Εκλογολογία & νεοελληνική παρακμή

Γιάννης Σταύρου, Ταξίδι, λάδι σε χαρτί

Σιχαινόμαστε την εκλογολογία και τις νεοταξικές εκλογές γιατί είμαστε πλέον εμείς οι πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα. Δεν υπάρχει χώρος για μας σε κανένα επίπεδο της χώρας μας. Είμαστε απόλυτα απομονώμένοι από την νεοελληνική πολιτική, την κοινωνία, την νεοβαρβαρική εκφορά της γλώσσας, απ' όλα...

Και δεν υπάρχει διέξοδος πια. Ήταν μοιραίο να μας βρεί εν ζωή η παρακμή της Ελλάδας. Συμβαίνει στους παλιούς πολιτισμούς - άπειρα τα παραδείγματα. Το κακό είναι ότι επέρχεται το τέλος σε όλη τη Δύση, σε όλα τα σημεία που αποκαλούμε δυτικό πολιτισμό.

Στον τόπο μας απλά τα πράγματα είναι πιο ζοφερά, πιο γελοία, πιο αποπνικτικά καθώς απουσίαζαν οι υποδομές που θα καθυστερούσαν λίγο την καταστροφή. Κι είναι μια παρακμή άσχημη, αντιαισθητική, ερεβώδης που παραπέμπει σε σκουπιδώνες, χαβούζες και ορμέμφυτες καννιβαλικές διαθέσεις. Μια παρακμή που δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον ή έστω καβαφικό ρομαντισμό...

Εξαιρετικό το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στη σημερινή Καθημερινή, μια βδομάδα πριν απο την εκλογική ιλαροτραγωδία. Το δημοσιεύουμε ως έχει:

«Μηδέν στο πηλήκιο»!

Tου Χρηστου Γιανναρά

Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος: «Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο»!

Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε Ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα. Είναι στάση ζωής και νόημα ζωής σαρκωμένα και τα δύο στη γλώσσα. Οσο υπήρχαν Ελληνες, πρώτη ανάγκη είχαν: «Ελευθερία και γλώσσα» (Σολωμός). Ελευθερία είναι η κατακτημένη ετερότητα, η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου, να αυτοκαθορίζεσαι, όχι να σε διαφεντεύουν άλλοι. Και η γλώσσα σαρκώνει την ετερότητα, καθιστά τον αυτοκαθορισμό κοινή, κοινωνούμενη πράξη.

Ο ανελλήνιστος πολιτικός αρχηγός δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο». Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά σύνορα της ελληνικής ετερότητας: ποια η διαφορά (βιωματικού φορτίου αιώνων) ανάμεσα στην «κοινωνία» και στη «societas», στη «δημοκρατία» και στη «respublica», στον «λόγο» και στη «ratio», στην «αλήθεια» και στη «veritas», στο «πρόσωπο» και στην «persona», στον «νόμο» και στη «lex». Και αν στις διαφορές αυτές δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας, τι θα υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός; Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και την κατά κεφαλήν καταναλωτική ευχέρεια; Αλλά τότε ας δικτυωθεί καλύτερα η οικογένειά του να τον κάνει πρωθυπουργό σε κράτος με γλώσσα (και συνείδηση) δίχως ετερότητα - σε κανένα Βέλγιο ή Λουξεμβούργο.

Οι επερχόμενες εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 2009, θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του Νοεμβρίου 1920, τότε που οι Ελληνες, ασυλλόγιστα και φανατισμένα, όδευαν προς τη συμφορά. Σαν οσμή και τώρα στην ατμόσφαιρα η ανατριχίλα από το κακό που συνοδεύει πάντα την αλογία και την τυφλότητα. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σήμερα αμφιλεγόμενος ηγέτης, δίλημμα για τον λαό. Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο».

Δεν φταίει που είναι ανελλήνιστος ο μεθοδικά κατασκευασμένος «ηγέτης». Δεν είχε παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά. Το κρίμα και η ιστορική ευθύνη είναι των παραιτημένων από τη σκέψη και την κρίση τους ψηφοφόρων. Ο ίδιος απέδειξε απροσχημάτιστα πόσο έτοιμος είναι να απεμπολήσει κοιτίδες της ελληνικής πρότασης πολιτισμού, όταν προπαγάνδιζε, δίχως αιδώ ή λύπη, την εξωφρενική πλεκτάνη του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. ΄Η, πριν από λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του για το Σκοπιανό.

Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει μόνο για λεφτά, πώς θα μπουκώσει τον Ελλαδίτη της παρακμής με ψευδαισθητική ευζωία. Ούτε λέξη για τις τουρκικές έμπρακτες (καθημερινής βίας) απαιτήσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο, για τα πολιτικά καμώματα του «κομμουνιστή» (αλλά νατοϊκής ποδηγέτησης) προέδρου της Κύπρου να νεκραναστήσει, μαζί με τον Ταλάτ, την εκτρωματική πανουργία του Ανάν. Ούτε σχολίασε ποτέ (όπως και κανένας Ελλαδίτης πολιτικός) τον προγραμματικό αφελληνισμό της παιδείας και των θεσμών στην Κύπρο από το καθεστώς Χριστόφια.

Το ορθολογικό συμπέρασμα είναι αδυσώπητο: Η ελληνικότητα της Κύπρου, η ελληνικότητα του ονόματος Μακεδονία αφήνουν παγερά αδιάφορο τον αυριανό πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τι φυσικότερο να τον αφήνει αδιάφορο και η ελληνικότητα του Αιγαίου, της Θράκης, του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης. Με ανελλήνιστη ηγεσία, βουβή και άλαλη για τα εθνικά θέματα, ο ορθολογισμός μεταγγίζει τον φόβο της σαφέστατα επαπειλούμενης συμφοράς. Γι' αυτό και οι επερχόμενες εκλογές θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του 1920, έχουν μια πρόγευση φόβου προσφυγιάς, ξεριζωμού, ίσως αίματος. Τα σημάδια της πολιτικής «σταδιοδρομίας», ώς τώρα, του γλωσσικά ανελλήνιστου μάλλον βεβαιώνουν ότι, αν γίνει πρωθυπουργός, η «λύση» του Κυπριακού, του Σκοπιανού, της μοιρασιάς του Αιγαίου θα επιβληθεί μέσα σε εβδομάδες ή ελάχιστους μήνες. Ομως Θρακιώτες, Καστελλοριζιοί, Μυτιληνιοί, μέσα στο περίπου 40% των Ελλαδιτών ψηφοφόρων, χοροπηδάνε, με πράσινες σημαιούλες, κάτω από το μπαλκόνι του ξενότροπου κομματάρχη διαδηλώνοντας την ίδια εκείνη επιλογή του 1920: «Μικράν Ελλάδα», συρρικνωμένη, και ούτε λόγος για «έντιμον» - σήμερα τη θέλουμε «πάροχον καταναλωτικής ευχέρειας».

Εναλλακτική λύση; Μα είναι φανερό πως δεν υπάρχει, ο ανελλήνιστος δεν έχει αντίπαλο. Η «Νέα Δημοκρατία» έχει τελειώσει πολιτικά, ήταν είκοσι χρόνια ανύπαρκτη ως αντιπολίτευση και πέντε χρόνια ανύπαρκτη ως κυβέρνηση. Σίγουρα δεν μπερδεύει το «πηλίκον» με το «πηλήκιο», αλλά έχει πια αποδείξει, επί είκοσι έξι χρόνια, ότι είναι το ίδιο ή και πιο θεαματικά ανελλήνιστη: στα μπλα-μπλα που με στόμφο εκφέρει και στα αυτοκτονικής ατολμίας διαχειριστικά της ενεργήματα. Δεν πιστεύει αυτό το κόμμα σε τίποτα, το μόνο που ήθελε, και προσπάθησε υστερικά, ήταν να γίνει ΠΑΣΟΚ. Και δεν τα κατάφερε. Αποδείχτηκε, εκτός από εξωφρενικά ανίκανη, και ανήκεστα φαύλη.

Μένει ακόμα μία εβδομάδα ώς τις εκλογές. Η πορεία της χώρας είναι προδιαγεγραμμένη, όσοι οσφραίνονται τα επερχόμενα νιώθουν ανήμποροι να αναχαιτίσουν την αλογία. Για την εξαφάνιση των «εθνικών» θεμάτων και της άμυνας από την προεκλογική ατζέντα θα μπορούσε να έχει υπάρξει κάποια παρήγορη παρέμβαση (συμβολική αντίσταση συλλογικής αξιοπρέπειας) της Ακαδημίας Αθηνών, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Εχει μάλλον χαθεί η επίγνωση ότι μπροστάρηδες στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι μόνο οι ανυπόληπτοι επαγγελματίες της εξουσιαστικής μονομανίας και ιδιοτέλειας.

Τουλάχιστον, στην εβδομάδα που απομένει, ας μπορούσε να εμφανιστεί ένας τίμιος και ανυστερόβουλος «εκλογολόγος» από αυτούς που σπουδάζουν την σε βάρος μας πανουργία των εκλογικών νόμων, να μας συμβουλέψει: Ποια είναι η αποτελεσματικότερη οδός για να αποτραπεί η αυτοδυναμία του ανελλήνιστου: Η αποχή; Η υπερψήφιση εξωκοινοβουλευτικών κομματιδίων «της πλάκας»; Το λευκό; Το άκυρο;

Στη δεκαετία του 1950 ή '60, αν ένας πολιτικός μιλούσε για «μηδέν στο πηλήκιο» θα είχε τελειώσει αυθημερόν την καριέρα του μέσα στον γενικό καγχασμό. Η γλωσσική ευαισθησία ήταν τέτοια, που επέτρεπε στο χιούμορ του Μποστ να λειτουργεί καθολικά στην ελληνική κοινωνία και να σπάζει κόκαλα. Σήμερα, μια σατυρική ιδιοφυΐα με τη γλώσσα του Μποστ δεν θα προκαλούσε ούτε μειδίαμα. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι Ελληνες ξεριζώθηκαν μεθοδικά από τη συνέχεια της γλώσσας τους, από την κοινή σάρκα και κοινωνούμενη πράξη του αυτοκαθορισμού τους, της ετερότητάς τους.

Αυτή η απώλεια φαίνεται πως πρέπει να μετρηθεί και με εδαφική συρρίκνωση. Το ιστορικό τέλος ιστορικών λαών πάντοτε εντοπίζεται και χαρτογραφημένο.

Ψηφίζουμε Κ.Ο.Τ.Ε.Σ (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση)

Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση) καλούν τους απανταχού καλλιτέχνες όπως και τα άτομα με αισθητική και καλλιέργεια να υποστηρίξουν το πρώτο αμιγές κίνημα αισθητικής.

Χωρίς χορηγούς και σπόνσορες και με μοναδικούς συμμάχους το χιούμορ και την κουλτούρα, οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση) απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν τους αφορούν η καταπίεση της πολιτικής ορθότητας, οι διακρίσεις σε οιαδήποτε βάση, τα κοινωνικά και οποιουδήποτε είδους πρότυπα. Ανθρώπους που αποφασίζουν ελεύθερα μόνο με βάση την κρίση και την καλλιέργεια τους και που θεωρούν αναφαίρετο το δικαίωμα τους να αυτοπροσδιορίζονται σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους.

Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. κατεβαίνουν στην Α΄ Αθηνών...

περισσότερα

Προστασία απέναντι στη βλακεία, την εκλογολογία, την επικαιρότητα...

Πώς θα προστατευθούμε από την απύθμενη βλακεία της εποχής και της επικαιρότητας;
Ένα φάρμακο μόνο υπάρχει. Να αλλάξουμε εποχή και να καταφύγουμε στην σκέψη των κλασικών...

Δημοσιεύουμε ως έχει την ανάρτηση στο blog "ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ" και προσυπογράφουμε:


Γιάννης Σταύρου, Ναυτικό τοπίο, λάδι σε χαρτί

Αντί εκλογολογίας, επιλέγουμε Λα Ροσφουκό...

Για λόγους υγείας, αισθητικής, διατήρησης ψυχραιμίας & απόστασης από βλακεία, διανοητικής ακεραιότητας κλπ.

Η μετάφραση από τα αγγλικά, δική μας - λιγο πρόχειρη...

Francois de La Rochefoucauld

If we did not flatter ourselves, the flattery of others could never harm us.
Εάν δεν κολακεύουμε τους εαυτούς μας, η κολακεία των άλλων ποτέ δεν θα μας βλάψει.

If we had no faults of our own, we should not take so much pleasure in noticing those in others.
Εάν δεν είχαμε δικά μας ελαττώματα, δεν θα αντλούσαμε τόσο πολλή ευχαρίστηση παρατηρώντας τα στους άλλους.

Innocence does not find near so much protection as guilt.
Η αθωότητα δεν προστατεύεται ποτέ τόσο πολύ όσο η ενοχή

It is from a weakness and smallness of mind that men are opinionated; and we are very loath to believe what we are not able to comprehend.
Από αδυναμία και μικρότητα του μυαλού οι άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι· και είμαστε πολύ απρόθυμοι να πιστέψουμε ό,τι δεν είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε.

It is often laziness and timidity that keep us within our duty while virtue gets all the credit.
Είναι συχνά η τεμπελιά και η δειλία που μας κρατούν στο καθήκον μας ενώ η αρετή παίρνει όλα τα εύσημα.

Mediocre minds usually dismiss anything which reaches beyond their own understanding.
Τα μέτρια μυαλά συνήθως απορρίπτουν ό,τι αδυνατούν να κατανοήσουν

Nothing prevents one from appearing natural as the desire to appear natural.
Τίποτα δεν αποτρέπει κάποιον να εμφανίζεται φυσικός όσο η επιθυμία να εμφανίζεται φυσικός.

People always complain about their memories, never about their minds.
Οι άνθρωποι πάντα παραπονιούνται για τις αναμνήσεις τους, ποτέ για τα μυαλά τους.

Perfect behaviour is born of complete indifference.
Η τέλεια συμπεριφορά είναι γέννημα της πλήρους αδιαφορίας

Perfect Valour is to do, without a witness, all that we could do before the whole world.
Τέλεια ανδρεία σημαίνει να διαπράττεις, χωρίς κανένα μάρτυρα, όλα αυτά που θα μπορούσες να διαπράξεις μποστά σ’ολόκληρο τον κόσμο.

Philosophy finds it an easy matter to vanquish past and future evils, but the present are commonly too hard for it.
Η φιλοσοφία βρίσκει εύκολο θέμα όταν συντρίβει παρελθόντα και μελλοντικά κακά, όμως τα παρόντα είναι συνήθως πάρα πολύ δύσκολα γι’ αυτήν.

Quarrels would not last long if the fault was only on one side.
Οι φιλονικίες δεν θα διαρκούσαν πολύ εάν το σφάλμα βρισκόταν ήταν μόνο στη μια πλευρά.

The principal point of cleverness is to know how to value things just as they deserve.
Το κύριο σημείο της ευφυίας είναι να γνωρίζεις να εκτιμάς τα πράγματα όπως ακριβώς το αξίζουν.

The reason why so few people are agreeable in conversation is that each is thinking more about what he intends to say than others are saying.
Ο λόγος για τον οποίο τόσο λίγοι άνθρωποι συμφωνούν στη συζήτηση είναι γιατί ο καθένας σκέφτεται περισσότερο για αυτό που σκοπεύει να πει παρα γι’αυτό που λένε οι άλλοι.

The surest way to be deceived is to consider oneself cleverer than others.
Ο πιό σίγουρος τρόπος να εξαπατηθεί κανείς είναι να θεωρήσει τον εαυτό του εξυπνότερο από τους άλλος.

There are various sorts of curiosity; one is from interest, which makes us desire to know that which may be useful to us; and the other, from pride which comes from the wish to know what others are ignorant of.
Υπάρχουν διάφορα είδη περιέργειας· κάποιο είναι από το ενδιαφέρον, που μας κάνει να επιθυμούμε να γνωρίζουμε ό,τι μπορεί να μας αποβεί χρήσιμο· και το άλλο, από την υπερηφάνεια που προέρχεται από την επιθυμία να γνωρίζουμε ό,τι οι άλλοι αγνοούν.

There is nothing men are so generous of as advice.
Σε τίποτα οι άνθρωποι δεν είναι τόσο γεναιόδωροι όσο στις συμβουλές.

Those who are incapable of committing great crimes do not readily suspect them in others.
Αυτοί που είναι ανίκανοι να διαπράξουν μεγάλα εγκλήμτα δεν τα υποψιάζονται εύκολα στους άλλους.

Those who occupy their minds with small matters, generally become incapable of greatness.
Αυτοί που απασχολούν το μυαλό τους με μικροθέματα, γίνονται ανίκανοι για το μεγαλειώδες.

Though men are apt to flatter and exalt themselves with their great achievements, yet these are, in truth, very often owing not so much to design as chance.
Παρ’όλο που οι άνθρωποι αρέσκονται να κολακεύουν και να εξυψώνουν τους εαυτούς τους για τα μεγάλα τους επιτεύγματα, στην πραγματικότητα, αυτά οφείλονται όχι τόσο στον σχεδιασμό όσο στην τύχη.

Usually we praise only to be praised.
Συνήθως εγκωμιάζουμε μόνο για να εγκωμιαστούμε.

Virtue would go far if vanity did not keep it company.
Η αρετή θα πήγαινε μακριά εάν η ματαιοδοξία δεν της κρατούσε συντοφιά.

We always love those who admire us, but we do not always love those whom we admire.
Συνήθως αγαπούμε όσους μας θαυμάζουν, αλλά δεν αγαπούμε πάντα όσους εμείς θαυμάζουμε.

We are more interested in making others believe we are happy than in trying to be happy ourselves.
Ενδιαφερόμαστε περισσότερο να κάνουμε τους άλλους να θεωρούν ότι είμαστε ευτυχείς παρά προσπαθούμε να είμαστε οι ίδιοι ευτυχείς..

We are never so ridiculous through what we are as through what we pretend to be.
Δεν είμαστε ποτέ τόσο γελοίοι μέσω αυτού που είμαστε όσο μέσω αυτού που προσποιούμαστε ότι είμαστε

We are so accustomed to disguise ourselves to others that in the end we become disguised to ourselves.
Έχουμε τόσο εξοικιωθεί να μεταμφιέζουμε τον εαυτό μας απέναντι στους άλλους που στο τέλος μεταμφιεζόμαστε κι απέναντι στον εαυτό μας.

We easily forgive our friends those faults that do no affect us ourselves.
Εύκολα συγχωρούμε στους φίλους μας όσα σφάλματα δεν έχουν επίδραση πάνω μας.

We have no patience with other people's vanity because it is offensive to our own.
Δεν έχουμε υπομονή με την ματαιοδοξία των άλλων ανθρώπων γιατί δυσαρεστεί τη δική μας.

We often forgive those who bore us, but we cannot forgive those whom we bore.
Συχνά συγχωρούμε αυτούς που βαριόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε όσους μας βαριούνται.

We often pardon those that annoy us, but we cannot pardon those we annoy.
Συχνά συγχωρούμε αυτούς που μας ενοχλούν, αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε όσους ενοχλούμε.

We only confess our little faults to persuade people that we have no big ones.
Ομολογούμε μόνο τα μικρά μας σφάλματα για να πείσουμε τους ανθρώπους ότι δεν έχουμε διαπράξει μεγάλα.

We promise according to our hopes and perform according to our fears.
Υποσχόμαστε σύμφωνα με τις ελπίδες μας και εκτελούμε σύμφωνα με τους φόβους μας.

We promise in proportion to our hopes, and we deliver in proportion to our fears.
Υποσχόμαστε σε αναλογία με τις ελπίδες μας και διανέμουμε σε αναλογία με τους φόβους μας.

We should often feel ashamed of our best actions if the world could see all the motives which produced them.
Θα αισθανόμασταν συχνά ντροπή για τις καλύτερές μας πράξεις εάν ο κόσμος μπορούσε να δει όλα τα κίνητρα που τις παρήγαγαν

Weakness of character is the only defect which cannot be amended.
Η αδυναμία του χαρακτήρα είναι η μόνη ατέλεια που δεν μπορεί να τροποποιηθεί

What keeps us from abandoning ourselves entirely to one vice, often, is the fact that we have several.
Αυτό που μας κρατά από το να εγκαταλειφθούμε ολοκληρωτικά σε μια κακία, συχνά, είναι το γεγονός ότι διαθέτουμε αρκετές.
What men have called friendship is only a social arrangement, a mutual adjustment of interests, an interchange of services given and received; it is, in sum, simply a business from which those involved propose to derive a steady profit for their own self-love.
Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν τη φιλία είναι μόνο μια κοινωνική ρύθμιση, μια αμοιβαία προσαρμογή ενδιαφερόντων, μια ανταλλαγή αποδιδομένων και λαμβανομένων υπηρεσιών· είναι, συνοπτικά, απλά μια επιχείρηση από την οποία όσοι εμπλέκονται σκοπεύουν να αντλήσουν ένα σταθερό κέρδος χάριν της αγάπης στον εαυτό τους και μόνο.

What seems to be generosity is often no more than disguised ambition, which overlooks a small interest in order to secure a great one.
Αυτό που φαίνεται ως γενναιοδωρία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μεταμφιεσμένη φιλοδοξία, η οποία αγνοεί ένα μικρό ενδιαφέρον προκειμένου να εξασφαλιστεί ένα μεγάλο.

What we call generosity is for the most part only the vanity of giving; and we exercise it because we are more fond of that vanity than of the thing we give.
Ό,τι αποκαλούμε γενναιοδωρία είναι ως επί το πλείστον μόνο η ματαιοδοξία του δοσίματος· και το ασκούμε επειδή κλίνουμε περισσότερο στη ματαιοδοξία παρά στα πράγματα που δίνουμε.