Καλό Πάσχα *

Ὁ Ἀπρίλης μὲ τὸν Ἔρωτα χορεύουν καὶ γελοῦνε,
κι ὅσ᾿ ἄνθια βγαίνουν καὶ καρποὶ τόσ᾿ ἅρματα σὲ κλειοῦνε.

Λευκὸ βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει
Καὶ μὲς τὴ θάλασσα βαθειὰ ξαναπετειέται πάλι,
Κι᾿ ὁλόλευκο ἐσύσμιξε μὲ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη.

Καὶ μὲς τῆς λίμνης τὰ νερά, ὅπ᾿ ἔφθασε μ᾿ ἀσπούδα
Ἔπαιξε μὲ τὸν ἴσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
Ποὺ εὐωδίασε τὸν ὕπνο της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο·
Τὸ σκουληκάκι βρίσκεται σ᾿ ὥρα γλυκειὰ κ᾿ ἐκεῖνο.

Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη,
Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι·
Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει:
Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει.

Τρέμ᾿ ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.

Τὸ Μεσολόγγι ἔπεσε τὴν ἄνοιξη· ὁ ποιητὴς παρασταίνει τὴν Φύση, εἰς τὴ στιγμὴ ποὺ εἶναι ὡραιότερη, ὡς μία δύναμη, ἡ ὁποία, μὲ ὅλα τ᾿ ἄλλα καὶ ὑλικὰ καὶ ἠθικὰ ἐνάντια, προσπαθεῖ νὰ δειλιάση τοὺς πολιορκημένους· ἰδοὺ οἱ Στοχασμοὶ τοῦ ποιητῆ:

Ἡ ζωὴ ποὺ ἀνασταίνεται μὲ ὅλες της τὲς χαρές, ἀναβρύζοντας ὁλοῦθε, νέα, λαχταριστή, περιχυνόμενη εἰς ὅλα τὰ ὄντα· ἡ ζωὴ ἀκέραιη, ἀπ᾿ ὅλα της φύσης τὰ μέρη, θέλει νὰ καταβάλῃ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή· θάλασσα, γῆ, οὐρανός, συγχωνευμένα, ἐπιφάνεια καὶ βάθος συγχωνευμένα, τὰ ὁποῖα πάλι πολιορκοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴν ἐπιφάνεια καὶ εἰς τὸ βάθος της.

H ὡραιότης τῆς φύσης, ποὺ τοὺς περιτριγυρίζει, αὐξαίνει εἰς τοὺς ἐχθροὺς τὴν ἀνυπομονησία νὰ πάρουν τὴ χαριτωμένη γῆ, καὶ εἰς τοὺς πολιορκημένους τὸν πόνο ὅτι θὰ τὴ χάσουν.

* Απόσπασμα από τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους", Σχεδίασμα Β', ΙΙ

Τι καλύτερο σχόλιο γι' αυτές τις μέρες από τους στίχους & τα κείμενα του Διονυσίου Σολωμού...

Στην εποχή μας, κάποιοι, ίσως λίγοι - τόσο λίγοι που δεν διαμορφώνουν καν ποσοστό - μεταμορφώνονται σ' ενα είδος "ελεύθερων πολιορκημένων". Πολιορκημένων από την κατανάλωση, την ασχήμια, την ηλιθιοκρατία, τον υπερπληθυσμό. Εποχή τερατώδους μαζικοποίησης σε ρυθμούς multi culti από τη μια, και χυδαίας βολεμένης εξατομίκευσης από την άλλη.

Μας μένει μόνο να αναπολούμε περασμένους χρόνους και τόπους αγίας ηρεμίας και γόνιμης ερημίας - πριν οι ορδές των νεοβαρβάρων καταλύσουν και το τελευταίο καταφύγιο φυσικής ομορφιάς, αισθητικής και σκέψης. Αλίμονο, ο χορός του Ζαλόγγου χάνει το νόημα του σε μια τόσο ανεγκέφαλη κι εκμαυλισμένη περίοδο.

Το βαρέλι άπατο και τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Η ανθρώπινη φύση, αυτό το "λάθος" της εξέλιξης έχει πολλά να επιδείξει στο άμεσο μέλλον - όσο για το μακρινό μέλλον, ελπίζω να μην προλάβει να υπάρξει...