Οι σκέψεις του ανθρώπινου είδους και η τηλεπαθητική μηχανή...

Συμφωνούμε απόλυτα και προσυπογράφουμε χωρίς σχόλια την σημερινή ανάρτηση στο blog: ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ :

...όταν ψάχνουμε τη Σκέψη με το φανάρι...


Γιάννης Σταύρου, Σε πράσινο φόντο, λάδι σε χαρτί

Στην εποχή που στην κυριολεξία ψάχνουμε τη Σκέψη με το φανάρι, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μηχάνημα που θ' ανιχνεύει τις σκέψεις των ανθρώπων...

Χάρισμα τους!

Μας αφήνει παγερά αδιάφορους η αποκάλυψη των σκέψεων του ανθρώπινου είδους. Από κάθε λογής σκουπίδια έχουμε πήξει εδώ και καιρό. Αρκεί που ακούμε ή διαβάζουμε τις επίσημες "σκέψεις" των συγχρόνων μας...
Μακριά από μας και οι κρυφές τους. Έλεος!

Ακολουθεί το σχετικό δημοσίευμα στο Blog της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ(19-11-2009):

Η ΤΗΛΕΠΑΘΗΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ

Οι επιστήμονες νευρολόγοι Jack Gallant και Shinji Nashimoto του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, ανακάλυψαν ένα μηχανισμό που μπορεί να αναπαραστήσει εικόνες από τα όσα σκέφτεται κάποιο άτομο, που μπορεί, με άλλα λόγια, να διαβάσει τη σκέψη και να την απεικονίσει.

Αυτός ο μηχανισμός βασίζεται στην ανάγνωση της δραστηριότητας των εγκεφαλικών κυμάτων τα οποία μετατρέπει σε κινούμενη εικόνα σε κάποιο μόνιτορ. Η ιδέα της ανάγνωσης της σκέψης, έστω και με "τηλεπαθητικό" μηχάνημα, που μας κάνει να σκεφτούμε διηγήματα Επιστημονικής Φαντασίας, είναι ιδιαίτερα ελκυστική, όλοι θα θέλαμε να μπορούμε να διαβάζουμε τη σκέψη των άλλων. Οι επιστήμονες, πέρα από τις πολλές άλλες εφαρμογές, μας λένε ότι πολύ σύντομα η αστυνομία θα καταφέρνει με αυτή τη μέθοδο να εξιχνιάζει όλα τα εγκλήματα. Ο Jack Gallant, που είναι επικεφαλής των ερευνών, δηλώνει ότι είναι πολύ ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα του πειράματος και το γεγονός ότι οι εικόνες που εκπέμπει στην οθόνη το μηχάνημα είναι κάπως θολές, ή το ότι συχνά απουσιάζουν κάποια αντικείμενα στην απεικόνιση, οφείλεται στο γεγονός ότι τα άτομα, όταν βλέπουν κάτι και θέλουν να το περιγράψουν, αναζητούν αυτόματα μια οικεία εικόνα ή λέξη και αυτός ο στιγμιαίος δισταγμός, μέχρι να αποφασίσουν συνειδητά, επηρεάζει προς το παρόν αρνητικά το μηχάνημα. Πιστεύει ότι η πρόοδος αυτής της έρευνας θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα, από την εξιχνίαση εγκλημάτων ως το να δίνει τη δυνατότητα σε άτομα που είναι ανίκανα να κινηθούν και να μιλήσουν, να επικοινωνούν με το περιβάλλον. Η επιστήμη θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει τα δυσλεκτικά άτομα, αλλά σύντομα θα μπορούμε και να καταγράφουμε τα όνειρά μας!

Στο πείραμά τους, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα ειδικό σκάνερ (σαρωτή) που χρησιμοποιείται ευρέως στα σύγχρονα νοσοκομεία και εξέτασαν τους εγκεφάλους δύο εθελοντών που παρακολουθούσαν εικόνες και ταινίες σε μια οθόνη. Η εγκεφαλική δραστηριότητα,την οποία κατέγραφε ο σαρωτής, έμπαιναν σε ένα ειδικό πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή το οποίο έψαχνε για τη διασύνδεση ανάμεσα στο σχηματισμό μορφών, χρωμάτων και κίνησης στο βίντεο και στη δραστηριότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Μια εικόνα στην οθόνη έδειχνε τον κωμικό Στηβ Μάρτιν, ντυμένο στα λευκά, και το μηχάνημα κατάφερε να μεταφέρει στη δική του οθόνη την εικόνα που σχηματίστηκε στα κεφάλια των δυο εθελοντών. Το κομπιούτερ έπιασε σωστά το περίγραμμα του ηθοποιού, έδειξε ότι τα ρούχα του ήταν λευκά, αλλά αδυνατούσε να δείξει, πέρα από το περίγραμμα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του κωμικού. Μια άλλη εικόνα έδειχνε τον ουρανό πάνω από την πόλη και ένα αεροπλάνο να πετά. Το μηχάνημα σχημάτισε μια πολύ σωστή εικόνα του ουρανού, με σωστά χρώματα και σύννεφα, αλλά δεν κατάφερε να "πιάσει" καθόλου το αεροπλάνο.Όταν οι εθελοντές έβλεπαν κάποια ταινία, το μηχάνημα που αναμετάδιδε με εικόνες τη σκέψη τους, ή πιο σωστά, την εγκεφαλική τους δραστηριότητα, έδειχνε αποσπάσματα της ταινίας ακριβώς ίδια με αυτά που έβλεπαν οι εθελοντές, αλλά συχνά με αρκετά θολή εικόνα.

"Μερικές εικόνες αποκωδικοποιούνται καλύτερα από άλλες", μας λέει ο Gallant. "Μπορούμε να απεικονίσουμε σχεδόν στην εντέλεια τα πρόσωπα ανθρώπων που κάθονται και μιλούν, αλλά η γρήγορη κίνηση της κάμερας στο χώρο, μπερδεύει τον αλγόριθμο".

Αυτό το πείραμα ήταν το τελευταίο μιας ολόκληρης σειράς που γίνονται με στόχο να καταδείξουν ότι, μετά την αφενός τόσο αιφνίδια και αφετέρου τόσο μεγάλη αύξηση των γνώσεων και των τεχνολογιών μας τα τελευταία χρόνια, καθίσταται προφανές ότι οι μηχανές θα μπορούν πολύ σύντομα να διαβάζουν και να καταγράφουν και τις πιο μύχιες σκέψεις μας. Ακούγεται τρομακτικό και όντως είναι, αφού από όσο βλέπω, οι επιστήμονες δεν αστειεύονται καθόλου, έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι ο Ισαάκ Ασίμοφ, ο Ρέι Μπράντμπερι και ο Βαν Βογκτ, φαντάστηκαν κάτι που ήταν πολύ πιο κοντά απ' όσο και οι ίδιοι φαντάζονταν . Ίσως κοντύτερα όλων να βρίσκεται ο Όργουελ, με το εφιαλτικό 1984 (που δημοσιεύθηκε πριν από 60 ακριβώς χρόνια, το 1949 από τις εκδ. Secker and Warburg).

Στο University College του Λονδίνου, έκαναν παράλληλες έρευνες με σαρωτές εγκεφάλου και κατάφεραν να "πιάσουν" το 50% των αναμνήσεων που ανακαλούσε κάποιος εθελοντής. Υπάρχει πραγματικά μεγάλη πρόοδος και στον τομέα της ανίχνευσης του ανθρώπινου εγκεφάλου και στις ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν παρόμοιες τεχνικές για να καταμετρηθούν οι ακαδημαϊκές δυνατότητες μαθητών (τα παλιά καλά τεστ IQ θεωρούνται ανακριβή και πεπαλαιωμένα), για να ανιχνευθούν πρώιμα σημάδια της νόσου του Alzheimer, αλλά και για να προβλέψουν, με μεγάλη στατιστική επιτυχία μάλιστα, τι απόφαση θα πάρει κάποιο άτομο που αντιμετωπίζει ένα δίλημμα, τι απάντηση θα δώσει συνειδητά, απέναντι σε κάποιο πρόβλημα. Εκπληκτικά πράγματα! Που μπορούν να κάνουν πολύ μεγάλο καλό, αλλά και πολύ μεγάλο κακό. Γιατί υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη.

Στη Μ.Βρετανία, το "τηλεπαθητικό" μηχάνημα αγοράστηκε ήδη από 2 μεγάλες πολυεθνικές, την Unilever και την McDonald's. Αυτές οι κυρίες ενδιαφέρονται να μάθουν πώς σκεπτόμαστε και να προσπαθήσουν να επηρεάσουν τη σκέψη μας για να καταναλώνουμε περισσότερο τα προϊόντα τους. Επίσης, στα χέρια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, αυτή η τεχνική θα μπορούσε να καταστεί δραματικά επικίνδυνη. Ο καθηγητής δρ. Russel Foster, του πανεπιστημίου του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, είναι πεπεισμένος ότι "οι ταχύτατες πρόοδοι στον τομέα της ανίχνευσης του εγκεφάλου δημιουργούν πολλά ηθικά προβλήματα". Θεωρεί πάρα πολύ σημαντικό να πληροφορούν με κάθε δυνατό τρόπο οι επιστήμονες το κοινό πάνω στις έρευνές τους, δίνοντάς του τη δυνατότητα να συμμετέχει σε μια δημόσια συζήτηση πάνω στο πώς πρέπει να χρησιμοποιείται η αυτή η νέα γνώση.