν για «φυσαλίδες κενού» που θα καταστρέψουν ολόκληρο το Σύμπαν.

Ορισμένοι από τους επικριτές του LHC στη Χαβάη και την Ισπανία ήταν τόσο ανήσυχοι ώστε κατέθεσαν αγωγή σε ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ για να σταματήσουν το πρόγραμμα.

Η νέα έκθεση της Ομάδας Εκτίμησης Ασφάλειας του LHC επαναβεβαιώνει τα καθησυχαστικά συμπεράσματα στα οποία κατέληγε η προηγούμενη μελέτη το 2003. Επισημαίνει ότι τα σωματίδια των πειραμάτων θα βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα ενέργειας από ό,τι πολλά από τα σωματίδια των φυσικών κοσμικών ακτίνων.

Με άλλα λόγια, η φύση είναι πολύ καλύτερη στα πειράματα υψηλής ενέργειας απ’ ό,τι ο LHC. «Το Σύμπαν στο σύνολό του πραγματοποιεί 10 εκατομμύρια πειράματα σαν του LHC ανά δευτερόπελεπτο [...] Παρόλα αυτά, τα άστρα και οι γαλαξίες συνεχίζουν να υπάρχουν» αναφέρει η περίληψη της έκθεσης.

Μικροσκοπικές μαύρες τρύπες είναι εντελώς απίθανο να παραχθούν στον επιταχυντή, ακόμα όμως και αν δημιουργούνταν θα ήταν ακίνδυνες και θα ζούσαν τόσο λίγο ώστε δεν θα είχαν καν το χρόνο να αρχίσουν να απορροφούν την ύλη γύρω τους.

Όσον αφορά τα υποθετικά παραδοξόνια, το CERΝ επισημαίνει ότι το ερώτημα είχε τεθεί πριν τα εγκαίνια του Σχετικιστικού Επιταχυντή Βαρέων Ιόντων (RHIC) το 2000 στις ΗΠΑ. Η απάντηση ήταν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος αλληλεπίδρασης των παραδοξόνιων με την κανονική ύλη. Ο RHIC προσπαθεί εδώ και οκτώ χρόνια να ανιχνεύσει παραδοξόνια, χωρίς να τα καταφέρει, ενώ ο LHC δεν έχει ούτε θεωρητικά τη δυνατότητα να παράξει αυτά τα εξωτικά σωματίδια.

Μια άλλη εσχατολογική πρόβλεψη κάνει λόγο για «φυσαλίδες κενού», μια υποθετική διαμόρφωση του Σύμπαντος που θα ήταν πιο σταθερή από τη σημερινή διαμόρφωση. «Δεδομένου ότι τέτοιες φυσαλίδες κενού δεν έχουν παραχθεί πουθενά στο ορατό Σύμπαν, δεν πρόκειται να δημιουργηθούν ούτε στον LHC» απαντά το CERN.

_____________________________________________

* Πηγή: www.in.gr

Η Αλίκη στη θαυμαστή χώρα του CERN...*

Το CERN (Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών) είναι την τελευταία χρονική περίοδο ιδιαίτερα προβεβλημένο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλου του κόσμου, επειδή εκεί οργανώνεται ένα από τα σημαντικότερα πειράματα. Για την πραγματοποίησή του κατασκευάστηκε ο επιταχυντής σωματιδίων LHC, δηλαδή ο Large Hadron Collider ή ο Μεγάλος Αδρονικός Επιταχυντής.

Ο LHC είναι ένα διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν επιστήμονες, μηχανικοί και προσωπικό υποστήριξης από 111 κράτη. Είναι ο τελευταίος και περισσότερο ισχυρός από μια σειρά επιταχυντές σωματιδίων οι οποίοι, τα τελευταία 70 χρόνια, μας έχουν επιτρέψει να διεισδύσουμε όλο και βαθύτερα στην καρδιά της ύλης και να πάμε όλο και πιο πίσω προς την αρχή του Σύμπαντος.
Ο LHC θα επιταχύνει δυο δέσμες σωματιδίων σε αντίθετες κατευθύνσεις σε μια περιφέρεια 27 χιλιομέτρων και θα δημιουργεί περίπου ένα δισεκατομμύριο συγκρούσεις με ασύλληπτες ενέργειες. Σε τέσσερα σημεία της κυκλικής «εκδρομής» των σωματιδίων οι επιστήμονες θα εκτελέσουν κύρια πειράματα τα οποία ονομάστηκαν ALICE, ATLAS, CMS και LHCb.

Ο κύριος σκοπός του ALICE (A Large Ion Collider Experiment) είναι να μελετήσει τις ιδιότητες της ύλης που δημιουργείται κατά τη διάρκεια συγκρούσεων βαρέων πυρήνων, όπως αυτός του μολύβδου, στην εξαιρετικά υψηλή ενέργεια του LHC. Η προσδοκία είναι ότι αυτή η κατάσταση θα είναι παρόμοια με την αρχέγονη κατάσταση της ύλης που ονομάζεται πλάσμα Quark-Gluon και που, σύμφωνα με την Θεωρία του Καθιερωμένου Μοντέλου, υπήρξε αμέσως μετά από το Big-Bang.

Στο ALICE συνεργάζονται περισσότεροι από 1000 φυσικοί και μηχανικοί από 102 ιδρύματα σε 30 χώρες, για να προπαρασκευάσουν το πείραμα (στον επιταχυντή LHC στο CERN) που αναμένεται να συμβάλει (όπως και τα άλλα πειράματα, τα ATLAS, CMS και LHCb) ώστε να βρεθούν απαντήσεις σε κεντρικά ερωτήματα της Φυσικής του 21ου αιώνα, όπως:

Υπάρχουν αρχές της Φύσης που δεν έχουν ανακαλυφθεί; Πως μπορεί να λυθεί το μυστήριο της «σκοτεινής ενέργειας»; Υπάρχουν επιπλέον διαστάσεις; Τι είναι η «σκοτεινή ύλη»; Πως δικαιολογείται η ύπαρξη ασυμμετρίας μεταξύ ύλης και αντιύλης; Θα βρεθεί (έστω έμμεσα) η αιτιολογία για την ύπαρξη της μάζας των σωμάτων; Πως προέκυψε το Σύμπαν;

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων δεν θα περιορίζονται μόνο στο στενό ερευνητικό πεδίο της Επιστήμης, αλλά θα αφορούν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Είναι αυτό που κάνει τους ερευνητές να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στις προκλήσεις (οι οποίες δεν είναι μόνο τεχνολογικές) που θα αντιμετωπίσουν στον παράξενο και ταυτόχρονα συναρπαστικό κόσμο του CERN. Οι λύσεις που θα επινοηθούν για αυτές τις προκλήσεις είναι σίγουρο πως θα επιστρέψουν στην κοινωνία και φυσικά θα προσδιορίζουν σε λίγα χρόνια την καθημερινότητα όλων, όπως για παράδειγμα το web το οποίο «γεννήθηκε» επίσης στο CERN.

_________________________________________

* Δημοσίευμα που υπογράφει η Παναγιώτα Φωκά, Αναπληρώτρια Πρόεδρος στο τομέα Φυσικής του πειράματος ALICE στο CERN
(δημοσιεύτηκε σε ηλεκτρονική εφημερίδα της Βέροιας)

Ο Υμηττός τα χρόνια του Πλάτωνα...

Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε ως σχόλιο η Αγγελική Β. αναφορικά με τις Φωτιές στον Υμηττό. Το δημοσιεύουμε:

...Η περιοχή μας ξεχωρίζει από την υπόλοιπη στεριά και χώνεται σαν ακρωτήριο μέσα στο πέλαγος, τυχαίνει μάλιστα όλη η θάλασσα γύρω της να έχει μεγάλο βάθος. Επειδή όμως έγιναν πολλοί κατακλυσμοί στη διάρκεια των εννέα χιλιάδων ετών -τόσα πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα- το χώμα σ' αυτά τα χρόνια και εξαιτίας αυτών των γεγονότων απομακρυνόταν από τα υψώματα και δεν συγκεντρωνόταν πάνω στο έδαφος, όπως συμβαίνει σε άλλους τόπους, αλλά πάντοτε γλιστρούσε σε μεγάλες ποσότητες και εξαφανιζόταν στα βάθη της θάλασσας.

Έτσι όπως συμβαίνει στα μικρά νησιά, αυτό που έχει απομείνει, συγκρινόμενο με εκείνο που υπήρχε στο παρελθόν, μοιάζει με σκελετό άρρωστου κορμιού, αφού το χώμα όσο ήταν έυφορο και μαλακό, παρασύρθηκε μακριά κι απέμεινε μόνο ο ρηχός φλοιός της γης. Εκείνη όμως την παλαιά εποχή ο τόπος μας, επειδή διατηρούσε την ακεραιότητά του, αντί για βουνά και τους ψηλούς ξερότοπους είχε ψηλούς χωμάτινους λόφους, και αυτές οι πεδιάδες που σήμερα ονομάζονται φελέες ήταν γεμάτες εύφορο χώμα και τα βουνά είχαν πολλά δάση, από τα οποία ακόμα και σήμερα φαίνονται σημάδια. Υπάρχουν δηλαδή μερικά βουνά που παράγουν μόνο τροφή για μέλισσες, ενώ παλαιότερα είχαν τεράστια δέντρα από τα οποία έχουν γίνει οι στέγες πολλών κτιρίων που εξακολουθούν να είναι άθικτες μέχρι τις μέρες μας......

Πλάτων, Κριτίας 11b,111c
Εκδ. Κάκτος

Ήδη από τότε μόνο μέλι έδινε πια ο Υμηττός...Ε, σήμερα "δίνει" κεραίες λήψης - αναμετάδοσης

angelib
_______________________________

* Αριστερά, το έργο του Φρανσίσκο Γκόγια "Στη Φωτιά".

Πως θα επιβιώσετε στον σεισμό...

Αποσπάσματα από το άρθρο του Doug Copp στο "Triangle of Life":


Το όνομά μου είναι Doug Copp. Είμαι ο Αρχηγός Διάσωσης και Διευθυντής Καταστροφών της Αμερικανικής Ομάδας Διεθνούς Διάσωσης (American Rescue Team International, ARTI), η πιο έμπειρη ομάδα διάσωσης του κόσμου. Οι πληροφορίες που περιέχονται σ' αυτό το άρθρο θα σώσουν ζωές στο ενδεχόμενο ενός σεισμού. Το πρώτο κτήριο στο οποίο μπουσούλησα στα τέσσερα ήταν ένα σχολείο στην πόλη του Μεξικού κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1985. Όλα τα παιδιά ήταν κάτω από τα θρανία. Όλα τα παιδιά κυριολεκτικά καταπλακωθήκανε σε σημείο ισοπέδωσης. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχαν ξαπλώσει δίπλα στα θρανία κατά μήκος του διαδρόμου. Ήταν φρικτό, καθόλου αναπόφευκτο και αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά δεν ήταν στους διαδρόμους.

Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ότι είχε δοθεί οδηγία στα παιδιά να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε έπιπλο. Απλώς, όταν τα κτήρια γκρεμίζονται, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα ενός δωματίου συνθλίβει αυτά τα αντικείμενα, αφήνοντας κάποιο χώρο ή κενό δίπλα τους. Αυτός ο χώρος είναι αυτό που αποκαλώ "τρίγωνο της ζωής". Όσο μεγαλύτερο και δυνατότερο είναι το αντικείμενο, τόσο το λιγότερο θα συμπιεστεί. Όσο λιγότερο συμπιεστεί, τόσο μεγαλύτερο το κενό και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πιθανότητα ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το κενό αυτό για την ασφάλειά του να μη τραυματιστεί.

Την επόμενη φορά που θα δείτε κτήρια που έχουν καταρρεύσει στην τηλεόραση, μετρήστε τα "τρίγωνα" που έχουν σχηματιστεί. Είναι παντού. Είναι το πιο κοινό σχήμα που θα δείτε στα γκρεμισμένα κτήρια. Είναι παντού.


ΔΕΚΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ

1. Σχεδόν όλοι που απλώς "βουτούν και κρύβονται κάτω από κάτι" όταν καταρρέει ένα κτήριο συνθλίβονται μέχρι θανάτου. Οι άνθρωποι που χώνονται κάτω από αντικείμενα, όπως θρανία ή αυτοκίνητα, συνθλίβονται.

2. Οι γάτες, τα σκυλιά και τα μωρά πολύ συχνά και φυσικά διπλώνουν το σώμα τους στην εμβρυακή θέση. Πρέπει να κάνετε και εσείς το ίδιο σε περίπτωση σεισμού. Είναι ένα φυσικό ένστικτο ασφάλειας και επιβίωσης. Μπορείτε να επιβιώσετε σε ένα μικρό κενό. Πηγαίνετε δίπλα σε ένα αντικείμενο, δίπλα σε ένα καναπέ, δίπλα σε ένα ογκώδες αντικείμενο που θα συμπιεστεί ελαφρά αλλά θα αφήσει ένα κενό δίπλα του.

3. Τα ξύλινα κτήρια είναι η ασφαλέστερη κατασκευή που μπορεί κανείς να βρεθεί κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Το ξύλο είναι ελαστικό και κινείται με τη δύναμη του σεισμού. Αν όντως ένα ξύλινο κτήριο καταρρεύσει, δημιουργούνται μεγάλα κενά επιβίωσης. Επιπλέον, ένα ξύλινο κτήριο έχει λιγότερη συμπυκνωμένη μάζα όταν καταρρεύσει. Τα κτήρια από τούβλα θα σπάσουν σε πολλά ατομικά τούβλα. Τα τούβλα αυτά θα προκαλέσουν πολλούς τραυματισμούς, αλλά λιγότερα πολτοποιημένα πτώματα σε σύγκριση με πλάκες από μπετόν.

4. Αν είστε ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι τη νύχτα και συμβεί σεισμός, απλώς κυλήστε έξω από το κρεβάτι. Ένα ασφαλές κενό θα υπάρχει γύρω από το κρεβάτι. Τα ξενοδοχεία θα είναι σε θέση να πετύχουν ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό επιβίωσης από σεισμό, απλώς με το να αναρτήσουν μια πινακίδα στο πίσω μέρος της πόρτας κάθε δωματίου, που να λέει στους ενοίκους να ξαπλώσουν στο πάτωμα δίπλα στη βάση του κρεβατιού κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.

5. Αν συμβεί ένας σεισμός και δεν μπορείτε εύκολα να ξεφύγετε με το να βγείτε έξω από τη πόρτα ή το παράθυρο, τότε ξαπλώστε κάτω και διπλώστε το σώμα σας σε εμβρυακή στάση δίπλα σε έναν καναπέ ή σε μια μεγάλη καρέκλα.

6.. Σχεδόν όλοι που πηγαίνουν κάτω από το κούφωμα της πόρτας όταν καταρρέει το κτήριο, σκοτώνονται. Και αυτό γιατί αν κάθεστε κάτω από το κούφωμα και η πόρτα πέσει προς τα μπρος ή προς τα πίσω θα συνθλιβείτε από την οροφή από πάνω. Αν ή πόρτα πέσει προς τα πλάγια θα κοπείτε στη μέση από το κούφωμα. Και στις δύο περιπτώσεις θα σκοτωθείτε!

7. Ποτέ να μην πάτε στις σκάλες. Οι σκάλες έχουν διαφορετική ιδιοσυχνότητα (ταλαντώνονται διαφορετικά από τον κεντρικό όγκο του κτηρίου). Οι σκάλες και το υπόλοιπο τμήμα του κτηρίου συνεχώς προσκρούουν μεταξύ τους μέχρις ότου οι σκάλες διαλυθούν εκ θεμελίων. Οι άνθρωποι που πάνε στις σκάλες πριν λάβει χώρα η οριστική διάλυσή τους, ακρωτηριάζονται φρικτά από τα σκαλοπάτια της σκάλας τη στιγμή που αυτά διαλύονται. Ακόμα και αν το κτήριο δεν καταρρεύσει, μείνετε μακριά από τις σκάλες, καθόσον αυτές είναι από τα πιο πιθανά μέρη του κτηρίου να υποστούν βλάβες. Ακόμα και αν οι σκάλες δεν καταρρεύσουν από τον σεισμό, μπορεί να καταρρεύσουν αργότερα από την υπερφόρτωσή τους από τον πανικόβλητο κόσμο που έχει στραφεί σ' αυτές για εκκένωση του κτηρίου. Οι σκάλες πρέπει πάντα να ελέγχονται για καταλληλότητα μετά από σεισμό, ακόμα και αν το υπόλοιπο κτήριο δεν έχει υποστεί ζημιές.

8. Πηγαίνετε κοντά στους εξωτερικούς τοίχους του κτηρίου ή έξω από αυτούς αν είναι δυνατόν Είναι πολύ καλύτερα να είστε κοντά στο εξωτερικό του κτηρίου παρά στο εσωτερικό. Όσο πιο μακριά είστε από την εξωτερική περίμετρο του κτηρίου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μπλοκαριστεί η οδός διαφυγής σας.

9. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στα οχήματά τους συνθλίβονται όταν ο δρόμος από πάνω (ανισόπεδοι δρόμοι) καταρρεύσει σε περίπτωση σεισμού και καταπλακώσει τα οχήματά τους. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συνέβη με τις πλάκες ανάμεσα στα καταστρώματα στη λεωφόρο Nimitz. Τα θύματα του σεισμού του Σαν Φρανσίσκο έμειναν όλα μέσα στα αυτοκίνητά τους. Σκοτώθηκαν όλοι. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί απλώς με το να είχαν βγει έξω και να είχαν καθήσει ή ξαπλώσει δίπλα στα οχήματά τους. Όλα τα καταπλακωμένα αυτοκίνητα είχαν κενά ύψους ενός μέτρου δίπλα τους, εκτός από εκείνα στα οποία οι κολώνες από μπετόν είχαν πέσει εγκάρσια πάνω τους.

10. Ανακάλυψα, καθώς μπουσουλούσα μέσα σε γραφεία εφημερίδων που είχαν καταρρεύσει, καθώς και σε άλλα γραφεία με πολύ χαρτικό υλικό, ότι το χαρτί δεν συμπιέζεται Μεγάλα κενά δημιουργούνται γύρω από στοίβες από χαρτί.

Για το μέλλον του πλανήτη...

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ;
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην επιστημονική ιστοσελίδα www.physics4u.gr


Μια αντιστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου θα μπορούσε να συμβεί πιο σύντομα από όσο νομίζαμε μέχρι τώρα, σύμφωνα με ολλανδούς επιστήμονες που αναφέρουν ότι το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη γίνεται βαθμιαία λιγότερο σταθερό.
Μια αντιστροφή των πόλων θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις σε όλα: από τη ναυσιπλοΐα και τον επικοινωνιακό εξοπλισμό έως τη σύνθεση της ατμόσφαιρας, λένε οι εμπειρογνώμονες. Η μαγνητόσφαιρα της Γης μας προστατεύει από τις επικίνδυνες εξάρσεις των ηλιακών καταιγίδων και τον ηλιακό άνεμο.
Η έκθεση, που δημοσιεύθηκε στο βρετανικό περιοδικό Nature Geoscience, διαπίστωσε ότι οι αντιστροφές είναι πολύ πιο συνηθισμένες τα τελευταία 200 εκατομμύρια χρόνια, από όσο ήταν παλιά στην ιστορία του πλανήτη.

Πόλοι που περιπλανώνται

Οι ερευνητές, που καθοδηγήθηκαν από τον Andrew Biggin του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, έκαναν αυτή την ανακάλυψη όταν ανέλυσαν βράχους που διαμορφώθηκαν μεταξύ 2,45 έως 2,82 δισεκατομμύρια έτη πριν.

Η ιστορία του γήινου μαγνητικού πεδίου γράφεται στους βράχους με το πέρασμα του χρόνου. Επειδή αυτοί οι βράχοι "μαγνητίζονται" κατά την διάρκεια του σχηματισμού τους, οι επιστήμονες μπορούν να ανακαλύψουν ποια κατεύθυνση είχαν τότε οι πόλοι και πόσο ισχυρό ήταν το γήινο μαγνητικό πεδίο εκείνη την περίοδο.

Οι μαγνητικοί πόλοι δεν μένουν σταθεροί σε ένα σημείο αλλά περιπλανιούνται γύρω από την γειτονιά των γεωγραφικών πόλων όλη την ώρα - ο βόρειος μαγνητικός πόλος βρίσκεται αυτήν την περίοδο στην καναδική Αρκτική. Εντούτοις, σε σχετικά τακτά χρονικά διαστήματα σε όλη την ιστορία των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών του πλανήτη, οι μαγνητικοί πόλοι έχουν αντιστραφεί εντελώς. Μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από μια αντιστροφή, το μαγνητικό πεδίο αρχίζει βαθμιαία να γίνεται πιο ασθενές, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στους κατοίκους του πλανήτη.

"Το γήινο μαγνητικό πεδίο είναι σημαντικό για την προστασία της ατμόσφαιρας, και σε μας, από την καταστροφή που προκαλείται από τον ηλιακό άνεμο," εξηγεί ο Biggin. "Χρησιμοποιείται, επίσης, από μας και άλλα είδη (κυρίως τα μεταναστευτικά πουλιά) για τη ναυσιπλοΐα". Μια αύξηση στον ηλιακό άνεμο θα αναστάτωνε τα ηλεκτρικά δίκτυα και τις επικοινωνίες.
Τα τρέχοντα αρχεία μετρήσεων προτείνουν ότι η επόμενη αντιστροφή έχει ήδη αργήσει λέει. "Κατά μέσον όρο, υπάρχει μια αντιστροφή σε κάθε 400.000 χρόνια περίπου, αλλά αυτό μεταβάλλεται αρκετά." Το γεωλογικό αρχείο προτείνει ότι η τελευταία αντιστροφή έγινε περίπου πριν 800.000 χρόνια.

Επιπλέον, υπάρχουν ήδη στοιχεία για να αποδειχτεί ότι το πεδίο έχει αποδυναμωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων - μερικά αρχαιολογικά υπολείμματα προτείνουν ότι το πεδίο ήταν πολύ ισχυρότερο στην εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, περίπου 2.000 χρόνια πριν.

Μην πετάξετε την πυξίδα σας

Μην πετάξετε όμως την πυξίδα σας, μπορεί να μην συμβούν σημαντικές αλλαγές στη διάρκεια της ζωής μας. "Η διαδικασία της αντιστροφής είναι πολύ απρόβλεπτη," λέει ο Biggin. "Θα μπορούσαμε να είμαστε στην αρχή μιας αντιστροφής που θα συνέβαινε στους επόμενους αιώνες, ή και σε μερικά εκατομμύρια χρόνια".

Ακόμα και τότε, η αντιστροφή θα είναι μια αργή διαδικασία, η οποία μπορεί να κρατήσει μερικές χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθούν.

Αλλά τι θα γίνει στους ζωντανούς οργανισμούς; Μια άλλη δημοσίευση, στο Nature, πρότεινε ότι μερικά είδη που στηρίζονται στο μαγνητικό πεδίο για τα ταξίδια τους ή τον προσανατολισμό τους, έχουν κτυπηθεί από τις αντιστροφές πόλων στο παρελθόν.

Ο συντάκτης εκείνης της έρευνας David Gubbins, του πανεπιστημίου του Λιντς στην Αγγλία, τονίζει ότι μερικοί μονοκύτταροι οργανισμοί που στηρίχθηκαν στο μαγνητισμό, πιθανά εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αντιστροφών. Τα ανθρώπινα όντα επέζησαν των αντιστροφών στο παρελθόν, εντούτοις, προσθέτει ο Gubbins, "πιθανά μπορεί να βγούμε σώοι στην επόμενη αντριστροφή."

__________________________________________

Τα αρχεία του παλαιομαγνητισμού δείχνουν ότι το γεωμαγνητικό πεδίο υπάρχει για τουλάχιστον τρία δισεκατομμύρια χρόνια. Εντούτοις, το πεδίο που βασίζεται στο μέγεθος και την ηλεκτρική αγωγιμότητα του γήινου πυρήνα, εάν δεν παραγόταν συνεχώς, θα είχε διασπαστεί περίπου σε 20.000 χρόνια, καθώς η θερμοκρασία του πυρήνα είναι πάρα πολύ υψηλή για να στηρίξει το μόνιμο μαγνητισμό. Επιπλέον, τα αρχεία του παλαιομαγνητισμού δείχνουν ότι η πολικότητα του μαγνητικού πεδίου έχει αντιστραφεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, ο μέσος χρόνος μεταξύ των αντιστροφών είναι κατά προσέγγιση 400.000 χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και μεμονωμένα γεγονότα αντιστροφής που κρατούν λίγες χιλιάδες χρόνια.

Γιώργος Θέμελης: Ερημία *

Georges Rouault, Hiver I

Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Απ' όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο
Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,
Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,
Απ' τα παράθυρα που δεν άνοιξες,
Απ' τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιης νερό,
Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.
Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά-σιγά από εγκατάλειψη.
Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.
Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.
Τα όνειρα που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου

____________________________________

"Ερημία", Γιώργος Θέμελης (1900-1976)

Από τη Συλλογή Συνομιλίες