"Από που ερχόμαστε; Τι είμαστε; Που πηγαίνουμε;" Paul GauguinΣτην εποχή μας οι περισσότεροι άνθρωποι προσαρμόζονται περίφημα, όπως άλλωστε συνέβαινε σ’ όλες τις περιόδους της ιστορίας. Δε θα μπορούσε νάναι διαφορετικά τα πράγματα αφού αυτοί, η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή, είναι και οι γεννήτορες των χαρακτηριστικών της εκάστοτε εποχής.
Με τους απροσάρμοστους που τα βλέπουν όλα μαύρα κι άραχνα τι γίνεται; Δεν τους απομένουν και πολλά… Συνομιλούν με τον εαυτό τους, προσπαθούν να συνομιλήσουν με τους ομοίους τους – κάτι που δε συμβαίνει συχνά καθώς το είδος σπανίζει. Στην καλύτερη περίπτωση ξεθάβουν φιλόσοφους ή φιλοσοφούντες, καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς από εκείνους τους ιδιαίτερους, που επίσης δεν προσαρμόζονταν. Ύστατο καταφύγιο φιλίας, αλήθειας, παρηγοριάς στα δύσκολα αλλά και διεγερτικό – όσο κι αν φαίνεται παράξενο – δημιουργίας.
Κατά τον Anthony Storr*, η Δημιουργία – αυτή η δύσκολη κι άστατη ερωμένη – ευδοκιμεί μόνο στα περιβάλλοντα των “απροσάρμοστων” και δυστυχούντων με τον κοινωνικό περίγυρο. Τα παραδείγματα του πολλά: από τον Νίτσε και τον δικό μας Σκαλκώτα μέχρι τον Μπαλζάκ και τον Αϊνστάιν.
Γεννιέται το ερώτημα: Η περιγραφική, ιστορική ανάλυση της εποχής μας από τον Π. Κονδύλη για παράδειγμα, μπορεί να παρηγορήσει, να δώσει ελπίδες; Ελπίδες σίγουρα όχι, το αντίθετο μάλιστα. Όμως οι οξυδερκέστατες αναλύσεις του των αιτίων που καθορίζουν τη σημερινή μας πραγματικότητα προσφέρουν τεράστια εγκεφαλική ικανοποίηση. Κακά τα ψέμματα, άλλο νάσαι απροσάρμοστος και ανήξερος κι άλλο απροσάρμοστος που ξέρει. Μπορείς ακόμη και να διατηρήσεις λίγο χιούμορ παρόλη τη φρίκη που σε περιβάλλει.
_______________________________________________________
* Anthony Storr “Η δυναμική της δημιουργίας”
Με τους απροσάρμοστους που τα βλέπουν όλα μαύρα κι άραχνα τι γίνεται; Δεν τους απομένουν και πολλά… Συνομιλούν με τον εαυτό τους, προσπαθούν να συνομιλήσουν με τους ομοίους τους – κάτι που δε συμβαίνει συχνά καθώς το είδος σπανίζει. Στην καλύτερη περίπτωση ξεθάβουν φιλόσοφους ή φιλοσοφούντες, καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς από εκείνους τους ιδιαίτερους, που επίσης δεν προσαρμόζονταν. Ύστατο καταφύγιο φιλίας, αλήθειας, παρηγοριάς στα δύσκολα αλλά και διεγερτικό – όσο κι αν φαίνεται παράξενο – δημιουργίας.
Κατά τον Anthony Storr*, η Δημιουργία – αυτή η δύσκολη κι άστατη ερωμένη – ευδοκιμεί μόνο στα περιβάλλοντα των “απροσάρμοστων” και δυστυχούντων με τον κοινωνικό περίγυρο. Τα παραδείγματα του πολλά: από τον Νίτσε και τον δικό μας Σκαλκώτα μέχρι τον Μπαλζάκ και τον Αϊνστάιν.
Γεννιέται το ερώτημα: Η περιγραφική, ιστορική ανάλυση της εποχής μας από τον Π. Κονδύλη για παράδειγμα, μπορεί να παρηγορήσει, να δώσει ελπίδες; Ελπίδες σίγουρα όχι, το αντίθετο μάλιστα. Όμως οι οξυδερκέστατες αναλύσεις του των αιτίων που καθορίζουν τη σημερινή μας πραγματικότητα προσφέρουν τεράστια εγκεφαλική ικανοποίηση. Κακά τα ψέμματα, άλλο νάσαι απροσάρμοστος και ανήξερος κι άλλο απροσάρμοστος που ξέρει. Μπορείς ακόμη και να διατηρήσεις λίγο χιούμορ παρόλη τη φρίκη που σε περιβάλλει.
_______________________________________________________
* Anthony Storr “Η δυναμική της δημιουργίας”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου