Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Ελληνικό & Ευρωπαϊκό χάος...

Εικόνες αστικού τοπίου της Ελλάδας από τον προηγούμενο αιώνα. Η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '50 μέσα από τη ζωγραφική του Γιάννη Σταύρου...


Γιάννης Σταύρου, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Την κρίση στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη αναλύει διεξοδικά και απόλυτα σφαιρικά σε πρόσφατο άρθρο του ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος - ένας αναλυτής που συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Τις ιδιαίτερα αξιόλογες αναλύσεις του μπορείτε να τις παρακολουθείτε στην ιστοσελίδα του konstantakopoulos.blogspot.com

Από το ελληνικό στο ευρωπαϊκό χάος: άρνηση προστατευτισμού, καταστροφική λιτότητα, αδύναμία ρύθμισης

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (22-5-2010)

Σε “χαοτική περιδίνηση”, εξ ορισμού απρόβλεπτης κατάληξης, μοιάζει να εισέρχεται η ΕE, έχοντας καθυστερήσει στην αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος αρκετά για να αναδειχθούν στην επιφάνεια και να “σκάσουν” οι πολλές αντιφάσεις της. Η Ελλάδα έπαιξε περίπου ρόλο που παίζουν οι ελκυστές καταστροφής στη μαθηματική θεωρία του Χάους. Αν όμως δεν βρεθεί σημείο σταθεροποίησης στην περιδίνηση της ΕΕ, ρόλο του ελκυστή καταστροφής θα αναλάβει η ¨Ενωση και η κρίση θα μεταφερθεί στο υπέρτερο επίπεδο, της παγκόσμιας οικονομίας και παγκοσμιοποίησης. Στο χειρότερο σενάριο, η σύγκρουση διεθνών τραπεζών και ΕΕ, εξαιτίας του άναρχου τρόπου που την χειρίζονται οι Ευρωπαίοι, μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες για ευρώ-ΕΕ.

Στις 10.5 η Γερμανία συγκατατέθηκε στο πακέτο για τη Νότιο Ευρώπη, αν πιστέψουμε την Ελ Παίς, μόνο όταν ο Σαρκοζί απείλησε με γαλλική έξοδο από το ευρώ. Το ευρώ πήρε πάνω του, η σταθερότητα επέστρεψε, αλλά το Βερολίνο έκανε δεύτερες σκέψεις. Η Ντώυτσε Μπανκ άρχισε να προβλέπει ελληνική χρεωκοπία, οι Γερμανοί να ζητάνε αυστηροποίηση των δημοσιονομικών κανόνων, οι Γάλλοι να θέτουν το ερώτημα που θα πάει η οικονομία με τον στραγγαλισμό της ζήτησης, η γαλλογερμανική σύγκρουση να αναβιώνει σε επίπεδο Eurogroup, όταν εκλήθη να συγκεκριμενοποιήσει τη λειτουργία της στήριξης. Χαρακτηριστικό του κλίματος ήταν το πρωτοφανές σχόλιο του Τρισέ για την Μέρκελ. Καλύτερα, είπε, να μερικοί να το βουλώνουν!

Η Μέρκελ προτείνει μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Ταυτόχρονα, ενώ μέχρι τώρα κατηγορούσε περίπου τους ¨Ελληνες συνταξιούχους των 500 ευρώ ως υπεύθυνους για την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, τρομοκρατημένη από τα αποτελέσματα και το αναδυόμενο τέρας των αγορών, παίρνει τα πρώτα μέτρα περιορισμού της βραχυπρόθεσμης κερδοσκοπίας. Οι αγορές της απαντάνε αμέσως, με πτώση του ευρώ και των γερμανικών ομολόγων. Η Γαλλία, που διαμαρτυρόταν έντονα για τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, εξανίσταται για τα μέτρα του Βερολίνου και δηλώνει ότι η ίδια δεν θα πάρει! Το “O σώζων ευατόν σωθήτω” μετατρέπεται από ελληνική σε ευρωπαϊκή κατάρα, σε ένα περιβάλλον που δικαιώνει το “Μωραίνει ο Θεός ον βούλεται απωλέσαι”.

Για τη Γερμανία το πρόβλημα είναι η δημοσιονομική απειθαρχία, προτείνει άγριες περικοπές δαπανών και αυστηρές ποινές. Θέλει όλη την πειθαρχία που χρειάζεται ένα καλό ευρωπαϊκό κράτος, κανέναν όμως από τους αντισταθμιστικούς, αναδιανεμητικούς μηχανισμούς που έχουν τα κράτη, όπως κοινή φορολογία και αναδιανομή. Θέλει όλα τα κέρδη, κανένα από τα κόστη της ευρωζώνης.

Η γενικευμένη λιτότητα κινδυνεύει όμως να έχει χειρότερα αποτελέσματα από το 1930, είναι κυκλική και όχι αντικυκλική πολιτική. Θα στραγγαλίσει τη ζήτηση απειλώντας τη δημοκρατία. Αντί να βγάλει την παγκόσμια οικονομία από την ύφεση, θα την οδηγήσει σε κραχ. Η τραπεζική επίθεση κατά των κοινωνιών άρχισε από την περιφέρεια της ΕΕ, πέρασε στην περιφέρεια της ευρωζώνης και θα φτάσει στο κέντρο της. Είναι χίμαιρα να πιστεύει το Βερολίνο ότι θα επιβιώσει εν μέσω ευρωπαϊκών ερειπίων!

Η Γαλλία ζητάει από το Βερολίνο να ρίξει στην αγορά τα πλεονάσματά του για να ξαναλειτουργήσει η οικονομία, αντί να αγοράζει χρεώγραφα. Είναι αλήθεια ότι χωρίς ζήτηση, η Ευρώπη θα καταρρεύσει. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι σε συνθήκες έλλειψης προστατευτικών φραγμών, η ζήτηση κινδυνεύει να καταλήξει εκτός Ευρώπης! Η υποτίμηση του ευρώ είναι μέτρο προστατευτισμού, συγκυριακό όμως, πιθανότατα ανεπαρκές. Κανείς όμως δεν θέλει να ακούσει για προστατευτισμό!

Το λιγότερο που θάπρεπε να γίνει, όχι για να σωθεί το παρόν επίπεδο ευρωπαϊκής οικονομίας και ευημερίας, αλλά για να μη γνωρίσει η Ευρώπη κοινωνικοπολιτικές καταστροφές και ο πλανήτης μεγάλους πολέμους, θάταν η σχεδιασμένη επαναφορά λελογισμένου προστατευτισμού, ελέγχων, φορολόγησης ροών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, μιας νέας βιομηχανικής και τεχνολογικής πολιτικής στην Ευρώπη, ίσως στραμμένης στη ρομποτική και την αυτοματοποίηση, φιλικής προς το περιβάλλον και τον εργαζόμενο, νέες πολιτικές συνοχής. Καμμιά όμως μεγάλη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, ούτε καν η ριζοσπαστική αριστερά δεν το προτείνει. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί η ιδέα στο περιβάλλον 27 συναποφασιζόντων.

Ως αποτέλεσμα τουλάχιστο τεσσάρων δεκαετιών απορρύθμισης, σταδιακής κατάργησης όλων των κρατικών μοχλών παρέμβασης, αντί να ομαλοποιείται και να εξισώνεται, το παγκόσμιο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, τείνει να διαρραγεί αναρχικά σε πόλους διαφορικής ισχύος. Αλλού χρήμα, αλλού κατανάλωση-ζήτηση, αλλού παραγωγή-εργασία. Κάθε πόλος επιχειρεί να μεγιστοποιήσει τα πλεονεκτήματά του, με αποτέλεσμα έκδηλη αδυναμία ρύθμισης.

Στην εξίσωση συμμετέχουν πολλοί “παίκτες”. Οι “στρατηγικές” τους είναι αποκλίνουσες, αλλά και μεταβάλλονται στη διάρκεια του «παιχνιδιού», αποσταθεροποιώντας τη λειτουργία του συστήματος και αποκαλύπτοντας την αδυναμία του να αυτορρυθμισθεί. ‘Ενας κολοσσιαίος παράγοντας που παραμένει σχετικά αόρατος και απρόβλεπτος είναι οι αγορές. Στην πραγματικότητα η συζήτηση περί αγορών είναι απάτη, αυτό που βλέπουμε δεν είναι αγορές, είναι μάλλον το τέλος των αγορών, με τη μορφή που χαρακτήρισε τον ανερχόμενο καπιταλισμό, ενός πλήθους δηλαδή αλληλοανταγωνιζόμενων παικτών! Οι διεθνείς τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και κάτοχοι-διαχειριστές χρηματιστικού κεφαλαίου, μετά από δεκαετίες απελευθέρωσης και αποφορολόγησης, απέκτησαν πολλαπλάσια ισχύ από τα κράτη, συκροτήθηκαν σε τεράστιο ολιγοπώλιο και, όπως κάθε τόσο μεγάλη Ισχύς στην ιστορία έχουν ασφαλώς μακροχρόνιες πολιτικο-στρατηγικές και όχι μόνο οικονομικές επιδιώξεις.

Είναι ουσιαστικά οι δυνάμεις που έσπρωξαν τις ΗΠΑ στην επίθεση στο Ιράκ, ως αρχή στρατιωτικής κατάληψης του πλανήτη και δημιουργίας παγκόσμιας «Aυτοκρατορίας». Τα μέσα και το πεδίο σύγκρουσης άλλαξαν, όχι οι επιδιώξεις. Αν οι Αμερικανοί μπορούν να μετακινήσουν μερικές στρατιές σε διάστημα λίγων εικοσιτετραώρων, οι επονομαζόμενες αγορές μπορούν επίσης να κινητοποιήσουν πολλά δισεκατομμύρια δολλάρια με καθαρά πολιτικές επιδιώξεις. Γι’ αυτό δεν βλέπουμε τις χαοτικές κινήσεις, που συνήθως χαρακτηρίζουν τις πραγματικές αγορές, όσο στοχευμένες επιθέσεις εναντίον ενός ευρωπαϊκού κράτους κάθε φορά. Ο τρόπος δράσης θυμίζει τους αστραπιαίους πολέμους με τους οποίους ο Γκουντέριαν κατέλαβε την Ευρώπη, προτού σπάσει τα δόντια του στη στέππα.

Δεύτερο, δεν υπάρχει ΕΕ. Δεν υπάρχει τρόπος, πεδίο σύνθεσης της πολιτικής βούλησης των ευρωπαϊκών λαών, των δημοκρατικών τους αποφάσεων στα 27 εθνικά θεσμικά επίπεδα που λειτουργεί υποτυπωδώς η δημοκρατία, των οικονομικών εξελίξεων και πολιτικών και των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών. Το Μάαστριχτ είναι ένας κλειστός, εσωτερικά συνεκτικός αλγόριθμος, φτιαγμένος με κριτήριο την εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (και εμμέσως των γερμανικών εξαγωγών). Τηρούμενο οδηγεί σε πολιτικά ανέφικτες καταστάσεις, μαζικής φτωχοποίησης και πλήρους αποβιομηχάνισης. Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μεταρρυθμιστεί. Αν αρχίσεις να τον παραβιάζεις ad hoc, όπως κάνει τώρα η ΕΕ, δυσκολεύεσαι να βρεις νέο σημείο σταθερότητας του συστήματος και παροξύνεις τις εσωτερικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Το ευρώ έκανε πολύ ευκολότερο τον δανεισμό. ¨Όπως αποκαλύπτεται, έκανε πολύ ευκολότερη και την υποδούλωση των ευρωπαϊκών κρατών στους δανειστές τους, εκτός αν αρχίσουν να τους … απαλλοτριώνουν, όπως ο Ρούζβελτ. Το Μάαστριχτ σε συνδυασμό με τη διαρκή διεύρυνση και την παγκόσμια φιλελευθεροποίηση λειτουργεί ως εργαλείο ευρωπαϊκής αποβιομηχάνισης. Η υπεσχημένη σύγκλιση οικονομιών (Ντελόρ, 1986) δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ούτε όλη η Ευρώπη μπορεί να ζήσει από την παραγωγή υψηλής τεχνολογίας (ιδέες Μπλερ). Για να συναγωνιστούν οι Ευρωπαίοι κινέζικες επιχειρήσεις με μεροκάματο ένα ή δύο δολλάρια, πρέπει να κατεβάσουν τελικά εκεί τα μεροκάματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολέμους, καταστροφές και δικτατορίες. Το αποφύγαμε με δανεισμό, η μέθοδος όμως επιδείνωσε αντί να λύσει το πρόβλημα, αφού τα δάνεια δεν χρηματοδότησαν ανάπτυξη και μείωση ανισοτήτων. Για να κατέβει βίαια το κόστος εργασίας, όπως επιβάλλει η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, όταν δεν παρεμβάλλεται κρατική παρέμβαση, πρέπει να καταστραφεί η ευρωπαϊκή δημοκρατία. Την τάση οργανώνουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, Μάαστριχτ και Λισσαβώνας, αναγορεύοντας τον ακώλυτο οικονομικό ανταγωνισμό, τον χωρίς εμπόδια και όρια φιλελευθερισμό, σε καταστατική αρχή της ΕΕ, απαγορεύοντας κάθε φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση.
Η Γερμανία συμμάχησε με τις αγορές για να δώσει ένα μάθημα στην Ελλάδα, διαπιστώνοντας τώρα με τρόμο και αμηχανία ότι ο σύμμαχος είναι ένα επικίνδυνο τέρας. Αλλά ούτε οι αγορές μπορούν τελικά να επιβάλουν μαζική φτωχοποίηση. Θα χρειαστούν ισχυρές αστυνομίες και στρατοί, μια κατάλληλη ιδεολογία, ίσως και διεθνείς συρράξεις ή μεγάλες καταστροφές. Εκτός αν η προσέγγιση του Μεγάλου Κραχ προκαλέσει κινητοποίηση κοινωνιών και εναργείς πολιτικές παρεμβάσεις.

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 22.5.2010

konstantakopoulos.blogspot.com

Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”


Γιάννης Σταύρου, Καράβια - ναύτες, λάδι σε καμβά

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που μας έστειλε ο φίλος Τ.Ζ για το ρόλο της GOLDMAN SACHS στην διαμόρφωση της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας:

Δευτέρα, 01 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο? Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή?
Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής.
Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).
Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν οι τράπεζες από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.

Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ

Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.
Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της? ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.
Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”
Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.
¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποιίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό “Τετράδια”, τεύχος 57-58, των εκδόσεων “Στοχαστής”). Σε αυτή την “τράπεζα που τρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.

“Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού”

H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο … εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και “κυβέρνηση Ζακς”. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους …,βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:
Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.
Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.
Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.
Lawrence Summers
Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας
Dan Jester
Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs

Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”

To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν:
“Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα…¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία…O Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί”. H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, “διαφθείρει” την ελληνική κυβέρνηση “πείθοντάς” την ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο “Titlospe”, δάνειο 5,3 δις το 2009.
Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα “νεφέλωμα” διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.
¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεωγράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, “μειώνοντας” λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα ήξεραν

Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη “δημιουργική λογιστική”, σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Ελληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Ελληνες θα πληρώσουν τη νύφη.
Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριών κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!
Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ¨ουσίαν για στοίχημα στη χρεωκοπία των τριων κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας.
H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει? Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.

Η τελική επίθεση

Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα “σκασμό λεφτά”, όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.
Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ’ άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν?) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή “αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός”. Μεταξύ 26.1 και 2.2 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.
Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεωκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: “η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Ελληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα” (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης

Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.
Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμενουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των “ευρωπαίων ηλιθίων”, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η “παγκοσμιοποίηση” είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Επιχειρηματίες: το κόκκινο πανί όλων των κομμάτων...


Όπως πάντα, και ιδιαίτερα σήμερα, οι απόψεις του Χρήστου Γιανναρά παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον & τόλμη. Ως διανοοούμενος εκτελεί στο ακέραιο το "καθήκον" του - εκτίθεται με θάρρος.

Για παράδειγμα. Στις δύσκολες ώρες που περνάμε ως χώρα, σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι το παρόν πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί όχι απλώς αποδείχθηκαν ανίκανοι αλλά και επικίνδυνοι.

Παρ' όλα αυτά, το να υποστηρίξει κάποιος ότι επιτέλους κάποιοι άλλοι πρέπει να αναλάβουν τη πολιτική διοίκηση της χώρας - π.χ. οι επιχειρηματίες - αποτελεί απόλυτο ταμπού. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι - σύσσωμα όλα τα πολιτικά κόμματα - εμφανίζονται λαύροι απέναντι σ' αυτήν την εκδοχή. Και τι δε λένε - όλα στο οπλοστάσιο! Μπερλουσκονισμός, αυγά του φιδιού κλπ, κλπ...

Παραθέτουμε το τελευταίο άρθρο του Χρήστου Γιανναρά, εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23-5-2010:

Επιχειρηματίες στην πολιτική;
Χρήστου Γιανναρά

Η κάποτε στράτευση στα ελλαδικά κόμματα της δήθεν Αριστεράς είναι σαν την κάποτε θητεία στη θρησκοληψία: Και στις δύο περιπτώσεις σημαδεύονται ανεξίτηλα τόσο η νοο-τροπία όσο και τα συναισθηματικά αντανακλαστικά των κάποτε παγιδευθέντων.Παράδειγμα (από τα πολλά): Για όποιον θήτευσε στην ελλαδική «Αριστερά» είναι αδιανόητο (αποκλείεται αυτονόητα) να υπάρχει επιχειρηματίας, βιομήχανος, εφοπλιστής ή τραπεζίτης με ειλικρινή ετοιμότητα για κοινωνική προσφορά, διατεθειμένος να υπηρετήσει τα κοινά με ανιδιοτελή φιλοπατρία. Αν διαφανεί στον ορίζοντα πρόσωπο διακεκριμένο στον στίβο της αγοράς που ενδεχομένως θα φιλοδοξούσε ευθύνη διαχείρισης των κοινών (έστω σαν ενδεχόμενο ελάχιστων πιθανοτήτων), ο κάθε τέως της «Αριστεράς» θα μιλήσει αμέσως για «μπερλουσκονισμό».

Δεν υπάρχουν κριτήρια ή επιχειρήματα ικανά να αναχαιτίσουν αυτή τη (συνυφασμένη με τα αντανακλαστικά του «αριστερού») προκατάληψη. Ούτε ο στέρεος λόγος και η τετράγωνη λογική του πιθανού τολμητία ούτε η αστραφτερή ευφυΐα και δημιουργική φαντασία του ούτε η πείρα του, η αποδεδειγμένη ικανότητά του στην οργάνωση, στη διοίκηση, στην ανάπτυξη - κερδοφορία πολύπτυχων επιχειρηματικών οργανισμών. Οσοι θήτευσαν κάποτε στην «Αριστερά» δείχνουν να προτιμάνε αναφανδόν έναν οποιονδήποτε ανίδεο και επηρμένο κομματάνθρωπο σαν διαχειριστή των κοινών, παρά τον δοκιμασμένο ταλαντούχο του επιχειρηματικού στίβου.

Πρόκειται για τη ζωή μας, για το ψωμί μας, για το μέλλον των παιδιών μας. Και προτιμάμε να εμπιστευόμαστε όχι τους έμπειρους και καταξιωμένους στο κοινωνικό συνάθλημα, αλλά ανθρώπους που δεν προσπάθησαν στη ζωή τους ποτέ για τίποτα: κληρονόμησαν δημοφιλές επώνυμο ή προωθήθηκαν από κομματική νεολαία ή συνδικαλιστική συντεχνία σαν πειθήνιοι αφισοκολλητές και κλακαδόροι.

Ανθρωποι, πολύ συχνά, απαίδευτοι, εξοργιστικής μετριότητας ή και μικρονοϊκοί, με χιλιοευτελισμένο, ανυπόφορο λόγο, μπορεί και αποδεδειγμένα καταχραστές δημόσιου χρήματος, διασυρμένοι, αλλά γαντζωμένοι στη δημοσιότητα. Τους εμπιστευόμαστε, για να σώσουμε την «πολιτική» (τρομάρα μας) από την απειλή της υποταγής της στις ορέξεις των μεγαλοκεφαλαιούχων!

Σίγουρα, σαν κοινωνική ομάδα ή «τάξη» οι επιχειρηματίες - βιομήχανοι - εφοπλιστές - τραπεζίτες δεν μοιάζει να έχουν κερδίσει την εκτίμηση και συμπάθεια της ελληνικής κοινωνίας. Οπως και στην περίπτωση των ταξιτζήδων ή των γιατρών, οι χαλασμένοι είναι τόσο προκλητικοί στην εκφαύλισή τους που δημιουργούν γενικό κλίμα απέχθειας, αμαυρώνουν τη σύνολη εικόνα της «τάξης» τους στην κοινή γνώμη.

Κυρίως ενοχλεί η μισθολογική αδικία που υφίστανται οι απλοί εργατο-υπάλληλοί τους, τα εξοντωτικά ωράρια όσων έχουν ανθρωπινότερους μισθούς, η σπάνις του ενδιαφέροντος των εργοδοτών για τα ανθρώπινα προβλήματα του προσωπικού των επιχειρήσεών τους. Γίνεται απεχθής η προκλητική αναίδεια και αισθητική βαναυσότητα των νεόπλουτων, των κακομαθημένων κανακάρηδων της δεύτερης γενιάς, η ευκολία φυγάδευσης των κερδών της επιχείρησης στο εξωτερικό. Και άλλα ανάλογα.

Δεν είναι της ώρας, αλλά αξίζει κάποτε να διερωτηθούμε σοβαρά, ποια σχέση και ποιες διαφορές έχει ο ρόλος του κεφαλαίου στην ελλαδική κοινωνία με τον ρόλο και τον χαρακτήρα του κεφαλαίου στις δυτικές κοινωνίες. Μοιάζει συχνά να θέλουμε να εξομοιώσουμε, με προκρούστεια λογική, την ελληνική περίπτωση με το δυτικό μοντέλο (όπως πασχίζουμε, ντε και καλά, να ανακαλύψουμε και στο δικό μας παρελθόν όλα τα συμπτώματα του μεσαιωνικού σκοταδισμού της Δύσης: φεουδαρχία και Βατικανό και Ιερή Εξέταση και ό,τι άλλο θα εξασφάλιζε τη διεθνική και διαχρονική εγκυρότητα της μαρξιστικής ιδεολογίας).

Ομως, στην Ελλάδα οι μοναδικές πρώτες ύλες που επέτρεψαν τη δημιουργία μικρών βιομηχανικών μονάδων εκμετάλλευσής τους, κάπως ανθεκτικών στον χρόνο, ήταν ο καπνός και το βαμβάκι. Κάθε άλλη βιομηχανική απόπειρα μάλλον προέκυπτε ως εξέλιξη πετυχημένων βιοτεχνιών, ήταν δηλαδή επίτευγμα τόλμης και ταλέντου αυτοδημιούργητων μικροκεφαλαιούχων. Και κατά κανόνα ο μόχθος και η τόλμη των αυτοδημιούργητων ταλαντούχων δεν φτουράει στον τόπο μας: η δεύτερη κιόλας γενιά ή το πολύ η τρίτη, τα πουλάει όλα για να απολαύσει άμοχθο βίο.

Κοντολογίς, η εικόνα που έχει για τους επιχειρηματίες η ελλαδική «Αριστερά» μοιάζει προϊόν περισσότερο ιδεολογικών στερεοτύπων και λιγότερο ιστορικής εμπειρίας. Τουλάχιστον ώς την εποχή που ο κ. Σημίτης απαιτούσε να «εκσυγχρονιστεί» και ο κουρέας του στη Σίφνο, ήταν δύσκολο να βρει κανείς στην Ελλάδα επιτυχημένο επιχειρηματία που να μην φιλοδοξεί να μιμηθεί, έστω εν σμικρώ, τους άλλοτε «εθνικούς ευεργέτες»: Το τεράστιο πλήθος κοινωφελών ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Αλλο θέμα αν το αυτοκαταστροφικό ελλαδικό κράτος είχε ποτέ την ικανότητα (και το ενδιαφέρον) να αξιοποιήσει αυτή τη διαχυμένη, κατακερματισμένη και τελικά, μάλλον, άγονη γενναιοδωρία.

Τον επιχειρηματικό κόσμο στην Ελλάδα τον διέφθειρε, σχεδόν αποκλειστικά, η κομματοκρατία: πηγή κάθε φαυλότητας, κάθε καθυστέρησης, κάθε συμφοράς του τόπου. Εφεύρε τα χαριστικά δάνεια στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα αυτές να προσλαμβάνουν ως υπεράριθμους μισθωτούς τους ψηφοφόρους συγκεκριμένου κόμματος ή πολιτευτή. Και όταν ο κομματικός ανταγωνισμός μεταφέρθηκε στο επίπεδο της διαφημιστικής ισχύος (ποιος θα παραπλανήσει πιο έντεχνα τις μάζες), εδραιώθηκε η «διαπλοκή» αετονύχηδων επιχειρηματιών με αδίστακτους κομματανθρώπους: Οι επιχειρηματίες να χρηματοδοτούν τα κόμματα, τα κόμματα να παραδίνουν το κράτος για διαγούμισμα στους επιχειρηματίες – υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, μυθώδεις «προμήθειες» από εξυπηρέτηση παραγγελιών του Δημοσίου.Ακόμα και το ΚΚΕ αρνείται να δεχθεί κοινωνικό έλεγχο της προέλευσης των πόρων του.

Εστω μικρό, αδύναμο, δεν υπάρχει αληθινό αριστερό κόμμα για να καταγγέλλει σαν κύρια πηγή κοινωνικής αδικίας, φαυλότητας, διαφθοράς (και σήμερα χρεοκοπίας) την κατεστημένη κομματοκρατία. Να ζητάει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα, για αποτίναξη του ζυγού της κομματικής τυραννίας. Ενα τέτοιο αληθινά κοινωνιοκεντρικό κόμμα θα πόνταρε μάλλον στο δυναμικό της αξιοπρέπειας των επιχειρηματιών παρά στην «καλή θέληση» των αποδεδειγμένα αναξιόπιστων κομματανθρώπων. Λάθος;Αξίζει ένας διάλογος πάνω σε αυτή την πρόταση, κυρίως με τους παγιδευμένους στην προκατάληψη τέως της «Αριστεράς».

Σίγουρα, οι διακεκριμένοι στον στίβο της αγοράς είναι, κατά τεκμήριο, εθισμένοι στην ιδιοτέλεια. Αλλά, τουλάχιστον, εθισμένοι στην παραγωγική ιδιοτέλεια, όχι στην ιδιοτέλεια εκβιαστικών απαιτήσεων σίτισης (και πλουτισμού) από τον κρατικό κορβανά. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε για ιεραπόστολους, ανθρώπους με ουσιαστικές φιλοδοξίες και τόλμη ζητάμε. Το ανθρωπολογικό πρόβλημα που θέτουν με οξύτητα τα σπιθαμιαία ηγετικά αναστήματα της κομματοκρατίας σήμερα είναι: γιατί τόση η ανικανότητα (ή αναπηρία τους) να φιλοδοξήσουν, να τολμήσουν.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Η φιλελληνική στάση του Γκοντάρ...


Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολη 1970, λάδι σε καμβά

Η άρνηση την τελευταία στιγμή του Ζαν-Λικ Γκοντάρ να έρθει στις Κάνες για να παρουσιάσει την ταινία του «Film Socialisme», αλλά κι οι εύστοχες αναφορές του στην Ελλάδα και την κρίση της, τόσο στην ταινία όσο και σε συνέντευξη που έδωσε σε γαλλικό περιοδικό, ήταν σίγουρα το γεγονός της χθεσινής μέρας.

«Υστερα από προβλήματα ελληνικού τύπου, δεν μπορούσα να βρίσκομαι  μαζί σας στις Κάνες. Η καρδιά μου ανήκει στο φεστιβάλ, αλλά δεν θα κάνω  ένα βήμα», ανέφερε στη λακωνική επιστολή του προς τον διευθυντή του  Φεστιβάλ των Κανών, Τιερί Φρεμό, ο Ζαν - Λικ Γκοντάρ

Ζαν Λυκ Γκοντάρ

«Υστερα από προβλήματα ελληνικού τύπου, δεν μπορούσα να βρίσκομαι μαζί σας στις Κάνες. Η καρδιά μου ανήκει στο φεστιβάλ, αλλά δεν θα κάνω ένα βήμα», ανέφερε στη λακωνική επιστολή του προς τον διευθυντή του Φεστιβάλ των Κανών, Τιερί Φρεμό, ο Ζαν - Λικ Γκοντάρ Στο σύντομο σημείωμά του που απευθύνει στον διευθυντή του φεστιβάλ Τιερί Φρεμό και στις εταιρείες παραγωγής της ταινίας, και που δημοσίευσε η χθεσινή «Liberation», το «τρομερό παιδί» της Νουβέλ Βαγκ αναφέρει: «Υστερα από προβλήματα ελληνικού τύπου, δεν μπορούσα να είμαι μαζί σας στις Κάνες».

Στο σχόλιο του Γάλλου δημοσιογράφου σχετικά με τις τακτικές ελληνικές αναφορές του στην ταινία του, ο Γκοντάρ ήταν πολύ συγκεκριμένος: «Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία... Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής. Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης... Ολος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στον Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από τον σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για συγγραφικά δικαιώματα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα. Κατηγορούν τους Ελληνες ότι είναι και ψεύτες... Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης ή όλοι οι Ελληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Ελληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου».

Η ταινία του Γκοντάρ «Film Socialisme» είναι ένα είδος μπροσούρας, φιλοσοφικής, ηθικής, θεωρητικής κινηματογραφικής πάνω στο σύγχρονο κόσμο μας και την κατάντια του, από τις διάφορες μορφές του (από καπιταλισμό μέχρι σοσιαλισμό). «Πάντα επιλέγω τους τίτλους των ταινιών μου από πριν για να μου υποδεικνύουν τι ταινίες θα μπορούσα να γυρίσω. Ενας τίτλος πριν ακόμη συλλάβει κανείς την ιδέα της ταινίας είναι λιγάκι όπως το la στη μουσική», σχολιάζει ο ίδιος.

-----------------------------

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18-5-2010 (άρθρο Μικελίδη)

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Αργεντινή - Μνήμες μιας Οικονομικής Λεηλασίας


Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, λάδι σε καμβά

Αργεντίνικο τραγούδι από την ταινία
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΜΝΗΜΕΣ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ
MEMORIA DEL SAQUEO ΤΟΥ PINO SOLANAS.
Η καρδιά μου ήταν σφραγισμένη

για να μπορέσω να επιζήσω.

Να ζω

για να μπορώ να σώζω.

Το δέρμα μου είναι το μόνο

που μου'χει απομείνει.

Η ψυχή μου σπαταλιέται.

Μη σκέφτεσαι, μη διαδηλώνεις...

Μην προσπαθείς καν, μην επεμβαίνεις...

Όπως και να'χει, τίποτα δεν βγάζει νόημα.

Οι ζωές μας είναι προκαθορισμένες...

Σε αυτή τη βγαλμένη από την Αποκάλυψη κωμωδία...

Οδεύουμε όλοι προς το σφαγείο...

Δεν εξουδετερωνόμαστε με το γνώριμο, παλιο τρόπο...

Τώρα μας λένε να εξαφανισθούμε μόνοι μας...

Θέτουμε ερωτήσεις, χωρίς απαντήσεις.

Διαμαρτυρόμαστε χωρίς να παρενοχλούμε κανέναν.

Πειθήνιοι, αδρανοποιημένοι, παραλυμένοι...

Πότε θα ξυπνήσουμε?

Δεν υπάρχει δουλειά, καλίτερα να του δίνουμε.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει πια πεθάνει.

Τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή.

Ποια είναι η διαφορά του νεκρού απ΄τον ζωντανό?

Αρνούμαι να κλείσω το στόμα μου τώρα.

Δεν βρίσκομαι εδώ για να διαδώσω άσχημα νέα.

Δεν κέρδισαν ακόμα,

γιαυτό επιλέγω...

Έχεις κότσια ή όχι?

Είμαι ένα ζωιφιο για αυτούς, μα με ακούνε.

Φίλε, δεν φοβάμαι να γίνω αντισυμβατικός.

Και ενθαρρύνω όσους πολεμάνε...

να ενωθούν μαζί μας στον αγώνα μας...

Η καρδιά μου ήταν σφραγισμένη

για να μπορέσω να επιζήσω

Να ζω

για να μπορώ να σώζω.

Το δέρμα μου είναι το μόνο

που μου'χει απομείνει.

Η ψυχή μου είναι ένα άδειο κέλυφος.

Θέλω ένα θαύμα για να μας κάνει να ξυπνήσουμε.

Θέλω ένα θαύμα να μας κάνει όλους να ξεσηκωθούμε.

Μη περιμένετε τίποτε από τη μοίρα.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να σειστεί η γη.

Θα μιλήσω και θα ενεργήσω, δεν θα σταματήσω.

Η ποίησή μου θα διεισδύσει στην ψυχή σας.



Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Να ελευθερωθεί τώρα ο Ρομάν Πολάνσκι...

Μόλις δημοσιεύτηκε στο blog ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ, και το προσυπογράφουμε χωρίς άλλα σχόλια:

PD*26985996

Ρομάν Πολάνσκι. Μας χάρισε εικόνες, μύθο, φαντασία, χιούμορ, καλλιτεχνικό έργο...

Δεν απέμειναν και πολλοί πια...

Η νέα βαρβαρότητα των καθυστερημένων ως λαίλαπα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Τέχνες, επιστήμες, γράμματα...

Επιτέλους, να ελευθερωθεί ένας από τους λιγοστούς καλλιτέχνες της εποχής μας...


Να ελευθερωθεί τώρα ο Ρομάν Πολάνσκι...

Η ανοιχτή επιστολή του Πολάνσκι, 2-5-2010

I can remain silent no longer
Δεν μπορώ να παραμένω σιωπηλός πια
Roman Polanski

Throughout my seven months since September 26, 2009, the date of my arrest at Zurich Airport, where I had landed with a view to receiving a lifetime award for my work from the representative of the Swiss Minister of Culture, I have refrained from making any public statements and have requested my lawyers to confine their comments to a bare minimum. I wanted the legal authorities of Switzerland and the United States, as well as my lawyers, to do their work without any polemics on my part.

I have decided to break my silence in order to address myself directly to you without any intermediaries and in my own words.

I have had my share of dramas and joys, as we all have, and I am not going to try to ask you to pity my lot in life. I ask only to be treated fairly like anyone else.

It is true: 33 years ago I pleaded guilty, and I served time at the prison for common law crimes at Chino, not in a VIP prison. That period was to have covered the totality of my sentence. By the time I left prison, the judge had changed his mind and claimed that the time served at Chino did not fulfil the entire sentence, and it is this reversal that justified my leaving the United States.

This affair was roused from its slumbers of over three decades by a documentary film-maker who gathered evidence from persons involved at the time. I took no part in that project, either directly or indirectly. The resulting documentary not only highlighted the fact that I left the United States because I had been treated unjustly; it also drew the ire of the Los Angeles authorities, who felt that they had been attacked and decided to request my extradition from Switzerland, a country I have been visiting regularly for over 30 years without let or hindrance.

I can now remain silent no longer!

I can remain silent no longer because the American authorities have just decided, in defiance of all the arguments and depositions submitted by third parties, not to agree to sentence me in absentia even though the same Court of Appeal recommended the contrary.

I can remain silent no longer because the California court has dismissed the victim’s numerous requests that proceedings against me be dropped, once and for all, to spare her from further harassment every time this affair is raised once more.

I can remain silent no longer because there has just been a new development of immense significance. On February 26 last, Roger Gunson, the deputy district attorney in charge of the case in 1977, now retired, testified under oath before Judge Mary Lou Villar in the presence of David Walgren, the present deputy district attorney in charge of the case, who was at liberty to contradict and question him, that on September 16, 1977, Judge Rittenband stated to all the parties concerned that my term of imprisonment in Chino constituted the totality of the sentence I would have to serve.

I can remain silent no longer because the request for my extradition addressed to the Swiss authorities is founded on a lie. In the same statement, retired deputy district attorney Roger Gunson added that it was false to claim, as the present district attorney’s office does in their request for my extradition, that the time I spent in Chino was for the purpose of a diagnostic study.

The said request asserts that I fled in order to escape sentencing by the U.S. judicial authorities, but under the plea-bargaining process I had acknowledged the facts and returned to the United States in order to serve my sentence. All that remained was for the court to confirm this agreement, but the judge decided to repudiate it in order to gain himself some publicity at my expense.

I can remain silent no longer because for over 30 years my lawyers have never ceased to insist that I was betrayed by the judge, that the judge perjured himself, and that I served my sentence. Today it is the deputy district attorney who handled the case in the 1970s, a man of irreproachable reputation, who has confirmed all my statements under oath, and this has shed a whole new light on the matter.

I can remain silent no longer because the same causes are now producing the same effects. The new District Attorney, who is handling this case and has requested my extradition, is himself campaigning for election and needs media publicity!

I can no longer remain silent because the United States continues to demand my extradition more to serve me on a platter to the media of the world than to pronounce a judgment concerning which an agreement was reached 33 years ago.

I can remain silent no longer because I have been placed under house arrest in Gstaad and bailed in very large sum of money which I have managed to raise only by mortgaging the apartment that has been my home for over 30 years, and because I am far from my family and unable to work.

Such are the facts I wished to put before you in the hope that Switzerland will recognize that there are no grounds for extradition, and that I shall be able to find peace, be reunited with my family, and live in freedom in my native land.

Roman Polanski

(Tr. Janet Lizop)

Πριν 20 χρόνια, ένα άρθρο για τα ελληνοτουρκικά...


Γιάννης Σταύρου, Αντικατοπτρισμοί, λάδι σε καμβά

Τα άρθρο αυτά δημοσιεύθηκε το
Μάιο του 1990 στα «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», το διμηνιαίο περιοδικό που εξέδιδε τότε ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών.

Πιστεύουμε ότι μετά από 20 χρόνια παραμένει ακόμη επίκαιρο και γράφτηκε σε μία εποχή που το διαδύκτιο ήταν ανύπαρκτο και οι πληροφορίες για τα ελληνο-τουρκικά θέματα μηδαμινές.

Αποτελούν διαπιστώσεις της εποχής εκείνης που είναι απόλυτα συμβατές και ίσως προφητικές για το σήμερα.





Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Η ιστορία ενός βατράχου...

Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας μέσα από τους μύθους του La Fontaine, καταλήγουμε πως η χρήση του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένας προνομιακός τρόπος που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες του σε άλλους ανθρώπους.
Ο Olivier Clerc, με αυτή την μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον.

(Την ιστορία μας την έστειλε η φίλη Λ.Μ.)

Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν …



Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.

Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.



Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.

Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρόλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.

Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτό τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.

Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.



Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.

Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.

Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες ή και εγκλήματα κατά της προσωπικής ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.

Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιώσεις και τις δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του…

Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο…Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα!!!

Συνειδητοποίηση
Ή
βράσιμο.

Πρέπει να διαλέξετε !!!

Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά.

Είμαστε ήδη μισοβρασμένοι ή όχι;

Προκομμένοι Γερμανοί , τεμπέληδες Έλληνες...


Γιάννης Σταύρου, Ακρόπολη ΙΙ, λάδι σε καμβά

Τις δύο επιστολές μας τις έστειλε με e-mail η φίλη Λ.M.

Αξίζει να τις διαβάσετε...

1) Ανοιχτή επιστολή προς τον Γ.Α. Παπανδρέου, εφημερίδα Das Bild, 5 Μαρτίου 2010:

«Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ,

Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα βρίσκεστε σε μία χώρα η οποία είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας. Βρίσκετε στη Γερμανία.

Εδώ οι άνθρωποι εργάζονται μέχρι τα 67 τους. Ο 14ος μισθός για τους δημόσιους υπαλλήλους δεν υπάρχει πλέον από καιρό. Εδώ δεν πρέπει να πληρώνει κανείς χιλιάδες ευρώ για λάδωμα, για να βρει εγκαίρως κρεβάτι σε νοσοκομείο. Ούτε πληρώνουμε συντάξεις για κόρες στρατηγών, που δυστυχώς δεν βρίσκουν σύζυγο. Σε εμάς τα πρατήρια βενζίνης έχουν ταμειακές μηχανές, οι οδηγοί ταξί δίνουν αποδείξεις και οι αγρότες δεν παίρνουν επιδοτήσεις της ΕΕ για εκατομμύρια ελαιόδεντρα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Και η Γερμανία έχει βέβαια μεγάλα χρέη, αλλά μπορούμε και τα ξεπληρώνουμε. Επειδή το πρωί ξυπνάμε αρκετά νωρίς και δουλεύουμε όλη την ημέρα. Επειδή πάντα αποταμιεύουμε ένα μέρος του μισθού μας για δύσκολους καιρούς. Επειδή έχουμε υγιείς επιχειρήσεις, τα προϊόντα των οποίων έχουν ζήτηση σε όλο τον κόσμο.

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ,

Σήμερα βρίσκεστε στη χώρα που με τους χιλιάδες τουρίστες της φέρνει ένα σωρό χρήματα στην Ελλάδα. Που με τον Όττο Ρεχάγκελ σας έστειλε ακόμη και τον προπονητή των πρωταθλητών στην Ευρώπη στο ποδόσφαιρο. Θέλουμε να είμαστε φίλοι με τους Έλληνες. Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που η Γερμανία έχει δώσει για τη χώρα σας, από τότε που αυτή εντάχθηκε στο ευρώ, γύρω στα 50 δισ. ευρώ καθαρά. Αλλά ένα πράγμα πρέπει να είναι επίσης σαφες: ίδιον της καλής φιλίας είναι να λες στον άλλο, όταν είναι αναγκαίο, καμιά φορά και την αλήθεια.

Υπό αυτό το πνεύμα σας απευθύνουμε εγκάρδιο χαιρετισμό,
η σύνταξη της Bild

ΥΓ.: Σε περίπτωση όπου θέλετε να μας απαντήσετε, εσωκλείουμε το κατάλληλο γραμματόσημο. Στο κάτω κάτω θέλουμε να σας βοηθήσουμε να κάνετε οικονομία.»


2) Απάντηση από δύο τεμπέληδες Έλληνες στην εφημερίδα Das Bild

«Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι (που λέει ο λόγος!),

Ακολουθώντας την εμπνευσμένη εκείνη πρόταση που έγινε στην ταμπλόιντ, σεξουαλικά ιδεόληπτη φυλλάδα σας από δύο εξέχοντα, κατά τα άλλα, δεξιά μέλη του δημοκρατικού κοινοβουλίου σας, δηλαδή ότι οι Έλληνες θα πρέπει να πουλήσουν όχι μόνο μερικά νησιά τους αλλά και τον Παρθενώνα προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία, είδε το φως της ζωής μία εξίσου εμπνευσμένη ανοικτή επιστολή από εσάς τους ίδιους προς τον Έλληνα πρωθυπουργό. Σε αυτήν, ενώ δεν παραλείπετε να εκφράσετε την καλόγνωμη ευχή σας να είστε φίλοι με τον ελληνικό λαό, (νομίζετε πως) βρίσκετε την ευκαιρία να κατηχήσετε εμάς, τους Έλληνες (που είμαστε ένας πολύ διαφορετικός λαός από εσάς, τους Γερμανούς), σε θέματα εργατικότητας και εντιμότητας.

Λόγω της απουσίας του πρωθυπουργού μας στο εξωτερικό και του βεβαρημένου προγράμματός του, σκεφτήκαμε ότι θα άρμοζε να παράσχουμε μιαν απάντηση στην επιστολή σας εμείς. Για λίγο (αλλά όχι για περισσότερο) θα προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τη -φερόμενη ως φιλική- αλαζονεία σας και να δώσουμε μιαν απάντηση τηρώντας τη δική σας εκφραστική γραμμή:

Ο Γιώργος Παπανδρέου, λοιπόν, μπορεί να βρίσκεται αρκετά μακριά, όμως εμείς εξακολουθούμε να είμαστε σε αυτήν τη χώρα, την Ελλάδα, που είναι μια πολύ διαφορετική χώρα από τη δική σας:

α) Στη χώρα αυτήν πολλοί α-σεξουαλικοί, πεινασμένοι για έρωτα θηλυκοί Γερμανοί τουρίστες αποζητούν και βρίσκουν ένα είδος ανάλογης παρηγοριάς στην παρέα τους με ξεκούραστους αρσενικούς Έλληνες οικοδεσπότες. Βλέπετε, οι αρσενικοί οικοδεσπότες δεν έχουν εργαστεί μέχρι εξαντλήσεως και είναι σε θέση να τους παράσχουν ικανοποιητική διασκέδαση. Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των προμνημονευθεισών αυτών πεινασμένων Γερμανίδων κυριών-επισκεπτριών των νησιών μας, ώστε μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού αντρικού πληθυσμού επιλέγει να παραμείνει σε αγρανάπαυση κατά τη «νεκρή» τουριστική περίοδο του χρόνου. (Σε αυτό που ονομάζεται Οικονομική και Νομισματική Ένωση έχει αποδειχτεί αληθινό ένα και μόνο μότο: «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».) Ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο οι θυγατέρες των αξιωματικών του στρατού μας βρίσκουν δυσκολία στην εξασφάλιση κατάλληλου γαμπρού.

β) Έχετε δίκιο, λοιπόν, στην εκτίμησή σας ότι υπάρχει πλέον έλλειψη λαδιού από ελληνικά ελαιόδεντρα. Θα μπορούσατε, όμως, να διακρίνετε επίσης μία γενεσιουργό αιτία για αυτό στις δικές μας εισαγωγές «λαδιού», οι οποίες διεξάγονται εδώ και πολλά χρόνια, από τη γερμανική εταιρία με την επωνυμία Siemens. Αυτή καθώς και άλλες γνωστές -«υγιείς» κατά τα λοιπά- γερμανικές φίρμες ανήκουν στη χορεία εκείνων που έχουν αποδειχτεί διαβόητες για τις «λαδερές» δραστηριότητές τους ανά τον κόσμο, από τη Νορβηγία ως την Γκάνα. Στην έκταση όπου αυτές αφορούν την Ελλάδα, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσετε τον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο· εκείνος θα μπορούσε ίσως να πει κάτι επί θεμάτων σχετικών με την υγιή γερμανική επιχειρηματικότητα.

γ) Ας ακούσουμε τώρα και κάτι από έναν πολυαγαπημένο στην Ελλάδα Γερμανό, τον Όττο Ρεχάγκελ: «Οι Έλληνες είναι ένας ευχάριστος λαός· τους αρέσει να κουβεντιάζουν και ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ». Αγοράζουν, μπορούμε εμείς να προσθέσουμε, ολόκληρο το καρπούζι, κι όχι μια φέτα του, έστω κι αν αποφασίσουν να πετάξουν το περισσότερο στα γουρούνια (έναν ακόμη μείζονα τομέα εισαγωγών εκ Γερμανίας). Τους αρέσει να πέφτουν αργά για ύπνο, δεν ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να τερματίζουν νωρίς τη νυχτερινή ζωή τους, και συμβαίνει να απολαμβάνουν -πέραν του σεξ- τον καφέ τους κάτω απ' τη λιακάδα.

δ) Έχετε και πάλι δίκιο, όταν λέτε ότι οι δικοί μας ασθενείς υποχρεώνονται να δωροδοκήσουν, προκειμένου να βρουν κρεβάτι στα νοσοκομεία μας. Θα μπορούσατε, όμως, εξίσου καλά να πάρετε υπόψη σας ότι αυτό μπορεί να αποδοθεί, μεταξύ άλλων λόγων, στο γεγονός πως κατανέμουμε ελλιπείς πόρους στην υγειονομική περίθαλψη, γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά για να αγοράζουμε, λόγου χάρη, υποβρύχια -ελαττωματικά μερικές φορές- από τη Γερμανία, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε απειλές από κάποιους γείτονές μας - οι οποίοι, την ίδια στιγμή, δέχονται την καλύτερη των μεταχειρίσεων κατά τις εγκληματικές διεκδικήσεις τους εναντίον της χώρας μας από κάποιους συμμάχους μας, π.χ. από κάποια αξιόπιστα μέλη της γερμανικής Δεξιάς.

ε) Εμείς σας ευχόμαστε να μην βρεθείτε ποτέ υπό την πίεση να πουλήσετε κάποιο από τα μνημεία σας. Αν όμως δεχτούμε ότι ένα έθνος όφειλε να πουλήσει κάποια από τα κατάλοιπα του παρελθόντος του, δεν θα ήταν άραγε περισσότερο επικερδές για τον αγοραστή (είμαστε σίγουροι πως θα συμφωνήσετε σ' αυτό), εάν αυτό το μνημείο ήταν η Ακρόπολη και όχι το Μπούχενβαλντ ή το Νταχάου;

Αρκετά όμως με το υπόρρητο εθνικιστικό/ρατσιστικό παραλήρημα του «ροζ» ταμπλόιντ σας, όπως και με το πολιτιστικό σύμπλεγμα που είναι εγγενές στις προτάσεις των περιώνυμων δεξιών πολιτικών σας. Η δική μας Γερμανία δεν είναι ούτε μια μνησίκακη ούτε μια εκδικητική ηττημένη, «πειθαρχημένη» χώρα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η δική μας Γερμανία δεν είναι ούτε και μια καμπύλη διακυμάνσεων στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης, με μια πελώρια γλώσσα για να γλείφει τα δάχτυλα από ένα μακρύ χέρι που εκτείνεται πέρα από τον Ατλαντικό, μέχρι την Ουώλ Στρητ.

Η δική μας ελληνική καρδιά ερωτεύεται την Ελένη του Γκαίτε και τραγουδά τους στίχους του Χάινε· έχει μόνιμη επικοινωνία με τη θεολογία του Λουθήρου και συγκινείται από το Θρήνο του Μένωνα για τη Διοτίμα του Χαίλντερλιν· βρίσκει παραμυθία στην ψυχολογία του Γιάσπερς και θαμπώνεται με το θέατρο του Μπρεχτ· εντρυφά στη φιλοσοφία του Χέγκελ και μελετά τα κοινωνικά προβλήματα μαζί με τον Μαρξ· κλαίει για τη γεμάτη ανθρωπιά πολιτική θυσία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και ψυχαγωγείται με την κινηματογραφία του Φασμπίντερ· ξετρελαίνεται με τα προϊόντα της γερμανικής τεχνολογίας και χορεύει στους ρυθμούς των Scorpions, ενόσω θαυμάζει ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο του Γκρόπιους ή έναν πίνακα του Λις. Αυτή είναι η δική μας Γερμανία: μια ανοιχτόμυαλη, αληθινά γενναιόδωρη χώρα, η πρωτοπορία της ευρωπαϊκής οικονομίας, επιστήμης και παιδείας. Ποια είναι η δική σας Γερμανία;

Στην επιστολή σας κάνετε λόγο για την έννοια της φιλίας. Ο Ηράκλειτος έλεγε πως φιλία δεν είναι τόσο η βοήθεια που θα δεχτούμε, όσο το αίσθημα ότι σε περίπτωση ανάγκης μπορούμε να στηριχτούμε στον φίλο μας. Τα υποβρύχια που «γέρνουν» μας τα προμήθευσαν έναντι αδράς αμοιβής, αγαπητοί συντάκτες της Bild, αξιόπιστοι και εργατικοί Ευρωπαίοι φίλοι μας, λειτουργώντας σαν «αεριτζήδες», έτσι δεν είναι; Μπορεί, πάλι, κανείς να αναλογιστεί τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στον κόσμο του πληρωμένου έρωτα. Εκεί, όπου οι συνθήκες δεν είναι τόσο «πολιτισμένες» όσο στον δικό μας «αγνό» κόσμο, η φιλία έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο περιεχόμενο. Μια διάσημη Ελληνίδα ιερόδουλος, η Γαβριέλα, έλεγε ότι «η πόρνη πρέπει να είναι πάντοτε φίλη με τον πελάτη». Θα μπορούσε άραγε να υποστηρίξει κανείς ποτέ ότι κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον νταβατζή; Εμείς, τουλάχιστον, όχι - αν και όλα τούτα δεν έχουν, βέβαια, καμία απολύτως σχέση με τον ειδυλλιακό κόσμο των «υγιών» επιχειρηματικών ομίλων τύπου Siemens. Ή μήπως έχουν;

Αγαπητοί «φίλοι», αγαπητές «φίλες»: ίσως δεν (θέλετε να) ξέρετε ότι στη χώρα μας, με την ανεργία σε πολύ υψηλά επίπεδα και τους μισθούς στο κατώτατο επίπεδο της ευρωζώνης, πολλοί συμπατριώτες μας δουλεύουν σε δεύτερη, ακόμη και σε τρίτη, δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Ωστόσο, είναι ακριβώς επειδή δουλεύετε όλη την ημέρα, κάθε μέρα, μέχρι το πέρας της ζωής σας ΔΙΧΩΣ να απολαμβάνετε τη ΖΩΗ, αλλά περισσότερο είναι επειδή είστε περήφανοι για το ότι ΔΕΝ έχετε έναν 14ο μισθό, που δεν θα καταλάβετε ποτέ τα λόγια του Ζορμπά: «Κάθε φορά που πλαντάζω, κάτι μου φωνάζει "χόρεψε!"..., και η λύπη σιγά σιγά σβήνεται μες στη ζωντάνια του χορού». (Μια ιστορική πληροφορία: ο Αλέξης Ζορμπάς πέθανε από την πείνα το 1941 υπό τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδας.)

Δύο τεμπέληδες, ειλικρινείς φίλοι της Γερμανίας,

Σταμάτης Νικηταράς, οικονομικός επιστήμονας, ειδικός στα ΜΜΕ και «αεριτζής» απόγονος του πολυμήχανου Οδυσσέα

Θανάσης Χαλιώτης, ένας κομμάτι γερμανόφωνος, αριστερός (όχι ΠΑΣΟΚ), πολύ φτωχός και εξίσου «αεριτζής» ιστορικός

ΥΓ.1: Σας ευχαριστούμε για το γραμματόσημο που εσωκλείσατε, αλλά, καθώς δεν θέλουμε να κάνουμε οικονομία, αποφασίσαμε να αγοράσουμε (στο κάτω κάτω, δικά μας είναι τα λεφτά;) ένα άκρως ελληνικό γραμματόσημο, με την ελπίδα ότι θα το εκτιμήσετε δεόντως.»

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Νεο-οθωμανισμός, Ελλάδα, οικονομική κρίση...


Γιάννης Σταύρου, Ελλάδα των χρωμάτων, λάδι σε καμβά

Εν μέσω οικονομικής κρίσης και ελέγχου της χώρας μας από το ΔΝΤ, πραγματοποιείται η "αυτοκρατορική" επίσκεψη του Ερντογάν...

Τα πράγματα ιδιαιτέρως κρίσιμα και επικίνδυνα. Κανένας μας δεν δικαιούται να εφησυχάζει...

Οι νεο-οθωμανοί* έρχονται...

ZEZA ZHKOY

από την Κυριακάτικη Καθημερινή (9/5/10)

Οι νεο-οθωμανοί έρχονται... Ο Ταγίπ Ερντογάν έρχεται... Κλειδώστε τις τράπεζες, ασφαλίστε το Αιγαίο και τη Θράκη, μαντρώστε τους λύκους του Γιώργου Παπανδρέου που ορέγονται ιστορικές συμφωνίες. Οι ανησυχίες εντοπίζονται κυρίως στις ευάλωτες ελληνικές τράπεζες. ΟΧΙ... Ευθέως σας απαντώ ότι δεν κινδυνεύει η ΕΘΝΙΚΗ που, άλλωστε, διοικείται από το εξαίρετο δίδυμο των κ. Βασίλη Ράπανου, και Απόστολου Ταμβακάκη. Οι φήμες επιμένουν και ανακυκλώνονται γύρω από την Εμπορική και την Αlpha Bank. Οι τουρκικές εφημερίδες προσκαλούν τους Τούρκους τραπεζίτες να αδράξουν την ευκαιρία και να εξαγοράσουν ελληνικές τράπεζες τώρα που αυτές βρίσκονται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Η σπουδαία εξαγορά της Finansbank από τον Τάκη Αράπογλου πλήγωσε προφανώς τον εθνικισμό πολλών στη γείτονα και τώρα αναζητείται «εκδίκηση».

Καθώς η βαριά σκιά της βοήθειας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου «πέφτει» πάνω στην Ελλάδα, έστω και μέσω Βρυξελλών, το ερώτημα αν με αυτήν τη λύση «σωθήκαμε ως χώρα» παραμένει μετέωρο. Απασχολεί όλους τους πολίτες: εργαζομένους, συνταξιούχους και επιχειρήσεις. Από το 1944, που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, η χώρα μας πέρασε εμφύλιους πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και οικονομικές καταστροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευγενή φροντίδα της Ουάσιγκτον. Αλλά εξαναγκάστηκε να το κάνει τώρα...

Οπως επισημαίνεται, η κατάρρευση της υπερχρεωμένης χώρας μας μεγεθύνει την εξάρτηση από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους δορυφοροποίησής μας από την Αγκυρα. Μετά την οικονομική παράδοσή μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ, οι νεο-οθωμανοί της θεωρίας του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, δικαίως είναι επικίνδυνοι. Επειδή στα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως ισχύος, οι αντοχές της σημερινής άρρωστης Ελλάδας είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες. Γι’ αυτό οι επόμενες μέρες κρύβουν παγίδες πολλαπλώς κρισιμότερες.

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, καταφθάνει στην Αθήνα την ερχόμενη Παρασκευή με κουστωδία υπουργών και επιχειρηματιών για την ενεργοποίηση του συμφώνου που προβλέπει τη σύσταση Συμβουλίου Υψηλής Στρατηγικής Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, που καθιερώνει τη διμερή συνεργασία σε δέκα (!) υπουργεία, σε τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές και το περιβάλλον. Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι αν οι συνομιλίες θα γίνουν υπό την επιστασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Εντάξει... Μπορεί να είναι και καλύτερα.

Πάντως, ο Ερντογάν αποφάσισε πρόσφατα (στις 10 Μαρτίου) να διακόψει τουλάχιστον δύο έτη συνομιλιών ανανέωσης της συμφωνίας βοήθειας με το ΔΝΤ, γυρνώντας την πλάτη σε δάνειο 40 δισ. δολαρίων. Καταλυτικό ρόλο έπαιξαν τα αλλεπάλληλα, εξοντωτικά «σταθεροποιητικά προγράμματα» που επέβαλε στη χρεοκοπημένη Τουρκία το ΔΝΤ τη δεκαετία του ’90. Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα έτη από την παραλίγο κατάρρευση του τουρκικού τραπεζικού συστήματος και την υποτίμηση της τουρκικής λίρας κατά 35%. Η κρίση του 2001, ωστόσο, δεν πήγε χαμένη, δημιουργώντας αντισώματα στην τουρκική οικονομία.

«Ο κ. Νταβούτογλου θέλει την Τουρκία όχι σε ρόλο κρατικής “περιφερειακής υπερδύναμης” που υπηρετεί μιαν αμερικανική παγκόσμια τάξη πραγμάτων και προϋποθέτει την “εσωστρέφεια” του κεμαλικού εθνικισμού, αλλά φορέα του ισλαμικού πολιτισμού με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της πολιτικής συνεργασίας (ή και συνύπαρξης) χωρών που βρίσκονταν άλλοτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο της κάποτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιότητα έναντι του εθνικού κράτους. Βλέπουν και κρίνουν πόσο ανίκανοι είναι οι Ελλαδίτες πολιτικοί να διαχειριστούν τα απλούστερα των προβλημάτων, πόσο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται αποκλειστικά και αρρωστημένα στην εκλογή ή επανεκλογή τους», έχει επισημάνει στην –υψηλού επίπεδου και πολλαπλής σημασίας επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή της Κυριακής» – ο, από τους κορυφαίους διανοητές, Χρήστος Γιανναράς. «Αρνείται ο Αχμέτ Νταβούτογλου την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ σήμερα: να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Προσβλέπει όμως σε ένα Ισλάμ ανοιχτό προς τη Δύση, μετριοπαθές και συμβιβασμένο, γι’ αυτό και ζητάει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση», προειδοποιεί ο κ. Γιανναράς.

Αυτά σε κάνουν και αρρωσταίνεις... και συμμερίζεσαι το περιοδικό ΑΡΔΗΝ, που καλεί σε συσπείρωση για «Αντίσταση στον Νέο Οθωμανισμό».

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Το οδυνηρό μέλλον που επιφυλλάσσει η οικονομική κρίση...

Από την εποχή που αγναντεύαμε το τοπίο - φαίνεται τόσο απομακρυσμένη...

Γιάννης Σταύρου, Αποθήκες, Θερμαϊκός, λάδι σε καμβά

Δημοσιεύουμε δύο άρθρα της ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο για το παρελθόν όσο και το οδυνηρό μέλλον που επιφυλλάσσει η οικονομική κρίση όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη...
Ευρώ: Η αγέλη των λύκων αντεπιτίθεται
Σοφοκλέους 10 - Οικονομία, 11-5-2010

Αν ο στόχος των Ευρωπαίων ηγετών και της ΕΚΤ ήταν να προστατεύσουν το ευρώ, με το μεγαλύτερο «πακέτο» διάσωσης που έχει επινοηθεί ποτέ, ήδη από χθες άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες «ρωγμές» στο οικοδόμημα των 750 (και βάλε…) δις. ευρώ: το ευρώ εκτινάχθηκε ξεπερνώντας και το 1,31 δολ., αλλά μέχρι χθες βράδυ είχε υποχωρήσει πάλι στο 1,27 δολ.!

Αν μια πολιτική δέσμευση χρηματοδότησης 750 δις. ευρώ στα «προβληματικά» κράτη της Ευρωζώνης, αλλά και μια «λευκή επιταγή» με όσα μηδενικά θέλουν οι τράπεζες από την ΕΚΤ δεν αρκούν για να κρατήσουν ούτε μια ημέρα το ευρώ σε ανοδική τροχιά, πολλοί αναλυτές προβληματίζονται ήδη για το ενδεχόμενο νέας επίθεσης της «αγέλης λύκων», όπως χαρακτήρισε ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών τους κερδοσκόπους, από την οποία η Ευρωζώνη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα βγει… αρτιμελής.

Ο Τζιμ Ρίκαρντς, πρώην κορυφαίο στέλεχος του Long Term Capital Management, του hedge fund που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε κατάρρευση το διεθνές σύστημα το 1998, παρότι το θεωρούσαν τόσο ασφαλές, ώστε να επενδύουν τα διαθέσιμά τους ακόμη και κεντρικές τράπεζες, παρουσίασε μια θεωρία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, όσο και ανησυχητική, για τη σημερινή κατάσταση των αγορών. Ο Ρίκαρντς, που αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα –και γρήγορα επιβεβαιώθηκε- το μεγάλο κόλπο χειραγώγησης του αργύρου από την JP Morgan, για το οποίο ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης στις ΗΠΑ, εκτιμά ότι το σχέδιο των Ευρωπαίων είναι καταδικασμένο να αποτύχει!

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Ρίκαρντς τονίζει, ότι όση ρευστότητα και αν χρησιμοποιήσουν οι Ευρωπαίοι, ή κάθε άλλη διεθνής συμμαχία, για να σταματήσουν τους κερδοσκόπους, αυτοί θα έχουν πάντα περισσότερη… εικονική ρευστότητα, για να λένε μονίμως σε αρχές και κυβερνήσεις τη γνωστή και από το πόκερ φράση: «τα βλέπω».

Όπως ανέφερε σε συνέντευξη στο αμερικανικό δίκτυο CNBC ο Ρίτσαρντς, για να αντιληφθεί κανείς τη σημερινή δύναμη των αγορών, αρκεί να ανακαλέσει στη μνήμη του το επεισόδιο με την κατάρρευση της στερλίνας και την αποβολή της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών το 1992.

Τότε, ένας μόνο άνθρωπος, ο Τζορτζ Σόρος, «γονάτισε» την Τράπεζα της Αγγλίας, με μια πολύ απλή «συνταγή»: όσα δολάρια και αν πωλούσε η Τράπεζα για να κρατήσει την ισοτιμία της στερλίνας, τόσες στερλίνες είχε στη διάθεσή του για να πουλάει ο Σόρος. Κάποτε τα «πυρομαχικά» της Τράπεζας εξαντλήθηκαν, ο Σόρος στέφθηκε νικητής και έφυγε με… την μπάνκα, αφήνοντας τη στερλίνα εκτός μηχανισμού ισοτιμιών, αφού η Βρετανία υποχρεώθηκε την υποτίμησή της.

Σήμερα, οι ανά τον κόσμο αρχές έχουν στην πραγματικότητα να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που «γονάτισαν» την Τράπεζα της Αγγλίας το 1992: τότε, ο Σόρος χρειαζόταν πραγματικά κεφάλαια για να αντιτάξει στα συναλλαγματικά αποθέματα της κεντρικής τράπεζας. Σήμερα, όσα τρισεκατομμύρια και αν τυπώσει μια κεντρική τράπεζα, ή αν δημιουργήσουν οι κυβερνήσεις με συλλογικούς μηχανισμούς δανεισμού ασθενέστερων οικονομιών σε μια νομισματική ένωση, μπορεί εύκολα να ξεπερασθούν από τις… Goldman Sachs του πλανήτη, αφού μπορούν με απειροελάχιστο κόστος να ανοίγουν όσες θέσεις θέλουν εναντίον της Ευρωζώνης, με σορτάρισμα ομολόγων και αγορές CDS.

Αν θέλουν, λοιπόν, οι αρχές της Ευρώπης να αναχαιτίσουν την… αγέλη των λύκων με «πυρομαχικά» πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, οι κερδοσκόποι μπορούν εύκολα να αντιδράσουν, ανοίγοντας μεγαλύτερης αξίας short θέσεις, ώστε κάποτε να «γονατίσουν» τις κυβερνήσεις και την κεντρική τράπεζα. Πολύ περισσότερο, όταν οι αδυναμίες του σχεδίου διάσωσης είναι προφανής, θεμελιώδεις και δικαιολογούν… αέναες κερδοσκοπικές επιθέσεις: κανείς δεν πιστεύει, για παράδειγμα, ότι με τα διάφορα πακέτα διάσωσης, το πραγματικό δημοσιονομικό και οικονομικό πρόβλημα που βρίσκεται στον πυρήνα της κρίσης υπερχρέωσης του ανεπτυγμένου κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης θα μπορέσει μακροπρόθεσμα να αντιμετωπισθεί.

Ο συνδυασμός υψηλού χρέους, που σε επίπεδο Ευρωζώνης τείνει να προσεγγίσει το 100% του ΑΕΠ, με την «εγκλωβισμένη» οικονομική ανάπτυξη, δημιουργούν ιδανικό υπόβαθρο για να στηθούν κερδοσκοπικές επιθέσεις, οι οποίες μακροπρόθεσμα δύσκολα θα… αστοχήσουν. Αν πιστέψει κανείς τον Ρίκαρντς, που γνωρίζει αρκετά για αποτυχημένες προσπάθειες διάσωσης μεγάλων οικονομικών μονάδων, από τη θητεία του στο LTCM, η προσπάθεια διάσωσης θα αποτύχει, όσο το μαχαίρι και το πεπόνι βρίσκεται στα χέρια των Goldman Sachs του πλανήτη.

Όσο οι πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται, ότι χρειάζεται ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο, που θα αφαιρέσει κερδοσκοπικά όπλα απεριόριστης ισχύος από τα χέρια των κερδοσκόπων, τόσο οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες θα παίζουν στους αγώνες των κερδοσκόπων… εκτός έδρας και με λιγότερους παίκτες από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού. Αν οι πολιτικοί δεν βρουν το θάρρος να αλλάξουν τους κανόνες παιχνιδιού, στα παιχνίδια του εικονικού καζίνου της παγκόσμιας αγοράς κινδυνεύουν να χάνουν όλες τις παρτίδες…

Πώς να κερδίσετε 12 δισ. $ ποντάροντας 100 χιλιάδες στην πτώχευση της Ελλάδας
Σοφοκλέους 10 - Οικονομία, 23-4-2010

Το μέγεθος της κερδοσκοπίας εναντίον της Ελλάδας και ο βαθμός στον οποίο τα CDS είναι υπεύθυνα για την ελληνική κρίση είναι πάρα πολύ υποβαθμισμένα και αυτό γιατί όταν το θέμα εξετάζεται από τους ελάχιστους που το κατανοούν σε βάθος, αυτό γίνεται επιφανειακά, παραλείποντας μερικές εξαιρετικά σημαντικές παραμέτρους. Τα ελληνικά CDS υποτίθεται πως είναι μία ασφάλεια που μπορούν να αγοράσουν όσοι έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα ούτως ώστε να αντισταθμίσουν τον κίνδυνο από μία ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας και συνεπώς από μία ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων της, πληρώνοντας ένα ασφάλιστρο (το οποίο είναι κυμαινόμενο και ανεβοκατεβαίνει όπως μία μετοχή) στο τραπεζικό ίδρυμα ή το επενδυτικό ίδρυμα που τους τα πουλάει.

Ωστόσο, επιτρέπεται να αγοράσει κανείς CDS και να νομιμοποιείται να λάβει την αποζημίωση σε περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας χωρίς να έχει στην κατοχή του ελληνικά ομόλογα, δηλαδή χωρίς να έχει την ανάγκη ασφάλισης της επένδυσης του. Σε αυτήν την περίπτωση τα ελληνικά CDS μετατρέπονται σε ένα χρηματιστηριακό στοίχημα, από το οποίο ο κερδοσκόπος μπορεί να κερδίσει με δύο τρόπους: είτε από την άνοδο της τιμής του CDS και την πώληση του ακριβότερα απ’ ότι το αγόρασε, καθώς το ασφάλιστρο αυξάνεται όσο η χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ελλάδα συνεχίζεται είτε από την πραγματική πτώχευση της Ελλάδας και τη λήψη της τεράστιας αποζημίωσης.

Η δυνατότητα αυτή, της αγοράς CDS χωρίς την προϋπόθεση της κατοχής ελληνικών ομολόγων, δημιουργεί ένα κερδοσκοπικό κύκλο ασύλληπτων διαστάσεων, καθώς εμπλέκει, πέρα από hedge funds και κάθε λογής κερδοσκοπικά ιδρύματα και τις μεγαλύτερες τράπεζες / δανειστές της Ελλάδας, τις οποίες αναγκάζει να πουλήσουν ελληνικά ομόλογα εκτινάσσοντας τα επιτόκια τους στα ύψη και επομένως απογειώνοντας το κόστος δανεισμού της Ελλάδας.

Αυτό, γιατί όταν ένας κερδοσκόπος θέλει να στοιχηματίσει αγοράζοντας ελληνικά CDS, πρέπει να στραφεί, κατά κανόνα, στις μεγάλες τράπεζες που είναι οι νόμιμοι διαπραγματευτές αυτών των προϊόντων. Αγοράζοντας ελληνικά CDS από αυτές, στην ουσία ποντάρει εναντίον τους, καθώς θα είναι αυτές που θα κληθούν να τον πληρώσουν αν η Ελλάδα πτωχεύσει Το άμεσο αποτέλεσμα είναι οι τράπεζες να προχωρούν σε στρατηγικές αντιστάθμισης του επενδυτικού κινδύνου που ανέλαβαν, είτε προχωρώντας σε πωλήσεις ελληνικών ομολόγων είτε λαμβάνοντας θέσεις short εναντίον τους, δηλαδή πουλώντας τα, ποντάροντας στην πτώση τους, με την ελπίδα ότι θα τα αγοράσουν, στο μέλλον, φθηνότερα.

Αυτό συμβαίνει γιατί καθώς οι κερδοσκόποι ποντάρουν στην αύξηση της πιθανότητας πτώχευσης της Ελλάδας αγοράζοντας όλο και περισσότερα CDS, οι τράπεζες που τους τα πουλούν είναι σα να ποντάρουν όλο και περισσότερο στο αντίθετο ενδεχόμενο, δηλαδή στη μη πτώχευση της Ελλάδας. Καθώς, όμως, οι περισσότερες από αυτές έχουν, ήδη και ελληνικά ομόλογα, βρίσκονται να ποντάρουν διπλά στη μη πτώχευση της Ελλάδας, από τη μία πλευρά με το να κατέχουν ομόλογα και από την άλλη παίζοντας κόντρα στους κερδοσκόπους των CDS.

Το αποτέλεσμα είναι η υπερέκθεση τους στην επένδυση υπέρ της Ελλάδας η οποία τις οδηγεί, σχεδόν αναγκαστικά, στην ανάγκη της μείωσης του επενδυτικού τους ρίσκου πουλώντας ελληνικά ομόλογα ή και ποντάροντας στην πτώση τους. Οι τράπεζες που δεν έχουν, ήδη, επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, ώστε να μπορούν να πουλήσουν κάποια από αυτά μειώνοντας το ρίσκο τους, αναγκάζονται να τα δανειστούν από άλλες τράπεζες και να τα πουλήσουν short, ποντάροντας και αυτές στην πτώση τους, ώστε να τα αγοράσουν αργότερα χαμηλότερα για να τα επιστρέψουν στις τράπεζες απʼ όπου τα δανείστηκαν.

Απλοποιώντας το παράδειγμα μπορούμε να πούμε πως όταν πραγματοποιείται μία πράξη αγοράς ελληνικών CDS, ενεργοποιείται και μία πράξη πώλησης ελληνικών ομολόγων, με την τελευταία να έχει ως αυτόματη συνέπεια την αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων (και των spreads τους με τα γερμανικά), δηλαδή την αύξηση του κόστους δανεισμού της Ελλάδας. Όσο οι κερδοσκόποι συνεχίζουν να σπρώχνουν την τιμή των CDS υψηλότερα, αγοράζοντας τα, τόσο οι τράπεζες που τους τα πουλούν επενδύουν στην πτώση των ελληνικών ομολόγων, σπρώχνοντας τα επιτόκια τους και το κόστος δανεισμού της Ελλάδας υψηλότερα.

Έτσι, η Ελλάδα έχει γίνει ένα τεράστιο χρηματιστηριακό καζίνο (ανάλογο με εκείνο που οδήγησε στην κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πάλι με τη χρήση των CDS), το οποίο παρέχει ευκαιρίες για κέρδη σε κερδοσκόπους και τράπεζες σε όλο τον κόσμο, καθώς οι πρώτοι κερδίζουν όσο η κρίση επιδεινώνεται ενώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τα κέρδη από τις προμήθειες που λαμβάνουν από το εμπόριο CDS.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη χειρότερο καθώς τα CDS μπορούν να αγοραστούν με μόχλευση, δηλαδή πληρώνοντας τμήμα, μόνο, της πραγματικής αξίας της τιμής τους. Έτσι, μία επένδυση σε ελληνικά CDS της τάξης του 1 εκ δολαρίων, μπορεί να απαιτεί κεφάλαιο μόλις της τάξης των 100 χιλιάδων δολαρίων.

Η μελέτη της πορείας τιμών των ελληνικών CDS αποκαλύπτει ότι η άνοδος τους ξεκίνησε από τον Ιούλιο του 2007, ταυτόχρονα με μία σειρά άλλων χρηματοπιστωτικών εξελίξεων, που αποτελούν τα σημαντικότερα κομμάτια στο διεθνές παζλ που δημιουργεί το έξυπνο χρήμα, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ίδιου αυτού παζλ για περισσότερο από 2,5 χρόνια από σήμερα.

Στο διάστημα αυτό έχει πέσει πάνω της μία χρηματοπιστωτική βόμβα 12204 μεγατόνων, όση, δηλαδή, είναι η ποσοστιαία άνοδος των τιμών των CDS από τις 4,6 μονάδες βάσης, τον Ιούλιο του 2007, στις 566 μονάδες βάσης σήμερα, η οποία και είχε ως αντανακλαστική συνέπεια το ξεπούλημα των ελληνικών ομολόγων, την απογείωση των επιτοκίων τους και την εκτίναξη του κόστους δανεισμού για την Ελλάδα.

Ο κερδοσκόπος που επένδυσε 1 εκ δολάρια ποντάροντας στην πτώχευση της Ελλάδας τον Ιούλιο του 2007, σήμερα βλέπει την επένδυση του να αξίζει 12,204 δις δολάρια. Και το πιθανότερο είναι πως για την αρχική επένδυση του 1 εκ δολαρίων δεν πλήρωσε περισσότερο από το 10%, δηλαδή 100 χιλιάδες δολάρια.

Και καθώς στις χρηματοπιστωτικές αγορές το κέρδος του ενός είναι, κατά κανόνα, η απώλεια του άλλου, το λογαριασμό για τα κέρδη των κερδοσκόπων τον λαμβάνει, μέσω της αγοράς ομολόγων, ο Έλληνας πολίτης (και θα συνεχίσει να τον λαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη).

Έτσι, όταν η Ελλάδα κόβει μισθούς, λαμβάνει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα κλπ, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για να πληρώσει τους επιπλέον τόκους που προκύπτουν από την αύξηση του κόστους δανεισμού της, στην ουσία ενεργοποιεί το μηχανισμό εκείνο που, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να συγκεντρώσει τα χρήματα που θα πληρωθούν σε όσους πέτυχαν το τζακ ποτ ποντάροντας εναντίον της στην αγορά CDS. Και πριν βιαστούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως η Ελλάδα έγινε εσκεμμένα στόχος σκοτεινών δυνάμεων, αξίζει να θυμηθούμε πως εξαιτίας των CDS κατέρρευσε η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ, οδηγώντας σε μεγάλες απώλειες ή και στην πτώχευση εκατομμύρια Αμερικανών, για να καταλάβουμε πως οι κερδοσκόποι ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και τίποτε άλλο.

Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Η Ευρωπαϊκή "Ένωση", η στάση της Γερμανίας...

Περικυκλωμένοι από μαύρα σύννεφα και στο χείλος της αβύσσου...
Μας μένουν οι μνήμες του τοπίου, η παρηγοριά από τη ζωγραφική ή τον καλλιτεχνικό λόγο...


Γιάννης Σταύρου, Δειλινό στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Για την κατάσταση σην Ευρώπη...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 9-5-2010

Το γερμανικό αίνιγμα
(μετ. από άρθρο των New York Times)

Την περασμένη εβδομάδα, η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung φιλοξένησε συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ενα από τα ερωτήματα που του έθεσε ήταν το εξής: «Μήπως η ελληνική κρίση αποδεικνύει ότι η Γερμανία έγινε πιο εγωιστική, εθνικιστική και λιγότερο ευρωπαϊκή χώρα;». «Οχι απαραίτητα», απάντησε με διπλωματικό τρόπο ο κ. Αθνάρ. Προσέθεσε όμως με νόημα ότι αν και η Γερμανία δεν έχει υποχρέωση να πληρώνει για τα λάθη των άλλων, «πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει αυξημένες ευθύνες μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Το γερμανικό αίνιγμα έχει τεθεί και με άλλους τρόπους τις τελευταίες ημέρες. Ο Ούλριχ Μπεκ, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και στο London School of Economics, διερωτήθηκε, για παράδειγμα, τις προάλλες, «αν η Γερμανία θεωρεί ότι έφτασε η ώρα να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στα δεσμά της Ευρώπης και τον φθόνο των γειτόνων της. Αν εγκατέλειψε πλέον το όραμα που είχε για την ενωμένη ήπειρο». Οπως θα δούμε παρακάτω, η απάντηση που έδωσε μάλλον εμπνέει ανησυχία, παρά καθησυχάζει.

Από την αρχή της κρίσης, η Αγκελα Μέρκελ κατέστησε σαφές ότι τα γερμανικά συμφέροντα προηγούνται των ευρωπαϊκών. Για παράδειγμα, ταλαντεύτηκε ως προς την ανάγκη παροχής βοήθειας στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή συνάντησε αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας. Ο 91χρονος πλέον πρώην καγκελάριος της χώρας, Χέλμουτ Σμιτ, δεν έκρυψε τον προβληματισμό του για την εξέλιξη αυτή. Οπως μου είπε «η γερμανική πολιτική ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται ότι η χώρα πρέπει να προσδέσει τη μοίρα της σε μια ευρύτερη οντότητα, την Ε. Ε. Ο δεσμός της με την Ευρώπη θα λειτουργήσει προς το γερμανικό συμφέρον, αλλά οι πολιτικές ελίτ του Βερολίνου δεν το καταλαβαίνουν. Κάτι ανάλογο όμως συμβαίνει και στη Γαλλία». Οι απόψεις του Σμιτ έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα στη Γερμανία. Ανάλογες όμως ήταν και οι εκτιμήσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών της χώρας, Γιόσκα Φίσερ, ο οποίος μου τόνισε ότι σε συζητήσεις που είχε πρόσφατα με νέους Γερμανούς πολιτικούς, κατάλαβε ότι «δεν επενδύουν πλέον ούτε πολιτικά ούτε ψυχικά στην Ευρώπη. Θεωρούν ότι η Ε. Ε. είναι απλώς εμπορικός εταίρος».

Από την πλευρά του, ο Βόλφανγκ Σόιμπλε, νυν υπουργός Οικονομικών και πρώην προσωπάρχης του Χέλμουτ Κολ, αντέκρουσε τις προαναφερθείσες αιτιάσεις, λέγοντάς μου ότι «η Γερμανία αναλαμβάνει τις ευθύνες της και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη σταθερότητα της Ευρωζώνης και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα γενικότερα». Εν τούτοις, ο Χανς Ούλριχ Κλόζε, διευθυντής του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών για θέματα σχέσεων με την Αμερική και στέλεχος των Σοσιαλδημοκρατών, ήταν πολύ πιο επιθετικός: «Αυτό που ορισμένοι εταίροι μας ονομάζουν γερμανικό εθνικισμό είναι η άρνηση του Βερολίνου να πληρώνει για όλους τους άλλους. Πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε πια να πληρώνουμε».

Ο Ούλριχ Μπεκ εξηγεί τις παραπάνω αντιδράσεις, χαρακτηρίζοντάς τις εκφάνσεις του νέου γερμανικού «ευρω-εθνικισμού». Οπως γράφει ο έγκριτος κοινωνιολόγος, η γερμανική πολιτική γίνεται όλο και πιο εθνοκεντρική και το παραδοσιακό πνεύμα συνεργασίας υποχωρεί. Πρόκειται για μια ιδεολογική τάση που παρατηρείται και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, ενώ η οικονομική κρίση ήταν πιθανότατα μια αφορμή για να εκδηλωθεί με πιο ανοιχτό τρόπο. Είναι ενδεικτικό ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, η Αγκελα Μέρκελ δεν έκρυψε ότι θέλει να δημιουργήσει μία «Γερμανική Ευρώπη», να στρέψει δηλαδή την κατεύθυνση της ενωσιακής διαδικασίας προς τις βλέψεις του Βερολίνου. Με άλλα λόγια, η Γερμανία δεν είναι πια η πιο φιλοευρωπαϊκή χώρα στην Ε. Ε, αλλά ένα κράτος που υποτιμά τους ευρωπαϊκούς του δεσμούς.

Είναι άραγε αυτή μια ακριβής εκτίμηση της κατάστασης; Ο Χέλμουτ Σμιτ φαίνεται να συμφωνεί. Σύμφωνα με τους γερμανικούς Financial Times, στο συμπέρασμα αυτό συνηγορεί και η περυσινή απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, με την οποία εξέφρασε τη διαφωνία του στην εκχώρηση περαιτέρω αρμοδιοτήτων σε κοινοτικά όργανα, επειδή η Ευρώπη έχει υποτίθεται «έλλειμμα δημοκρατίας». Επίσης, το νέο γερμανικό Σύνταγμα, το οποίο θα τεθεί σε ισχύ από το 2016, απαγορεύει την πρόβλεψη ελλειμμάτων άνω του 0,35% στον γερμανικό προϋπολογισμό, αντί για 3%, που είναι το όριο στο οποίο έχουν συμφωνήσει όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Πρόκειται για μια απόφαση, η οποία θα διαιωνίσει τα θετικά εμπορικά ισοζύγια της Γερμανίας και τα αντίστοιχα ελλείμματα των Ευρωπαίων εταίρων της. Οπως γράφει και ο Γάλλος οικονομολόγος, Ερίκ Λε Μπουσέρ, «η Γερμανία θέλει να αποσπάσει πελάτες από τα γαλλικά και ιταλικά προϊόντα, προκειμένου να αντισταθμίσει τις απώλειες από τα κινεζικά προϊόντα». Η αποπληθωριστική πολιτική της Γερμανίας έρχεται επίσης σε ευθεία αντίθεση με τις συστάσεις των G20 να «αυξήσει την εσωτερική κατανάλωση».

Είναι επομένως ξεκάθαρο ότι η Γερμανία έχει αλλάξει. Δεν είναι πια η χώρα που θυσίασε το νόμισμά της, προκειμένου να δεχθούν οι εταίροι της, την επανένωσή της. Το ερώτημα για τους άλλους Ευρωπαίους είναι πώς θα αντιμετωπίσουν αυτή τη νέα πραγματικότητα, την οποία φυσικά δεν είχαν προβλέψει όταν υπογράφονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ.