Γιάννης Σταύρου, Αλλαγή νυχτερινής βάρδιας, λάδι σε καμβά
Παραθέτουμε απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (6-6-2010):
Να σωθούν και να σώσουν
Αν ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας, αρχηγός σοσιαλιστικού κινήματος και πρόεδρος της σοσιαλιστικής Διεθνούς, μπορούσε, έστω επιδερμικά, να υποψιαστεί ότι ο «socialismus» μεταφράζεται στα ελληνικά «κοινωνισμός» – βγαίνει από το «societas» που σημαίνει «κοινωνία». Και εκτός από κόμμα εξουσίας ή ευκαιρία καριέρας, είναι (ακόμα ίσως) και όραμα - πρόταση τρόπου του βίου. Οραματίζεται - προτείνει ο «κοινωνισμός» να έχει προτεραιότητα στην οργάνωση της συλλογικότητας η προστασία και καλλιέργεια των σχέσεων κοινωνίας, η έγνοια για όλα τα μέλη του κοινωνικού σώματος – όχι η θωράκιση του ατομοκεντρισμού, όχι η προστασία της εγωτικής απληστίας, του κέρδους.
Αν μπορούσε ο πρωθυπουργός να το σκεφτεί από μόνος του αυτό και να το κρίνει, δεν θα θεωρούσε «σωτηρία» της χώρας τη χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό κολόβωση του «κοινωνικού κράτους» για χάρη του διεθνούς χρηματιστηριακού τζόγου. Θα ήξερε ότι οι θεσμοί του «κοινωνικού κράτους» σε μια χώρα και η λειτουργία τους είναι δείκτης πολιτισμού, μέτρο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, της κατακτημένης απόστασης από το κτήνος και τη ζούγκλα. Οταν μάχεσαι για να υπερασπίσεις το «κοινωνικό κράτος», δεν διεκδικείς «δικαιώματα» ούτε προστατεύεις συντεχνίες, όπως κάνει το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάχεσαι για την ανθρωπιά του ανθρώπου, για τη χαρά της ζωής που είναι πάντα καρπός κοινωνίας και σχέσης, άθλημα ανιδιοτέλειας, κατόρθωμα αυθυπέρβασης.
Η έτοιμη απάντηση του κομματανθρώπου είναι: Τι να σου κάνει ο πρωθυπουργός όταν του βάζουν τη θηλιά στον λαιμό, όταν τα εξοντωτικά χρέη που φόρτωσαν στον ελληνικό λαό ο πατέρας του και οι εξίσου ολετήρες διάδοχοί του πρωθυπουργοί, πρέπει αμέσως να εξοφληθούν; Σίγουρα, δεν θα του υποδείξουμε εμείς οι αδαείς τι να κάνει, μόνο να διερωτηθούμε μπορούμε: Γιατί ο περιορισμός των δημοσίων εξόδων έπρεπε να αρχίσει με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και όχι με διάλυση των κρατικών εταιρειών (χιλιάδων) που μπουκώνουν με χρήμα αργόσχολους κομματανθρώπους; ΄Η γιατί όχι με δραστικό περιορισμό των χρυσοπληρωμένων υπουργικών «συμβούλων», με διακοπή επιχορηγήσεων στις αναρίθμητες παρασιτικές δικτυώσεις της κομματικής καμαρίλας; Κατόρθωσε ποτέ να σκεφθεί από μόνος του ο «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός ότι η ιδιοτέλεια των καπιταλιστών έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι παραγωγική και κοινωνικά γόνιμη από τη στεγανά εγωκεντρική, άγονη και βάναυσα αντικοινωνική αυθαιρεσία των κομματανθρώπων;
Η δύναμη της πολιτικής, ο επηρεασμός που ασκεί στη σύνολη λειτουργία της κοινωνίας, είναι δίκοπο μαχαίρι:
Ενα φαύλο και ανίκανο πολιτικό σύστημα μπορεί να βυθίσει σε ανήκεστη παρακμή τη συλλογικότητα, όπως και ένας ταλαντούχος ηγέτης ανιδιοτελής μπορεί να αναστήσει, κυριολεκτικά, μια πεθαμένη κοινωνία. Η Ελλάδα είναι σήμερα ένα τέλμα, εφιαλτικός πνιγμός αδιεξόδου. Και οι συντελεστές του ιστορικού αυτού εγκλήματος είναι συγκεκριμένοι, επώνυμοι, δυνάστες του λαϊκού σώματος, ασύδοτοι φεουδάρχες. Δεν έχει νόημα να τιμωρηθούν κάποιοι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, τίποτα δεν αλλάζει. Θα αλλάξουν όλα, αν πάψουμε να τους εμπιστευόμαστε, να πιστεύουμε ότι είναι πάλι αυτοί που «θα μας βγάλουν από την κρίση»! Σε πείσμα και της στοιχειωδέστερης λογικής. Ωσάν να είναι ποτέ δυνατό ο ναρκομανής να διαχειριστεί τη δίωξη των ναρκωτικών, ο μαστροπός να αστυνομεύσει την εμπορία της σάρκας.
Να τους αμνηστεύσουμε όλους. Αρκεί να πάνε στα σπίτια τους, να απαλλάξουν την κοινωνία από τις «υπηρεσίες» τους. Να συγκαλέσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα, να παραδώσουν σε κυβέρνηση προσωπικοτήτων και να εξαφανιστούν. Να σωθούν και να σώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου