Όλα τα στοιχεία και όλες οι πράξεις συνεργούν για να σε πληγώνουν. Σκέπτεσαι να θωρακιστείς με περιφρόνηση, να απομονωθείς σε ένα φρούριο αποκαρδίωσης, οραματίζεσαι υπεράνθρωοες αδιαφορίες; Οι απόηχοι του χρόνου θα σε καταδιώξουν μέχρι τις τελευταίες σου απουσίες...Όταν τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την αιμορραγία σου οι ίδιες οι ιδέες παίρνουν το ερυθρό χρώμα ή φυτρώνουν σαν οιδήματα η μια πάνω στην άλλη. Οι φαρμακοποιίες δε διαθέτουν κανένα φάρμακο κατά της ύπαρξης - μονάχα μικρά φάρμακα για τους κομπορρήμονες. Πού βρίσκεται όμως το αντίδοτο της σαφούς απελπισίας, που είναι απροσμέτρητα συναρθρωμένη, περήφανη και βεβαία; Όλα τα όντα είναι δυστυχισμένα - πόσο όμως το γνωρίζουν; Η επίγνωση της δυστυχίας είναι μια πάρα πολύ σοβαρή ασθένεια για να ενταχθεί μέσα σε μια αριθμητική των αγωνιών ή μεσα στα κατάστιχα του Ανίατου. Μειώνει το κύρος της κόλασης, και μετατρέπει τα σφαγεία του χρόνου σε ειδύλλια.
Σε τι αμάρτησες και σε γέννησαν, σε τι εγκλημάτησες και υπάρχεις; Η οδύνη όμως και η μοίρα σου δεν έχουν κίνητρο και δικαιολογία. Να υποφέρεις αληθινά σημαίνει να αποδέχεσαι την εισβολή των δεινών χωρίς τη συγγνώμη της αιτιότητας, σαν μια εύνοια της παράφρονος φύσης, σαν ένα αρνητικό θαύμα...
Στη φράση του Χρόνου οι άνθρωποι εισάγονται σαν υποστιγμές, ενώ, για να την σταματήσεις, ακινητοποιείσαι σε τελεία.
_______________________________________________
* Emil Cioran (Ρουμανία 1911 - Παρίσι 1995), Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού, Εκδ. Εξάντας - Μετάφραση, Κωστής Παπαγιώργης
* Για πολλούς "ο τελευταίος φιλόσοφος του δυτικού κόσμου..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου