- Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές, η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούργια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ακόμη ένα λαό, μετά τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία της «σωτηρίας» από έναν τύραννο): το λαό της Λιβύης.
- Ο στόχος της νέας εγκληματικής εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ είναι ο ίδιος όπως στο Ιράκ: η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, έπειτα από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα γνήσιο πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στην περιέλευση του εθνικού πλούτου στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ, για την «αξιοποίησή» του... (*)
Φρανσίσκο Γκόγια, Ούτε εδώ, χαρακτικό
Δύο ενδιαφέροντα άρθρα, δύο ενδιαφέρουσες απόψεις για την επέμβαση στη Λιβύη:
Η Λιβύη ως καταλύτης
Του Αγγελου Σταγκου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Καντάφι είναι ένας δικτάτορας, από τους πολλούς βέβαια που υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν στον εύφλεκτο χώρο των αραβικών καθεστώτων της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι για πολλούς και διάφορους λόγους, η Δύση όχι μόνον ανεχόταν τους συγκεκριμένους δικτάτορες και τα ανελεύθερα καθεστώτα, αλλά και έκανε «μπίζνες» μαζί τους. Επομένως, είναι μάλλον υποκριτικές σήμερα οι εκδηλώσεις ευαισθησίας επειδή ο συνταγματάρχης «σφάζει» τον λαό του που εξεγέρθηκε. Το ζητούμενο είναι τι κρύβεται πίσω από την επιμονή των Αγγλογάλλων να ανατραπεί οπωσδήποτε ο Λίβυος δικτάτορας, ακόμη και με στρατιωτική παρέμβαση.
Οι Αμερικανοί δείχνουν να σύρονται στην περίπτωση της Λιβύης. Δεν τους είναι συμπαθής ο Καντάφι, και το λένε, αλλά η Ουάσιγκτον δεν πολυήθελε να μπλεχτεί σε άλλη μια επιχείρηση στρατιωτικής παρέμβασης σε μουσουλμανικό κράτος, μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν και σίγουρα δεν επιθυμεί να δεσμεύσει χερσαία στρατεύματα σε μια περιπέτεια απροσδιόριστης χρονικής διάρκειας και με κινδύνους εγκλωβισμού. Αλλά πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η πτώση του Καντάφι χωρίς στρατεύματα εδάφους και ποιος μπορεί να είναι σίγουρος τι θα επακολουθήσει στην περιοχή, αν το διάδοχο καθεστώς δεν είναι ισχυρό.
Οι ΗΠΑ λοιπόν δεν ήθελαν την πρωτοκαθεδρία, αλλά δέχτηκαν να στηρίξουν επιχειρησιακά τη Γαλλία και τη Βρετανία που την ήθελαν. Ο Σαρκοζί πρωτοστάτησε σε «αντικανταφισμό» και βρήκε συμπαραστάτη τον Κάμερον της Βρετανίας, ο οποίος αφενός ήθελε να τιμωρήσει τον συνταγματάρχη για την ανατίναξη του αεροπλάνου της PanAm στο Λόκερμπι, το 1998, αλλά σίγουρα περιμένει και ανταλλάγματα, σχετικά με την εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών, αν και όταν αλλάξει το καθεστώς. Ετσι, για πρώτη φορά μετά την άδοξη επέμβαση στο Σουέζ το 1956, οι δύο βασικές (ιμπεριαλιστικές ή παραδοσιακές) δυνάμεις της Μεσογείου, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια στρατιωτική επιχείρηση. Μόνο που τότε το έκαναν με τις ΗΠΑ αντίθετες, ενώ τώρα είναι μαζί τους.
Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν ότι ο Σαρκοζί πρωτοστατεί στην ανατροπή του Καντάφι για να ενισχύσει κυρίως τη δημοτικότητά του που κατρακυλά στο εσωτερικό της Γαλλίας. Ισως, αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Η Γαλλία ήταν στο παρελθόν και θέλει να παραμείνει ηγετική δύναμη στη Μεσόγειο. Γι’ αυτό και έχει προτείνει τη δημιουργία της Μεσογειακής Ενωσης. Με την ευκαιρία του αναβρασμού που επικρατεί στα αραβικά κράτη της περιοχής, επιχειρεί να αποκαταστήσει την επιρροή της, που υπέστη πλήγμα στην περίπτωση της Τυνησίας, όπου το καθεστώς Μπεν Αλι κατέρρευσε χωρίς να πάρει μυρωδιά το Παρίσι.
Η αναταραχή πρόσφερε την ευκαιρία στον Σαρκοζί να προσπαθήσει να βάλει πόδι στη Λιβύη, με την οποία είχε κάποιες προνομιακές σχέσεις η Ιταλία ώς τώρα. Η χώρα έχει εκτεταμένα παράλια στη Μεσόγειο και συνορεύει, μεταξύ άλλων, με την Τυνησία, την Αλγερία, το Τσαντ και τον Νίγηρα, κράτη με… γαλλική «κουλτούρα». Το ερώτημα είναι αν η Ουάσιγκτον έχει αποδεχθεί ότι τα συμφέροντα της Δύσης στη Μεσόγειο θα τα διαφαντεύει η Γαλλία. Από την άλλη πλευρά, εκπροσωπεί η Γαλλία την Ευρωπαϊκή Ενωση σε αυτό το παιχνίδι και το αποδέχεται η Γερμανία; Γιατί έχουμε δει τη Μέρκελ στο πρόσφατο παρελθόν να επισκέπτεται την Κύπρο και στο θέμα της Λιβύης πρώτα να θυμώνει με την πρωτοβουλία του Σαρκοζί να αναγνωρίσει πολύ σύντομα τους στασιαστές και στη συνέχεια να παίρνει εμφανείς αποστάσεις από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ενδεχομένως, λοιπόν, να έχει δημιουργηθεί ένα ρήγμα εκεί.
Το δεύτερο ρήγμα προέρχεται από την Τουρκία, που και αυτή έχει βλέψεις ηγετικής δύναμης στη Μεσόγειο, αλλά με στρατηγική απόκτηση επιρροής στα μουσουλμανικά κράτη. Η Αγκυρα επιδιώκει να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των αραβικών μουσουλμανικών κρατών στην περιοχή, είτε έχοντας αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης είτε και για τον αντίθετο λόγο. Να γίνει δηλαδή δεκτή ως εκπρόσωπος και γέφυρα με τις μουσουλμανικές χώρες. Προς το παρόν, πάντως, προκαλεί αναταραχή στο ΝΑΤΟ, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο εύρος της στρατιωτικής επέμβασης.
Ωστόσο, η πιο απροσδόκητη εξέλιξη σημειώθηκε στη Ρωσία. Με τον Πούτιν να παίρνει αποστάσεις από τη στάση της Μόσχας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου σιωπηρά αποδέχτηκε τη στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Λιβύη και τον Μενβέντεφ να χαρακτηρίζει απαράδεκτη τη δήλωσή του ότι θυμίζει σταυροφορία (άρα σύγκρουση πολιτισμών). Είναι φανερό ότι οι δύο άντρες βρίσκονται πλέον σε συγκρουσιακή πορεία, με τον Πούτιν να θέλει προνομιακές σχέσεις με ορισμένες χώρες της Δύσης, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά και διατήρηση των σχέσεων με τον μουσουλμανικό κόσμο και τον Μεντβέντεφ να προτιμά την ένταξη της Ρωσίας στο στρατόπεδο της Δύσης.
Από όλα αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι στόχος της στρατιωτικής παρέμβασης είναι η κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι και η αύξηση της επιρροής της Γαλλίας, ως εκπροσώπου της Δύσης ή όχι, στη Μεσόγειο. Ολα τα υπόλοιπα είναι ρευστά, ακόμη και το αν οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να παίζουν πλέον μόνον υποστηρικτικό ρόλο στην περιοχή.
Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση
Του Τάκη Φωτόπουλου
(*) Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές, η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούργια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ακόμη ένα λαό, μετά τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία της «σωτηρίας» από έναν τύραννο): το λαό της Λιβύης.
Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος -υποτίθεται- παρακολουθεί νέες πράξεις του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο και τώρα διαδραματίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία. Φυσικά, ακόμη και όταν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος, με την αποπομπή των τυράννων, αυτό οφειλόταν στην ανοχή του στρατού (που ελέγχεται από τις ΗΠΑ), ο οποίος την επέτρεψε! Γι' αυτό και τα καθεστώτα ακόμη παραμένουν...
Ομως, η περίπτωση της Λιβύης δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, για τους παρακάτω λόγους:
Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969, όταν ο Καντάφι, επικεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!), ακριβώς όπως πριν είχαν ανατρέψει οι νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς, το οποίο όμως στη Λιβύη μετεξελίχθηκε σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), όπως και του Μπεν Αλι στην Τυνησία, ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον παλαιστινιακό αγώνα στους σιωνιστές και ενσωμάτωσαν τις χώρες στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο, υποστηρίζοντας κινήματα όπως το παναφρικανικό, το αντιπυρηνικό, τον IRA, μέχρι αυστραλέζικα συνδικάτα, οδηγώντας το εγκληματικό καθεστώς Ρίγκαν να φθάσει μέχρι το βομβαρδισμό της Λιβύης. Την τελευταία δεκαετία, όμως, το καθεστώς έκανε μια -σαφώς οπορτουνιστική- στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει τη μετατροπή της χώρας σε Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.
Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας, αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από πλουσιότερα πετρελαιοπαραγωγά πελατειακά κράτη, όπως η Σαουδική Αραβία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Λιβύη, ήδη από τη δεκαετία του 1990, είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικούς) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο1.
Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία που θεμελιώνεται στις φυλές2, οι οποίες εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Ετσι, όταν στα μέσα Φεβρουαρίου, με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο, ξέσπασαν οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές στο καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν, καλώντας το στρατό να τις υποστηρίξει -πράγμα που έκαναν πολλοί αξιωματικοί από τις φυλές αυτές.
Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά του τυράννου: από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη μεσοαστική «νεολαία του Ιντερνετ». Αντίθετα, έχουμε από την αρχή έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου, όπως στη Γιουγκοσλαβία, η υπερεθνική ελίτ υποστηρίζει παντοιοτρόπως τη «δική της» πλευρά που έσπευσε ν' αναγνωρίσει πριν καν επικρατήσει. Δηλαδή, τις φυλές που εδράζονται κυρίως στην ανατολική Λιβύη, που μαζί με τους ισλαμιστές (οι οποίοι αντιπαθούν το κοσμικό καθεστώς) και τη «νεολαία του Ιντερνετ» αντιπαρατίθενται στις προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στη δυτική Λιβύη, στα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί από το καθεστώς, στους παναφρικανιστές και αυτούς που εμπνέονται ακόμη από τα εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη.
Ο στόχος της νέας εγκληματικής εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ είναι ο ίδιος όπως στο Ιράκ: η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, έπειτα από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα γνήσιο πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στην περιέλευση του εθνικού πλούτου στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ, για την «αξιοποίησή» του...
* Για την πλήρη εκδοχή του άρθρου βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
1. UN, Human Development Report 1997 & Human Development Report 2005, Table 1
2. Ali Chibani, «How Gaddafy used Libya's tribes», Le Monde Diplomatique (March 2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου